เรือนร่างกร้าวแกร่งปานศิลาหินของเหอหย่งหมิงยังคงนิ่งค้างเงียบงัน
คล้ายกับรอบด้านไร้ซึ่งสรรพสิ่งอื่นใด นอกจากคนตรงหน้า ไม่ว่าดวงตา จมูก ริมฝีปาก น้ำเสียง กระทั่งกลิ่นกาย
ทุกสิ่งล้วนบ่งบอกได้ว่า คนตรงหน้าคือลี่เหยาถิง
ชายหนุ่มให้นึกตะลึงในใจ เขาจำได้กระทั่งกลิ่นกายเฉพาะตัวของนางได้อย่างไร…
ความรู้สึกหลากหลายพลันถาโถมรุนแรงคล้ายคลื่นทะเลซัดซาด
นำพาทั้งความรู้สึกสับสนมึนงงระคนตกตะลึงชาวาบ
และที่มีมากกว่าความรู้สึกใด
ก็คือดีใจอย่างคาดไม่ถึง
หัวใจในอกแกร่งของเหอหย่งหมิงพลันเต้นระส่ำรุนแรงไม่เป็นจังหวะอีกต่อไป มันคล้ายกับจะกระเด็นออกมานอกอกได้
นางตรงหน้ายามนี้ เขามิได้ตาฝาด มิได้ฝันไป ใช่หรือไม่
เป็นนางจริงๆ
ลี่เหยาถิง...
เรือนแห่งนี้ตั้งอยู่ห่างจากบ้านเรือนของชาวบ้านออกมาไกลโข
แต่กลับใกล้ชายป่ามากยิ่ง ด้วยเพราะท่านหมอเทวดาต้องเดินทางไปเก็บสมุนไพรจากในป่า และต้องนำมาตากแดดกักเก็
