ที่หน้าประตูห้องของเรือนไร้โรคา
ชายหนุ่มเรือนร่างสูงเพรียวในชุดขาวพิสุทธิ์ค่อยๆ ย่างเท้าเข้าก้าวมาด้วยท่วงท่าสง่างาม มุมปากยกยิ้มน้อยๆ สายตาคู่คมมีเสน่ห์ลึกล้ำหาใครเปรียบ
เขาเดินมาอีกครึ่งก้าวกลับต้องสะดุดเกือบหัวทิ่ม
“ท่านเดินให้เร็วกว่านี้ได้หรือไม่ ขวางทางยิ่ง!”
เสียงกราดเกรี้ยวที่ตามหลังมาคือเสียงภรรยาคนงามของชายชุดขาว นามว่า เซียนเซียน นางอยู่ในชุดสีชมพูเข้มเกือบแดง ส่วนชายชุดขาวนามว่า เหวินเต๋อร์ พยายามทรงตัวมิให้ตนสะดุดจนชุดเปื้อน ทว่ากลับมิได้ดั่งใจ เขาจึงพุ่งร่างไปที่เตียง แล้วล้มตัวลงตรงกลางระหว่างชายหญิงที่นั่งอยู่บนนั้นพอดิบพอดี
ลี่เหยาถิงที่กำลังตกใจมากก่อนหน้าจึงได้ที รีบลุกขึ้นมา แล้ววิ่งร่างหนีหายออกจากห้องโดยพลัน เซียนเซียนเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งตามออกไปด้วยความว่องไวของร่างกายที่เร็วกว่าความคิด
เหอหย่งหมิงยังคงเจ็บเนื้อตัวอยู่มาก ทั้งยังรู้สึกชาหนึบไม่หายด้วยอาการบาด
