15
1290 คำ
แต่มีหรือที่เสือจะไวน้อยกว่าเหยื่อ ไม่อย่างนั้นก็อดเขมือบน่ะสิ อรนลินกรีดร้องอย่างตกใจที่หนีไม่พ้นเงื้อมมือของเขา
จุติพลิกร่างน้อยดันจนติดผนังห้อง สองมือของเขาตรึงสองมือของเธอเอาไว้แน่น เหมือนแมลงถูกสตาฟอย่างไรอย่างนั้นเลย ขาสองข้างนั้นก็ถูกเขากดเอาไว้ด้วยขาของเขาเช่นกัน ไม่ต้องพูดถึงลำตัว เพราะมันถูกเขากดด้วยลำตัวเอาไว้ แถมยังรู้สึกถึงท่อนแข็ง ๆ ใต้กางเกงของเขาอีกด้วย
อรนลินเบี่ยงใบหน้าที่ออกร้อนและคงแดงเถือกไปอีกทาง ไม่ยอมสบสายตากับเขา ขอร้องเสียงอ่อย “ปล่อยฉันก่อนได้ไหมคะคุณติ”
“หมดเวลาต่อรองแล้วยายหนูดี”
จุติบอกจบก้มลงแตะจมูกลงบนแก้มใสของคนในอาณัติ หอมหวานเย้ายวน กระตุ้นให้ท่อนแข็งใต้กางเกงยีนยิ่งเขม็งเครียดปวดร้าวไปถึงหน้าขา อรนลินออกแรงดิ้นอีกครั้ง เพราะเธอไม่ยินยอม จนได้ยินเสียงเตือนเหนือศีรษะว่า
“ทำให้มันจบ ๆ ไปสิ จะยื้อเวลาอีกทำไม”
“แต่ฉัน...ฉันไม่”
จุติปิดปากช่างต่อรองนั้นเสียด้วยริมฝีปากของเขา แล้วสอดลิ้นอุ่นร้อนเข้าไปควานหาลิ้นของเธอ ก่อนจะเกี่ยวกระหวัด ดูดดึงลิ้มรสหวานในโพรงปากจนพอใจ จึงผละออก มองใบหน้าสวยที่แดงระเรื่อ ก็พบว่าช่างน่ารักยิ่งนัก
เขาคลายมือของเธอออก เพื่อจะกระเตงร่างเล็กลงไปนอนราบลงบนเตียงก่อนจะตามไปทาบทับ อรนลินดิ้นรนไม่ยอมหยุด ปากร้องปรามด้วยคำเดิม
“ปล่อยฉันก่อนค่ะคุณติ”
จุติซุกไซ้ใบหน้าของเขากับซอกคอของเธอ พึมพำด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่านมากยิ่งขึ้น “มาถึงขนาดนี้แล้วจะปล่อยได้ยังไง”
เธอยังคงดิ้น พร้อมกับเบี่ยงใบหน้าหลบหลีกเขาไปพลาง บอกไปว่า “ถึงทำวันนี้ก็คงไม่ติดลูกอย่างที่คุณต้องการหรอกค่ะ”
“ทำไม”
“ประจำเดือนฉันมาแล้วน่ะสิคะ”
จุติหรี่ตามองคนที่อยู่ใต้ร่างด้วยสายตาจับผิด ยายตัวจ้อยนี่มีมุกมาหลอกเขาได้อยู่เรื่อยเลย ถามอย่างไม่เชื่อถือสักนิดเดียว “โม้หรือเปล่า”
“ฉันจะโกหกคุณทำไม”
“ไหนดูสิ ว่ามาจริงไหม” ไม่พูดเปล่า จุติแตะมือที่ขอบกางเกงของเธอ แล้วดึงออกจนพ้นสะโพก อรนลินร้องกรี้ด คิดไม่ถึงว่าจุติจะระห่ำขนาดนี้
“นี่! อย่ามาทำบ้า ๆ กับฉันนะคะ”
“คำก็บ้า สองคำก็บ้า ก็จะดูนี่ไง ว่ามาจริงหรือเปล่า แล้วถ้าโกหกล่ะน่าดู!” จุติขู่พร้อมกับลงมือปอกเปลือกที่ห่อหุ้มร่างของเธอออกทีละชิ้น อรนลินผุดลุกนั่ง ยื้อขอบกางเกงของตนเองไว้แน่น พร้อมกับดิ้นหนีไปด้วย จุติก็ยังพยายามจะดึงออก เพื่อสำรวจว่าคำพูดของเธอ จริงเท็จแค่ไหน
“มะ ไม่นะ จะมาเปิดดูแบบนี้ได้ไง คนลามก! ฮือ” อรนลินร้องปราม ใกล้จะร้องไห้อยู่รอมร่อแล้ว ใบหน้าที่แดงเริ่มซีดเผือด พร้อมดิ้นรนหนีให้พ้นจากมือของเขา
แคว้ก!
ในที่สุดคนที่มีสรีระใหญ่กว่าก็ได้เปรียบ กางเกงของเธอขาดติดมือเขามาด้วย จุติมองไปที่กางเกงชิ้นน้อยบนตัวเธอแล้วพุ่งไปคว้าไว้เพื่อจะสำรวจให้ชัดเจนจนได้
อรนลินดิ้นหนีต่อ แต่ก็ต้องแพ้แรงยักษ์แรงมารของเขา จุติออกแรงดึงออกจนพ้นท่อนกายของเธอได้ในที่สุด เมื่อมองดูข้างในนั้นแล้วก็เงยมาหน้าขึ้นมองสบตากับเธอ
“ก็ฉันบอกแล้วว่ามีวันนั้นของเดือน คุณยังจะเอาอะไรกับฉันอีก คนบ้า หื่นกาม วิตถาร” อรนลินต่อว่าเป็นชุด พร้อมฟาดมือใส่เขาไม่ยั้ง จุติหลบซ้ายขวาพร้อมกับจับมือน้อย ๆ ที่พยายามทุบตีเขาแน่น ไม่ให้ออกฤทธิ์มากไปกว่านี้
“นี่ นี่ ให้มันน้อย ๆ หน่อยแม่คุณ แล้วนั่นจะไปไหน” จุติร้องถามทันที เมื่อเห็นเธอหยุดตี แล้วตั้งท่าจะลุกจากที่นอนตรงไปที่ประตูห้อง
“ฉันจะกลับห้องค่ะ”
“ไม่ต้องกลับ ต่อไปให้นอนห้องนี้”
“แต่พี่จิลลาสั่งเอาไว้ว่า...”
“พี่จิลลาแค่บอกว่าไม่ให้ยุ่งกันสามเดือน แต่คุณเองที่ขอแยกห้องเพราะกลัวจะปล้ำผมเข้าให้”
“บ้าน่ะสิ ใครจะไปปล้ำคนอย่างคุณกันคะ”
“ให้มันจริงเหอะ ถ้าไม่กลัวใจตัวเองว่าจะปล้ำผม งั้นก็นอนห้องนี้แหละ”
“ฉันอยากนอนห้องนู้นค่ะ”
“พูดยากจริง” จุติเค้นเสียงบอก มองร่างงามที่แม้จะกระจิดริดกระจ้อยร่อยแต่เย้ายวนชะมัดยาดเลย แล้วหันไปทางอื่น เมื่อเห็นแล้วว่าประจะเดือนของเธอมาจริง บอกเสียงเข้มว่า “รออยู่นี่ ผมจะไปเก็บของให้ แล้วก็รีบแต่งตัวใหม่ให้เรียบร้อยซะ”
“ไม่ต้องค่ะ ฉันเก็บเองได้” อรนลินบอกปัด เห็นสายตาของเขาแล้ว อดใจสั่นไม่ได้
“งั้นไปด้วยกัน”
ว่าจบจุติจูงมือเธอกลับไปที่อีกห้อง ที่อรนลินลอบจัด ขอย้ายมานอนห้องนี้ตั้งแต่วันแรกที่มาถึง โดยอ้างกับพี่จิลลาว่าเธอเป็นคนหลับยาก หากนอนแปลกที่ แถมยังกล่าวหาเขาอีกว่านอนกรนเสียงดัง ทำให้เธอหลับไม่ลง ไม่งั้นพี่จิลลาหรือจะยอมให้เปิดใช้อีกห้องได้แบบนี้
เจ้าเล่ห์นักยายหนูดีตัวจ้อย
แล้วจัดแจงเก็บของย้ายไปยังห้องของเขาหลังจากนั้น
“เสร็จแล้วไปอาบน้ำ”
อรนลินผละไปอาบอย่างว่าง่าย แท้ที่จริงเธอไม่ได้ว่าง่ายเลยสักนิด แต่อยากอยู่ให้ห่างจากเขามากกว่า เสร็จแล้วค่อยปลีกตัวขึ้นเตียงนอนไปก่อน จุติไม่อยู่แล้วตอนนี้ เธอเลือกที่นอนเอาเองและหลับในที่สุด จนมารู้สึกตัวอีกทีเมื่อมีมือมาแตะตรงหน้าท้อง อรนลินผวา ปัดมือนั่นออก ดันตัวนั่งชิดหัวเตียง ถามเสียงแข็ง เมื่อเห็นว่าเป็นเขา “ทำบ้าอะไรของคุณอีกเนี่ย ฉันบอกว่าฉันมีประจำ…”
“ปวดท้องหรือเปล่า” จุติถามขัดขึ้นก่อน น้ำเสียงของเขาอ่อนลงจนดูไม่เหมือนจุติคนที่เธอคุ้นชินเลยสักนิด ตาคมคู่นั้นของเขาฉายแววบางอย่างที่ทำเอาเธองันไปเป็นนาที ย้อนถามกลับไป “อะไรนะคะ”
“ผมถามว่าปวดท้องหรือเปล่า”
“แล้วเกี่ยวอะไรกับคุณล่ะคะ นี่มันท้องของฉันนะคะ”
“เดี๋ยวต่อไปมันจะเป็น...ท้องของเรา”
“ให้มันถึงวันนั้นก่อนเถอะค่ะ ค่อยถาม”
จุติไม่พูดแต่กดตัวเธอลงนอน เขานอนซ้อนที่ด้านหลังแล้วยังแตะมือวางลงที่เก่า ถามต่อ “แล้วสรุปว่าจะปวดท้องไหม”
เธอดิ้นหนีแรงกอดรัดของเขา แต่ก็รู้ในนาทีต่อมาว่าเสียแรงเปล่า เพราะยิ่งดิ้น เขาก็ยิ่งรัดแน่น ชาติที่แล้วเป็นงูหรือเปล่าก็ไม่รู้ เงียบไปเป็นนาน กว่าจะตอบเขาออกไปได้ “ปวดค่ะ”
“วันไหนปวด พรุ่งนี้หรือ”
“ค่ะ วันที่สองจะปวดมาก ๆ เลย”
“ปวดมากแล้วทำยังไง”
- ผู้เขียน
