‘ภรรยาขอไปทำใจก่อนนะ!’
ประโยคนั้นทำให้เหอหย่งหมิงต้องลุกจากเตียงน้องแล้วตามลี่เหยาถิงออกมา ก่อนจะลอบเดินตามนางอยู่ทั้งวัน
แผ่นหลังบอบบางที่แสนโดดเดี่ยวของนาง เป็นสิ่งที่เขารับรู้ได้ตลอดทางที่เดินตามกัน
ภรรยานางนี้ของเขา เป็นเขาเองที่ทำร้ายนาง…
เหอหย่งหมิงรู้สึกปวดหนึบในหัวใจเกินจะกล่าว ความรวดร้าวท่วมหัวใจเกินจะเอ่ย ยามมองตามร่างระหงของลี่เหยาถิงจนตลอดทาง ร่างใหญ่หนาสั่นเทิ้มไม่หยุด รู้สึกทรมานสิ้นดี
เวลาผ่านไปจนหมดวัน จนกระทั่งเจอชายผู้หนึ่งตามเกี้ยวลี่เหยาถิงอย่างไร้ยางอายและภรรยาของชายผู้นั้นก็มากดดันนางให้ตามเข้าบ้านไปปรนนิบัติสามีตน
ช่างน่าโมโหยิ่ง!
เขาปล่อยให้ภรรยาต้องถูกตราหน้าและดูแคลนเช่นนี้มานานถึงสองปีได้อย่างไร?
เหอหย่งหมิงให้รู้สึกคับแน่นในโพรงอกยิ่งนัก
มันมีทั้งความรู้สึกผิด คั่งแค้น เจ็บร้าว เต็มไปหมด
เมื่อชายหนุ่มพาหญิงสาวผู้เป็นภรรยากลับมาถึงเรือนไร้โรคาจึงได้เ
