14
1144 คำ
“พี่เทนก็เลยไปนอนกับสาวอื่นหรือคะ”
หัสนัยส่งสายตาดุใส่เธอทันที “อย่าเดามั่ว ฟังพี่เล่าให้จบก่อน”
“โอเคค่ะ”
“พี่ก็กินเหล้าเฮฮาปามีดกับเพื่อนไปจนชักเมาหนัก”
“สรุปเลยได้ไหมคะพี่เทน เสียเวลาอะ” อรนลินบอกขึ้น หัสนัยยกมือขึ้นเขกหัวเธออย่างหมั่นไส้ “เฮ้ย ช่วยรอฟังรายละเอียดหน่อยสิครับ จะรีบไปไหน”
แล้วหัสนัยก็เล่าให้ฟังถึงค่ำคืนของจุดเริ่มต้นที่เกิดความบาดหมางระหว่างเขาและจิลลา
“อ้อ อย่างนี้นี่เอง ไม่เห็นน่าโกรธตรงไหนเลย”
“เป็นเรา เราจะโกรธนายติไหมล่ะ” หัสนัยแกล้งถาม อรนลินเผลอยักไหล่ก่อนปฏิเสธ “ก็คิดว่าไม่ค่ะ”
“นั่นแหละ แต่จิลลาโกรธพี่ โกรธมากด้วย ทีแรกพี่ก็คิดว่าเขาแค่แกล้งโกรธ แบบขำขำไรงี้ แต่เฮ้ย ไม่ขำแล้วนี่หว่า โกรธจริงจังเลย จากนั้นมาจิลลาก็โกรธพี่มาตลอด ไม่พูดไม่จา ไม่ยอมคุยด้วยเลย แถมยังขอหย่าจากพี่ด้วยนะ”
“ขนาดนั้นเลยหรือคะ แล้วลูกล่ะคะ”
“อยู่โรงเรียนประจำ พอถึงกำหนดกลับบ้านก็สลับกันไปรับ”
“ให้หนูดีช่วยไหมคะ”
“เหอะ อย่างเราจะมาช่วยอะไรพี่ได้”
“อ้าว พี่เทน ทำไมพูดแบบนี้ล่ะคะ หนูดีช่วยได้นะ ลืมฉายาหนูดีสมัยเรียนแล้วหรือไง”
“ยัยจอมเผือกน่ะเรอะ”
“พี่เทน!”
“แหม่ แซวนิดหน่อยทำเคืองนะยายกาวใจ เอาสิ ถ้าช่วยให้จิลลากลับมาเป็นเหมือนเดิมกับพี่ได้ อยากให้พี่ช่วยอะไรบ้างก็บอกมาเลย”
“แน่นะคะ”
“แน่สิยายกาวใจ”
อรนลินยกมือขึ้นยื่นออกไปรับคำรุ่นพี่ พอหัสนัยจับ ก็ยิ้มให้กันอย่างน่ารัก ไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่ามีสายตาของจุติมองจ้องตรงมาอย่างไม่พอใจหนักมากยิ่งขึ้น
จวบจนถึงเวลากลับบ้าน จุติก็เงียบนิ่งไป ไม่เหมือนจุติคนเมื่อตอนกลางวัน ที่คุยเล่นหยอกล้อกับเธอ คร้านจะถามหาสาเหตุเสียด้วย ตานี่วัยทอง ผีเข้าผีออก เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ไม่เห็นจะอยากสนใจเขาเลยสักนิด คิดเรื่องที่รับปากกับหัสนัยไว้ว่าจะช่วยเป็นกาวใจให้เพลิน ๆ อยู่ พลันเสียงดุของจุติก็ดังขึ้นราวกับเสียงฟ้าผ่าลงมา จนเธอสะดุ้งสุดตัว
“นี่! จะไม่ถามผมหน่อยหรือไง ว่าทำไมถึงทำหน้าไม่พอใจน่ะ”
ประสาท!
อรนลินคิด ก่อนเปิดปากตอบกลับไปว่า “ไม่ได้อยากรู้นี่คะ”
“อ้อ...ไม่...อยาก...รู้” จุติเน้นทีละคำ บดเน้นกรามอย่างเคือง ๆ “จำเอาไว้เลยนะยายตัวดี”
กล้าดียังไงวะ มาทำให้เขาอารมณ์เสีย แล้วไม่รับผิดชอบ
ฮึ่ม คอยดูทีเขาบ้างเหอะ
กลับถึงบ้านแล้ว จุติเปิดประตูเดินปึงปังเข้าบ้านไปในทันที อรนลินมองตามหลังด้วยสายตาเบื่อ ๆ
ตานี่ เป็นอะไรของเขาอีกเนี่ย
พอได้เวลาอาหารเย็นพอดี ทุกคนจึงทยอยมารวมกันที่โต๊ะอาหาร บนนั้นมีเมนูหลากหลาย อาทิ หายนางรมสดพร้อมน้ำจิ้มซีฟู้ด กระเทียมโทนสด ๆ หนึ่งชามเล็ก ไก่ผัดพริกไทยดำ และไข่ตุ๋นถ้วยเล็กวางข้างจานข้าวของใครของมัน คนละหนึ่งถ้วย
จุติที่เดินเข้ามาหลังเธออีกที มองรายการอาหารตรงหน้า ก่อนจะยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ จิลลาบอก เมื่อวางต้มจืดลงบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว
“หิวหรือยัง ถ้าหิวก็นั่งเลยจะได้กิน”
“กินเลยนะครับ วันนี้ผม ‘หิว’ ”
จุติเน้นคำว่า ‘หิว’ มากเกินไปหรือเปล่า อรนลินยักไหล่แล้วนั่งลงบ้าง มองอาหารบนโต๊ะแล้ว อดเหลือบมองคนที่บอกว่า ‘หิว’ ไม่ได้
อาหารพวกนี้จิลลาตั้งใจทำบำรุงน้องชายของตัวเองสินะ ดูแต่ละอย่างช่างร้อนแรงเสียเหลือเกิน เครื่องเทศจัดเต็มขนาดนั้น ระวังกินเข้าไปแล้วจะจุกอกตายก่อนหรอก
จุติกินอาหารจนหมดในเวลาต่อมา ก่อนจะต่อด้วยไอศกรีมวนิลา ที่จิลลาทำเก็บไว้ในตู้แช่ จุติตักไอศกรีมคำสุดท้ายเข้าปาก แล้วถามเอากับสาวใช้ที่ยืนรออยู่ข้างๆ “มีอโวคาโดไหมนิด”
นิดอึ้งไปครู่ ก่อนจะอึกอักตอบว่า “มะ มีค่ะคุณติ”
“เอามาลูกหนึ่งซิ”
นิดวิ่งปรู้ดไปทางห้องครัว คงไปเอาของที่เขาสั่ง อรนลินมองท่าทีของเด็กสาวก่อนจะขมวดคิ้วน้อย ๆ ด้วยความสงสัยและสงสัยในสิ่งที่เธออดคาดไม่ได้
จิลลาวางช้อนลง พร้อมกับถามน้องชายของตัวเองไปว่า
“อิ่มไหมติ”
“ครับ”
พอเขากินจนพอใจ เธอจึงเตรียมตัวลุกขึ้นบ้าง เพื่อจะกลับเข้าห้อง ออกเดินมาจนถึงห้อง เอื้อมมือเปิดประตูก็ถูกคว้าหมับเข้าที่ข้อมืออีกข้าง เธอหันขวับไปมองทันที เมื่อเห็นว่าเป็นเขา ก็ถามด้วยสีหน้างุนงง “อะไรคะ”
“ไปนอนห้องนู้น”
“แต่พี่จิลลาบอกว่า…”
“ไม่เกี่ยวกับพี่จิลลา ครบสามวันแล้ว”
“ไม่ ฉันไม่ไป”
จุติไม่ยอมฟังเสียงเธอ พร้อมดึงแขนรวบร่างเล็กจ้อยมากอดจากทางด้านหลังยกอุ้มจนตัวลอยตรงไปที่ห้องของเขาทันที
“จะสะดิ้งทำไมนัก ทีอยู่กับพี่เทน ยิ้มระริกระรี้เชียว...น่าหมั่นไส้”
“พูดบ้าอะไรของคุณเนี่ย ปล่อยนะ”
“ถ้าอยากท้อง ก็ต้องให้ผมเข้าไปข้างในของคุณก่อน ถึงจะปล่อยได้”
“บ้า! พูดบ้าอะไรเนี่ย ปล่อยนะ!”
อรนลินโวยวาย ดิ้นจนหลุด ก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องของเขาแล้ว ห้องนอนของจุติใหญ่กว่าห้องที่เธอนอนมากกว่าเป็นครึ่งเท่า วิวตรงหน้าต่างซ้ายขวามองเห็นอาณาจักรของเขาสุดลูกหูลูกตาเลยทีเดียว
“อย่าไปสนิทสนมกับพี่เทนนัก” เขาว่าขึ้น สายตามองมาราวกับมีกองไฟลุกโชนข้างในนั้น
“ฉันกับพี่เทน…”
“เราไม่ได้มีอะไรกัน เราบริสุทธิ์ใจ” จุติบีบเสียงเล็กเสียงน้อยต่อให้ แต่อรนลินเชิดคอแข็งใส่อย่างเคืองๆ “พี่เทนอาจจะไม่คิด แต่ฉันคิดค่ะ”
ได้ยินว่าเธอคิด จุติรีบถามต่อทันที “คิดอะไร”
“คิดว่า...เอ...คิดอะไรดีล่ะ” อรนลินลอยหน้าถามกลับ ก่อนจะอาศัยทีเผลอของจุติวิ่งไปที่ประตูห้อง
แต่มีหรือที่เสือจะไวน้อยกว่าเหยื่อ ไม่อย่างนั้นก็อดเขมือบน่ะสิ อรนลินกรีดร้องอย่างตกใจที่หนีไม่พ้นเงื้อมมือของเขา
- ผู้เขียน
