ถึงแม้ชายหนุ่มจะไม่ล่วงรู้ถึงความสะเทือนใจของนางในครานั้น แต่อาการแง่งอนด้วยเหตุผลนี้ของนางตรงหน้า ก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาจนมิอาจพรรณนาเป็นคำพูดได้
การตื่นขึ้นมาในยามเช้าแล้วได้เจอหน้ากันในทุกๆ วัน นับเป็นสุดยอดปรารถนาลึกๆ ของเขา นับแต่วันที่ได้รู้ว่าเสียนางไปแล้วด้วยการฆ่าตัวตายครานั้น ซึ่งเป็นความรู้สึกที่นับได้ว่าสายเกินไป
ทว่านับจากนี้ เรื่องเหล่านั้นจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว
ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มประดับรอยยิ้มบางเบาที่แผ่ซ่านความอบอุ่นมากล้นโดยไม่รู้ตัว
ลี่เหยาถิงเห็นเขายิ้มออกมาก็พลันได้สติจากอาการไร้เหตุผลเมื่อครู่ นางจึงเอ่ยแก้ตัวเสียงขุ่นว่า “ข้า...ข้าหมายถึงว่า หากท่านหิวข้าว ก็ควรบอกกล่าวข้า ปลุกให้ข้าได้จัดการถึงจะถูก”
รอยยิ้มหยักลึกจึงเลือนหายทันใด เมื่อชายหนุ่มนึกถึงอาหารหน้าตาประหลาดฝีมือนางที่เขามีบุญได้กิน “อืม...ข้าคิดว่า สามีควรเป็นฝ่ายทำอาหารให้ภรรยาได้กินบ้าง”
ถึงแม้
