บนเตียงนอนท่ามกลางม่านโปร่งสีแดง
ลี่เหยาถิงอยู่ในชุดมิดชิดราวกับจะไปเดินป่า นั่งตัวเกร็งจนแผ่นหลังชนผนังห้อง พวงแก้มนวลเนียนแดงก่ำอยู่ภายใต้เส้นผมดำขลับที่ทิ้งตัวลงแผ่สยายเต็มแผ่นหลังล้อมวงหน้างามล้ำ นางถลึงตามองชายผู้ได้ชื่อว่าเป็นสามีอย่างดุดัน
ลี่เหยาถิงไล่มองตามสายตาเขา ก็ได้แต่ร่ำไห้อยู่ในอก เพราะการแต่งห้องเช่นนี้ของเซียนเซียน ไม่ต่างจากการเข้าหอสักเท่าไหร่ ช่างตอกย้ำเสียเหลือเกินว่านางมีสามีแล้ว
หญิงสาวได้แต่นั่งหน้าแดงลามไปถึงลำคอ รู้สึกร้อนผ่าววูบวาบไปหมด ตื่นเต้นเกินจะกล่าว ที่จู่ๆ ตนเองก็ได้เจอกับสามีที่ห่างกันเนิ่นนานเกือบสองปี หรือจะกล่าวให้ถูกก็คือ ได้เจอกับสามีที่ไม่รู้จัก เพราะสมองของนางช่างว่างเปล่าเหลือเกิน
เดิมที ยามที่นางต้องดูแลป้อนยาเช็ดเนื้อตัวตามคำสั่งของท่านหมอเมื่อหลายวันก่อน นางแค่รู้สึกว่าเขาหล่อเหลายิ่งนัก เขาแลดูกร้าวแกร่งทรงพลังเปี่ยมแห่งบุรุษเพศก็เท่านั้
