คลั่งรักเมียเก็บ...ตก

บทที่ 4 หัวใจสั่นแปลกๆ

“ไม่ใช่ค่ะ! ไม่ใช่ มันสวยค่ะ สวยทุกชุดเลยด้วย แต่อิงไม่กล้าใส่ มันเอ่อ...คือมัน...” ส่ายหน้าหวือ ยกมือปฏิเสธพัลวัน รีบอธิบายเพราะเกรงจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่ เพราะแค่ที่เอามาให้เธอลองนี่ก็ปาเข้าไปเป็นสิบยี่สิบชุดแล้ว ถ้าขืนให้เอามาอีก เธอไม่อยากนึกภาพเลยว่ามันจะยุ่งยากแค่ไหน

“มันอะไร?” ฟรานเชสโกคาดคั้นจะเอาคำตอบด้วยความร้อนใจ

“คือ...อิงพุงยื่นค่ะ!” ตอบเสียงอ่อยหลบตาก้มหน้างุด

“ห๊ะ/คะ” สองเสียงอุทานตกใจดังมาจากชายหนุ่มร่างสูงและหญิงสูงวัยที่เพิ่งได้ยินสาเหตุของความวุ่นวายทั้งหมด

“ใส่แล้วพุงนำหน้าดูไม่ได้เลยค่ะ ขืนออกไปข้างนอก มีคนเห็นขึ้นมา อิงก็ขายหน้าแย่สิคะ” หน้ามุ่ยตัดพ้อเสียงละห้อย สีหน้าสลดลงเล็กน้อย ริมฝีปากบางเริ่มเม้มเข้าหากันด้วยความอึดอัดเมื่อต้องเปิดเผยความลับให้คนอื่นรู้แบบนี้

แล้วคนอื่นที่ว่านี่ก็ไม่ช่วยปลอบใจกันเลย เธอเห็นฟรานเชสโกกลั้นยิ้มจนเคราสั่นระริก จะหัวเราะออกมาตอนนี้ก็คงจะไม่กล้า ส่วนคุณแม่บ้านมาเรียไม่ต้องพูดถึง หัวเราะพรืดออกมาตั้งแต่ได้ยินคำว่าพุงยื่นแล้ว

และเมื่อเห็นคนตรงหน้ายังไม่แสดงอาการใด ๆ ออกมา ปากบางที่เม้มแน่นค่อย ๆ คลายออกเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์ เงยหน้าขึ้นยักคิ้วอย่างเป็นต่อ ยกมือเท้าสะเอวบาง

“ด้วยเหตุผลทั้งหมดทั้งมวลที่กล่าวมานี้ อิงขอใส่ชุดนี้ว่ายน้ำในสระส่วนตัวของคุณฟรานเชสโกนะคะ” เลียนเสียงประโยคเด็ดของใครสักคนที่เธอเองก็ลืมชื่อไปแล้ว มัดมือชกเจ้าของสระที่ยังยืนอึ้งไปไม่เป็น

“ชุดนี้เนี่ยนะ!” คนถูกมัดมือชกครางพึมพำมองตามแผ่นหลังบางที่เผ่นแน่บ ออกไปหลังจากเอ่ยจบ ไม่สนใจว่าเจ้าของสระจะเอ่ยปากอนุญาตหรือไม่

ในที่สุดอิงฟ้าก็ได้เรียนว่ายน้ำแบบจริงจังเสียที หลังจากต้องผจญกับปัญหาเรื่องชุดว่ายน้ำมาพักใหญ่ สระน้ำส่วนตัวที่มีขนาดใหญ่เกินมาตรฐาน ถูกสร้างขึ้นท่ามกลางความร่มรื่นของต้นไม้น้อยใหญ่ที่ให้ความเย็นสบาย ไม่ต้องกลัวแดดลามเลียทำร้ายผิวให้เสียหาย บรรยากาศรอบ ๆ เงียบสงบมีแต่เสียงนก หรือแมลงน้อยใหญ่ที่อาศัยพักพิงอยู่ตามต้นไม้ใบหญ้า

ฟรานเชสโกเป็นครูจำเป็นที่น่านับถือในความอดทนเป็นอย่างมาก เพราะลูกศิษย์ตัวเล็กอย่างเธอนั้น ถ้าให้ต้องไปเสียค่าเรียนแพง ๆ ที่ไหนก็คงไม่มีใครสนใจอยากสอนนัก ด้วยความเป็นคนขี้กลัวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ทำให้อิงฟ้าออกอาการตื่นกลัวการลงสระว่ายน้ำเป็นครั้งแรกในชีวิต

เริ่มแรกด้วยการโวยวาย วิ่งหนีไม่ยอมท่าเดียวเมื่อฟรานเชสโกสั่งให้ลงไปในสระ ปากก็ตะโกนไม่หยุดว่ากลัวจม ๆ จนคุณครูถึงกับส่ายหัวจนปัญญา

“คุณฟรานก็ยืนรับอยู่ตรงนี้ จะกลัวอะไร มาเถอะ” คุณครูจำเป็นกวักมือเรียกอยู่ในสระ ส่งเสียงปลอบเมื่อเห็นร่างบางยืนตัวสั่นอยู่ข้างขอบสระ เปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเพื่อแสดงความเป็นกันเองกับร่างเล็กมากขึ้น

แล้วดูชุดที่ใส่นั่นอีก เห็นแล้วชายหนุ่มถึงกับออกอาการกลั้นขำจดปวดแก้ม

ทุกที มีสาว ๆ ที่ไหนเขายอมใส่เสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นลงสระว่ายน้ำสุดหรู ที่มีชายหนุ่มหุ่นทรมานใจทั้งสาวแท้สาวเทียมแบบนี้บ้าง เขาไม่เชื่อหรอกว่าหุ่นบาง ๆ แบบนั้นจะมีพุงยื่นอย่างที่เจ้าตัวอ้าง ชายหนุ่มคิดกระหยิ่มในใจเมื่อคิดวิธีพิสูจน์อะไรบางอย่างได้สำเร็จ

“ถ้ากลัว ขี่หลังคุณฟรานก็ได้” กางแขนออกเพื่อรอรับ แล้วพยักหน้ากดดันร่างบางที่กำลังทำหน้าลังเล

“ได้แน่นะคะ ตัวอิงหนักนะ” หยั่งเชิงนิด ๆ ขยับเข้าไปใกล้มากขึ้นจนเท้าเล็กเริ่มเปียกน้ำที่ฟรานเชสโกสาดขึ้นมาเมื่อครู่

“โธ่เอ้ย! ตัวเท่าเมี่ยง เกาะอยู่บนหลังคุณฟรานทั้งวันยังได้เลย มาเร็ว!” ส่งยิ้มเอ็นดู ปากก็เอ่ยเร่ง เมื่อเห็นอิงฟ้านั่งลงห้อยเท้าทั้งสองข้างลงในสระ

สองขายกขึ้นเกี่ยวกระหวัดรอบเอวสอบพร้อมกับส่งแขนเรียวทั้งสองข้างโอบรอบลำคอหนา ศีรษะชุกเข้าที่ซอกคอแกร่งเมื่อรับรู้ว่าฟรานเชสโกเริ่มก้าวขาออกเดิน

ช้า ๆ ไปกลางสระที่ปริมาณน้ำลึกพอควร เดินมาได้สักระยะก็หยุดยืนในระดับน้ำซึ่งคะเนได้ว่าอิงฟ้าน่าจะลงยืนได้

“ตรงนี้น้ำไม่ลึกมาก อิงยืนได้ เดี๋ยวลองยืนดูนะ คุณฟรานจะค่อย ๆ ปล่อยมือนะ” เสียงทุ้มเบาชิดใบหูบาง ทำเอานักเรียนขี้กลัวสะดุ้งเฮือกขนลุกซู่ ความกลัวเริ่มหายไปแล้วถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกแปลก ๆ เมื่อตระหนักได้ว่าตอนนี้เธอกำลังเกาะเป็นลูกลิงอยู่บนลำตัวหนาของชายหนุ่มที่มีความสมบูรณ์แบบมากแค่ไหน รีบปล่อยมือที่โอบอยู่รอบลำคอแกร่ง ไถลตัวลงยืนแล้วผละออกห่างจากร่างสูงราวกับโดนกระแสไฟอ่อน ๆ ช็อตเข้ามาตามลำตัว เงยหน้าขึ้นก็เห็นดวงตาเบิกกว้างนิด ๆ ของชายหนุ่มที่คงรู้สึกไม่ต่างไปจากเธอนัก ต่างคนต่างยืนอึ้งไปอึดใจ

“เอ่อ...งั้นอิงจับมือคุณฟราน แล้วลองเตะขาลอยตัวก่อนนะ” ฟรานเชสโกหลุดกระแสเสียงสั่นพร่าเล็กน้อยออกมา ยามที่ความอวบอิ่มนุ่มหยุ่นสัมผัสเสียดสีไปกับแผ่นหลังแกร่ง จนต้องรีบเอ่ยชวนตัวต้นเหตุของอาการวูบวาบให้เริ่มสิ่งที่ควรทำเสียที

พลางก็ก่นด่าตัวเองในใจว่าไม่ควรอยากพิสูจน์ความลับของเด็กสาวตรงหน้าเลย เพราะสิ่งที่สัมผัสเมื่อครู่มันยืนยันได้อย่างดีว่า ยัยตัวเล็กนี่ไม่มีพุงอย่างที่เจ้าตัวยกขึ้นมาอ้างแน่ ๆ

และเหตุผลที่ทำให้อิงฟ้าไม่ยอมใส่บิกินี ฟรานเชสโกคิดว่าเขาได้คำตอบชัดเจนแล้ว

เมื่อนักเรียนหัวไว ฝึกตีขาลอยตัวอยู่เป็นเวลานาน เริ่มจากจับมือคุณครูจำเป็นแล้วตีขาอยู่กับที่ พอคล่องแล้วฟรานเชสโกก็จับลากเดินไปเดินมา วนอยู่หลายรอบ สุดท้ายก็เริ่มปล่อยมือ แล้วให้ลองทำด้วยตัวเองจนสามารถลอยตัวไปแตะขอบสระอีกฝั่งหนึ่งได้

“เย้ เย้ อิงว่ายได้แล้วค่ะ ไม่จมแล้ว” เมื่อแตะขอบสระได้ อิงฟ้าหันมาตะโกนร้องด้วยความดีใจ ไม่คิดเลยว่าการว่ายน้ำ มันจะง่ายแบบนี้ รู้อย่างนี้ไปหัดว่ายตั้งนานแล้ว

“เก่งมาก เหนื่อยหรือยัง ขึ้นไปนั่งพักก่อนไหม” เอ่ยชมด้วยความเอ็นดูเมื่อเห็นประกายตาสดใส และเห็นว่าอิงฟ้าใช้เวลาอยู่ในสระนานแล้ว คงต้องให้ขึ้นไปนั่งพักบ้าง เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่กล้ามเนื้อได้ออกแรงหนักติดต่อกัน ถ้าหักโหมมากไปกว่านี้อาจเกิดการอักเสบได้

“ค่ะ พอคุณฟรานทัก ก็ชักเริ่มรู้สึกเหนื่อยขึ้นมาเลยค่ะ และที่สำคัญหิวมากด้วย เมื่อกี้เห็นคุณแม่บ้านเอาขนมมาวางไว้ อิงขอขึ้นไปพักก่อนนะคะ” น้ำเสียงยังคงสดใส ค่อย ๆ เกาะขอบสระไปใกล้ ๆ กับบันไดแล้วโหนตัวขึ้น เดินตรงไปยังโต๊ะที่มีของอร่อยจัดวางไว้อย่างสวยงาม

ในขณะที่ฟรานเชสโกได้แต่ยืนมองแล้วกลับไปว่ายน้ำเพื่อลบภาพบั้นท้ายอวบที่ยักย้ายเดินห่างออกไป กางเกงขาสั้นสีอ่อนแบบนี้ พอเปียกน้ำมันก็ไม่ต่างอะไรกับชุดว่ายน้ำหรอกนะอิงฟ้า ชายหนุ่มกัดฟันข่มอารมณ์เบื้องลึกที่กำลังเริ่มปะทุ จนเขาต้องออกแรงเพื่อให้มันผ่อนคลาย เพราะถ้าขืนขึ้นจากน้ำตอนนี้ อิงฟ้าคงตกใจแน่ และเขาแน่ใจได้เลยว่าคงอดไม่ได้ที่จะกระโจนเข้าใส่ แล้วจัดการดื่มกินความอวบอิ่มเย้ายวนตรงหน้าตามที่ใจเรียกร้อง

อิงฟ้าเดินมาทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้เรียบร้อย เธอใช้ผ้าขนหนูผืนหนาห่มคลุมตัวเพื่อคลายหนาว มือบางยกน้ำหวานสีสันน่ากินดื่มอัก ๆ ด้วยความกระหาย หางตาเหลือบเห็นขนมคุกกี้ชิ้นพอดีคำจัดใส่จานไว้อย่างดี แต่สิ่งที่ทำให้อิงฟ้าเริ่มออกอาการหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อยนั่นก็คือ ผึ้งตัวใหญ่สามสี่ตัวบินวนไปวนมาเกาะอยู่บริเวณขอบแก้วน้ำหวาน และบางตัวก็โฉบลงมาเกาะบนขนมชิ้นที่เธอกำลังจะหยิบพอดี

ด้วยความหิวเพราะใช้แรงไปมากในสระว่ายน้ำ มือบางยกขึ้นปัดเบา ๆ พร้อมกับใช้ลมจากริมฝีปากบางเป่าแรง ๆ

แต่ด้วยความที่เป็นผึ้งตัวใหญ่มันเลยไม่รู้สึกสะทกสะท้านกับแรงอันน้อยนิดของศัตรู มันยังคงเกาะนิ่งไม่ยอมขยับ มือบางหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กใกล้มือขึ้นสะบัดไล่

ทันใดนั้นเอง แมลงตัวจ้อยที่โดนปัดก็ลอยหวือมาตกอยู่บนตักของอิงฟ้า และด้วยความโมโหบวกแรงอาฆาตของเจ้าแมลงตัวร้ายอย่างไรไม่ทราบได้ ก้นแหลมที่เป็นอาวุธประจำกาย ถูกปักลงบนพื้นผิวอ่อนนุ่มที่มันตกกระทบ อิงฟ้าสะดุ้งสุดตัว ลุกขึ้นยืนสะบัดขาเร่า ๆ

“โอ้ยย! อะไรเนี่ย มาต่อยอะไรตรงนี้! ไอ้ผึ้งบ้า ไอ้ผึ้งลามก อูยยย เจ็บ ๆ ๆ”

อิงฟ้าโอดโอยด้วยความเจ็บจนแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่