ชั่วยามแห่งรัตติกาลคืบคลานผ่านไปอย่างช้าๆ
เสียงแมลงกลางคืนขับขานดังระงม บ่งบอกได้ว่ารอบทิศเป็นป่าเขาลำเนาไพร เรือนไม้กลางป่าที่เงียบสงบจากผู้คนเพราะห่างไกลออกมาจากตัวหมู่บ้านมามากโข
รอบด้านตัวเรือนมีเพียงต้นไม้สูงใหญ่ ทุ่งหญ้าดำมืด สายลมหนาวเหน็บ และสมุนไพรทั่วลาน ภายในห้องมีเครื่องเรือนเท่าที่จำเป็นไม่กี่ชิ้น หาความหรูหราไม่เจอ
บนเตียงนอนขนาดพอดีมีสามีภรรยาที่คล้ายกับคนแปลกหน้ากำลังนอนนิ่งเคียงคู่
โดยฝ่ายหนึ่งอยู่ในผ้าห่มผืนใหญ่แบบทั้งตัวกระทั่งศีรษะก็มองไม่เห็น
ส่วนอีกฝ่ายก็นอนมองนางอย่างใจเย็นไม่คิดล่วงเกินให้นางตระหนกมากไปกว่านี้
เมื่อได้ยินเสียงลมหายใจของคนตัวเล็กที่สม่ำเสมอบ่งบอกว่าหลับสนิทดีแล้ว
เหอหย่งหมิงจึงค่อยๆ หันกายเข้าหาแล้วเปิดผ้าห่มออกจากร่างระหงอย่างเบามือ
วงหน้าขาวเนียนมีจมูกเล็กเชิดรั้น ริมฝีปากสีแดงจิ้มลิ้ม ดวงตาหงส์เรียวงามคู่ร้าย ถูกซ่อนเอาไว้ภายใต้แพขน
