คำตอบของหญิงสาว ทำเอาชายหนุ่มยิ่งตรึงตามอง
ลี่เหยาถิงตอบก่อนที่คนตรงหน้าจะถามจบ “ข้าไม่รู้หรอก ว่าข้ามีพี่น้องหรือไม่ ตื่นขึ้นมาข้าก็ถูกเรียกชื่อนี้ล่ะ ทำไมรึ?”
ชายหนุ่มพลันเลิกคิ้วสูงมองอย่างฉงน ก่อนถามเสียงเย็น ทว่าในใจกลับเต้นระส่ำรุ่มร้อน นึกสังหรณ์ใจบางอย่าง
“ตื่นขึ้นมาก็ถูกเรียกชื่อนี้ หมายความว่าอย่างไร?”
“ก็หมายความว่า ข้าชื่อนี้อย่างไม่ต้องสงสัย” หญิงสาวยังคงตอบอย่างอารมณ์ดี
“ข้าเองก็มีชะตาไม่ต่างจากท่านนักหรอกนะ ที่ตกจากหน้าผาแห่งนั้น เพียงแต่ข้าตื่นขึ้นมากลับจำอะไรไม่ได้เลย แล้วท่านจำอะไรได้หรือไม่?”
“เจ้าตกหน้าผา” อีกครั้งที่คนตรงหน้าไม่สนใจตอบคำถามนาง
“เมื่อไหร่?”
ลี่เหยาถิงเพียงตอบไปตามตรง “เกือบสองปีแล้ว ตกที่เดียวกับที่ท่านตกลงมานั่นล่ะ”
“เกือบสองปี จำอะไรไม่ได้” อีกฝ่ายทวนคำนางเสียงเบา
หญิงสาวเริ่มหงุดหงิดจึงชักสีหน้าไม่พอใจ เอ่ยปากเสียงดังอย่างรำคาญ
“จะถามท
