ไม่นานทั่วทั้งเมืองฮวงหัวก็มีคำกล่าวที่เด็กๆ ต่างก็พููดกันจนติดปากว่า หากคิดจะมีปู่ ต้องมีปู่อย่างหลี่หยุน จนมีนักเล่านิทานนำข้อความไปเสริมเติมแต่งอีกเล็กน้อยแล้วขับร้องออกมาเป็นบทเพลงใช้ประกอบการเล่านิทานเรื่องท่านปู่ผู้แสนดี นิทานเรื่องนี้กลายเป็นนิทานยอดนิยมในหมู่เด็กเล็กเด็กโตที่นั่งอ้าปากฟังเรื่องราวกันอย่างเคลิบเคลิ้มจนน้ำลายไหลยืด
บทเพลงในนิทานกลายเป็นเพลงใหม่ที่ร้องกันติดปาก ผู้คนทั่วไปเมื่อได้พบกับผู้อาวุโสในเรือนตนทำตัวเหลวไหลก็ยังขับร้องบทเพลงนี้เสียดสีผู้เฒ่าผู้แก่แทงใจชายชราหลายคนจนเลือดอาบ กลับใจกลับเนื้อกลับตัวกันแทบไม่ทันเลยทีเดียว
……….
“ข้าล่ะเจ็บใจนัก ไอ้เด็กแซ่หลี่กับปู่ของมันก่อนหน้านี้เคยตกเป็นขี้ปากของผู้คน แล้วดูเวลานี้สิ!! พวกเราทั้งห้ากลายเป็นตัวตลกไปเลยในสายตาของเด็กห้องหนึ่ง” หมิ่นเจียวเจี๋ยสบถอย่างหัวเสีย
“ผู้ใดใช้ให้มันมีพี่น้องหลายคนนักเล่า ข้าแสร้งกินข้าว
