"บรรพบุรุษน้อย คำแนะนำของท่านราวกับสวรรค์มาโปรดชายชราเช่นข้าเสียจริง!!" หลี่หยุนยกตัวหลี่หลงหยางขึ้นมากอดเอาไว้แน่นกล่าวคำขอบคุณไม่หยุด
"ท่านปู่ ท่านเรียกข้าว่าอะไรกัน ข้าจะเป็นบรรพบุรุษของท่านปู่ได้อย่างไรขอรับ ข้าเพิ่ง 5 ขวบเองนะ" หลี่หลงหยางดิ้นรนอย่างไม่ยินยอม
"วันนี้เจ้า 5 ขวบ วันหน้าเจ้าก็จะ 10 ขวบ 50 ขวบ มีลูกมีหลานเต็มบ้านเต็มเมือง เจ้าก็เป็นบรรพบุรุษได้อยู่ดีนั่นล่ะ ปู่อยากเรียกอย่างนี้เอาไว้ล่วงหน้าจะเป็นไรไป" หลี่หยุนวางเด็กน้อยลงกับพื้น เปลี่ยนเป็นเอาสองมือมาหยิกแก้มป่องสองข้างนั้นเล่นเบาๆ
"คำก็มีลูก สองคำก็มีหลาน ท่านปู่เห็นข้าเป็นหมูหรืออย่างไรขอรับ จะได้ออกลูกคราวละหลายสิบตัว" เด็กชายยกมือขึ้นมาบังสองแก้มเอาไว้ นึกเสียใจที่ตนเองทำตัวดีมาตั้งหลายเดือนแล้ว แต่ท่านปู่ก็ยังอยากให้เขามีภรรยาไม่เลิกราเสียที
"เอาล่ะๆ ปู่ไม่ล้อเจ้าแล้ว รีบไปล้างเท้าให้สะอาด พรุ่งนี้เราจะไปซื้อรอ
