คลั่งรักเมียเก็บ...ตก

บทที่ 4 หัวใจสั่นแปลกๆ

“โอ้ยย! อะไรเนี่ย มาต่อยอะไรตรงนี้! ไอ้ผึ้งบ้า ไอ้ผึ้งลามก อูยยย เจ็บ ๆ ๆ”

อิงฟ้าโอดโอยด้วยความเจ็บจนแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่

“เป็นอะไรอิง! ทำไมยืนบิดไปบิดมาแบบนั้น ไหนว่าหิวไม่ใช่เหรอ ไม่เห็นกินอะไรเลย” ฟรานเชสโกเดินเข้ามาใกล้ หลังจากใช้เวลาจัดการกับเรื่องยุ่งยากกลางกายจนมันเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้เมื่อเห็นอิงฟ้ายืนกระสับกระส่าย ใบหน้าแฝงไปด้วยความเจ็บปวดจนเขารู้สึกใจคอไม่ดี

“เอ่อ...คือ...อิง” พยายามเบี่ยงตัวหันข้างเข้าหา เพราะไม่อยากให้ฟรานเชสโกเห็นอาการผิดปกติ แต่มันก็ยากเต็มที ในเมื่อตอนนี้จากอาการเจ็บในตอนแรก เริ่มเปลี่ยนเป็นปวดตุบ ๆ บริเวณที่โดนผึ้งต่อย แต่จะให้บอกไปตรง ๆ เธอก็อายแสนอาย

“คืออะไร? แล้วขาเป็นอะไรถึงต้องยืนแบบนั้น” ก้มลงมองจนอิงฟ้าต้องรีบดึงชายผ้าขนหนูลงมา หมายจะปิดกั้นสายตาช่างสำรวจของคนตัวโต แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว

เมื่อร่างสูงทรุดลงนั่งบนเก้าอี้ แล้วจับมือบางออกห่างจากเรียวขาขาว จนเขาสามารถมองเห็นรอยแดงเล็ก ๆ บนต้นขาด้านในได้อย่างชัดเจน

“คืออิงเพิ่งโดนผึ้งต่อยเมื่อกี้นี้ค่ะ” อ้อมแอ้มตอบเมื่อเห็นแล้วว่าปิดบังไปคงไม่มีประโยชน์ และตอนนี้เธอปวดแผลมากด้วย คงต้องรีบทำอะไรสักอย่าง

หลังจากนั้นเสียงโวยวายโหวกเหวกของเจ้านายใหญ่ประจำบ้าน ก็ทำให้บรรดาคนรับใช้และบอดี้การ์ดทั้งหลาย ต้องวิ่งออกมาจากส่วนต่าง ๆ ของบ้านกันจ้าละหวั่น จับใจความได้ว่าให้รีบเอาชุดปฐมพยาบาลตามขึ้นไปบนห้องนอนคุณอิงฟ้า แล้วให้เรียกบริษัทกำจัดแมลง มาจัดการกับผึ้งและแมลงมีพิษทั้งหลายให้หมดภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง

“ถอดเสื้อผ้าออกให้หมด!” เสียงเข้มเอ่ยสั่ง เมื่ออุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาถึงบนห้องนอน แล้วปล่อยร่างบางให้ยืนอยู่ข้าง ๆ เตียงกว้าง

“อะ...อะไรนะคะ! ถ...ถอดเสื้อผ้า ถอดทำไมคะ!?” อิงฟ้าละล่ำละลักเสียงสูงด้วยความตกใจกับคำสั่งบ้าบอนั่น บ้าไปแล้ว อยู่ดี ๆ จะให้มาถอดเสื้อผ้าโชว์

“เดี๋ยวนี้อิงฟ้า! ถอดเสื้อผ้าแล้วขึ้นไปนอนห่มผ้าบนเตียงนั่น” ฟรานเชสโกไม่สนใจสีหน้าซีดเซียวด้วยความหวาดกลัว เขาออกคำสั่งเสียงเด็ดขาดพร้อมดวงตาดุส่งไป

“จะถอดเองหรือจะให้คุณฟรานถอดให้ เสื้อผ้าเปียกแบบนั้นจะขึ้นไปบนเตียงได้ยังไง ถ้าไม่ถอดเสื้อผ้า” ดวงตาคมจ้องอย่างคาดคั้นเอาจริงจนอิงฟ้าสะดุ้งเฮือก เพราะไม่เคยเจอกับอารมณ์แบบนี้ของชายหนุ่มมาก่อน

“ค่ะ ค่ะ ถอด ถอดแล้ว คุณฟรานหันหลังไปก่อนสิ” ลนลานตอบคำถาม แต่ก็ยังไม่วายหันมาสั่งกับคนหน้าดุ เสร็จแล้วรีบจัดการกับเสื้อผ้าเปียกด้วยมือไม้สั่นเทา

“เสร็จหรือยัง”

“เสร็จแล้วค่ะ” เจ็บแผลก็เจ็บ แถมตอนนี้ยังต้องมานอนแก้ผ้าต่อหน้าผู้ชายอีก ทำไมชีวิตอิงฟ้ามันถึงได้มีแต่เรื่องน่าอดสูแบบนี้นะ ถึงแม้จะมีผ้าห่มผืนหนาปิดคลุมอยู่ทั้งตัวก็เถอะ แล้วนั่นอะไรอีก! ทำไมเดินเข้ามาใกล้แบบนี้ล่ะ!?

ตะโกนร้องในใจสองมือกระชับผ้าห่มเอาไว้แน่น นึกหวั่นกับท่าทางของฟรานเชสโกยังไงบอกไม่ถูก

“เอ่อ คุณฟรานคะ เดี๋ยวอิงทายาเองได้ค่ะ คุณฟรานวางกล่องปฐมพยาบาลไว้ตรงนั้นก็ได้” สองมือกระชับผ้าห่มเข้าหาตัวอีกครั้ง เอ่ยห้ามคนหน้าดุแทบจะทันทีเมื่อเห็นเขากำลังเดินเข้ามาพร้อมทำท่าจะนั่งลง

“อิงบอกว่าผึ้งต่อย?” ฟรานเชสโกเงยหน้าขึ้นถามเมื่อเดินมาทรุดตัวลงนั่งที่ปลายเตียงเรียบร้อยแล้ว ไม่สนใจเสียงห้ามของเธอแม้สักนิด และเมื่อได้รับการพนักหน้าตอบกลับหงึก ๆ ดวงตากลมยังจ้องมองด้วยความหวาดระแวง

“เอาเหล็กในออกหรือยัง? ทำเองได้เหรอ? อยู่เฉย ๆ ถ้ากลัวก็หลับตาไปซะ” ขาดคำเขาก็เห็นอิงฟ้าผวาเฮือกตัวสั่น สองมือบางกระชับผ้าห่มเข้าหาตัวแน่นขึ้นอีก รีบปิดเปลือกตาลงไม่รับรู้ว่าตนจะต้องเจอกับอะไรบ้างต่อจากนี้

เมื่อรู้สึกว่าผ้าห่มที่คลุมอยู่ปลายเท้าเรียว ค่อย ๆ เลื่อนออกช้า ๆ อิงฟ้าเผลอกัดริมฝีปากบางแน่น ลมเย็น ๆ ที่กระทบลูบเลียอยู่บริเวณเรียวขาทั้งสองข้างในตอนนี้ ย้ำเตือนให้รู้ว่าร่างกายท่อนล่างของตนนั้น ได้ถูกเปิดเผยสู่สายตาคมของเจ้าของมือหนา ที่ขยับเข้ามานั่งแทรกกลางระหว่างเรียวขาสวยเรียบร้อยแล้ว

ผ้าห่มถูกพับขึ้นไปปิดหมิ่นเหม่ใกล้ ๆ กับส่วนกลางลำตัวที่เกิดอาการเกร็งสะท้านสั่นระริก จนฟรานเชสโกสัมผัสได้

“คุณฟรานขออนุญาตนะครับคนดี” เงยหน้าส่งสายตาเว้าวอนอ่อนโยน เมื่อเห็นอาการเกร็งตัวกลั้นหายใจ ริมฝีปากบางเม้มแน่น พลางเอี้ยวตัวหยิบหลอดยาที่จะใช้ด้วยมือที่สั่นน้อย ๆ

หัวใจแกร่งกระตุกวาบกับภาพความอวบอิ่มที่โผล่พ้นชายผ้าห่มที่ถูกตลบพับขึ้นไป กรามแกร่งถูกบดจนสันกรามขึ้นนูนเพื่อระงับความต้องการที่กำลังแสดงความชัดเจนด้วยการลุกขึ้นยืนตรง อวดความแข็งแกร่งจนเขาเจ็บตึงไปหมดทั้งลำขา

นึกในใจว่าไม่น่าหาเรื่องทรมานตัวเองเลย ให้ตายสิ!

ใจก็ให้นึกก่นด่าไอ้เจ้าแมลงตัวจ้อยที่บังอาจหาญกล้าทำร้ายได้กระทั่งเนื้ออ่อนบางที่ถูกปกปิดไว้อย่างมิดชิด รอยแดงที่ปรากฏบริเวณซอกขาอ่อนด้านใน ตอนนี้ค่อย ๆ เริ่มบวมขึ้นเล็กน้อยไม่ได้ขยายวงกว้างมากนัก อีกทั้งอาการคันในตอนแรกก็หายไปแล้ว คงเหลือแต่อาการปวดเล็กน้อยเท่านั้น เหล็กในที่เกรงว่าจะฝังอยู่ในตอนแรกคงไม่มี

“ไม่มีเหล็กในฝังอยู่ ตอนนี้อิงปวดมากไหม แล้วมีอาการเหมือนจะเป็นไข้หรือปวดตามเนื้อตัวหรือเปล่า?” ถามออกไปอย่างเป็นกังวล เพราะกลัวว่าจะเกิดอาการแพ้ขั้นรุนแรง เมื่อได้รับการส่ายหน้าปฏิเสธจากร่างเล็ก ฟรานเชสโกคลายความกังวลลงไปมาก

“เดี๋ยวคุณฟรานทายาให้นะ พรุ่งนี้ก็หายแล้ว แต่อาจมีอาการคันบ้าง อิงพยายามอย่าเกาก็แล้วกัน” พยายามบังคับน้ำเสียงให้นิ่งด้วยความยากลำบาก หยิบหลอดยาขึ้นมาบีบตัวยาสีขาวบนปลายนิ้ว แล้วป้ายลงไปบริเวณรอยแดงเบา ๆ แต่กลับเห็นอาการกระตุกของขาเรียวที่คงจะตกใจกับความเย็นของตัวยา

“รู้สึกร้อนที่แผลไหม” ปลายนิ้วใหญ่ค่อย ๆ นวดวนบริเวณรอบ ๆ เพื่อให้ตัวยาซึมเข้าไป ร่างสูงขยับนั่งคุกเข่าโน้มตัวลง ริมฝีปากแทบประชิดติดรอยแผล เป่าลมเบา ๆ เพื่อช่วยบรรเทาความแสบร้อน แต่กลับสร้างความรู้สึกบางอย่างให้กับร่างบางจนต้องส่งเสียงครางสะอื้น

“โอ๊ะ!” อิงฟ้าเผลอหลุดเสียงน่าเกลียดออกไปเมื่อรู้สึกถึงลมร้อน ๆ ที่เป่ารดอยู่บริเวณซอกขาอ่อน ส่วนอ่อนไหวกลางลำตัวสั่นระริกปวดตุบแล่นปราดไปทั่วร่าง อาการบิดมวลบริเวณท้องน้อยเริ่มแผ่กระจายแล่นพล่าน

ร่างบางบิดส่ายเสียวซ่านไปทั่วสรรพางค์กาย โดยเฉพาะส่วนกลางร่างกายที่ตอนนี้เหมือนมีน้ำอะไรไหลออกมา อิงฟ้าก็ไม่อาจรู้ได้

ความรู้สึกวูบวาบที่ค่อย ๆ คืบคลานจากสัมผัสแผ่ว ๆ บริเวณรอยแผล เคลื่อนตัวพุ่งเข้าใส่เนินเนื้อนางที่ถูกแยกกว้างด้วยลำตัวหนาของฟรานเชสโก เสียงครางแผ่วที่ได้ยินฉุดกระชากความอดกลั้นทั้งปวงของชายหนุ่มให้พังทลายลง จนต้องส่งเสียงคำรามแตกพร่ากังวานก้อง

“โอว...อิงจ๋า...สวยมาก! ชุ่มฉ่ำไปหมดที่รัก” เสียงทุ้มพร่าขณะนิ้วเรียวหนาบรรจงแตะไล้เบา ๆ ไปบนความเปียกฉ่ำวาวใสอย่างห้ามใจไม่อยู่

“พระเจ้า...แบบนี้ใช่ไหม! อิงถึงไม่ยอมใส่บิกินีที่คุณฟรานเอามาให้ เพราะตรงนี้ของอิงมัน...โอวพระเจ้า!” ฟรานเชสโกตะลึงลานกับภาพความอวบอูมเกินตัว ของเนินเนื้อสามเหลี่ยมที่ซ่อนตัวอยู่ภายใต้ไรขนอ่อนบาง จนล้นออกมาจากฝ่ามือหนาใหญ่

ตลอดชีวิตที่เคยผ่านผู้หญิงมานับไม่ถ้วน เขาไม่เคยเห็นความอวบอิ่มสวยงามอล่างตาขนาดนี้มาก่อน

“อืม...” ความรู้สึกเสียดเสียวรัญจวนที่เกิดจากเรียวนิ้วที่สะกิดวนอยู่โดยรอบกลีบกุหลาบบอบบาง เรียกเสียงครางหวานซ่าน แว่วเข้าหูของฟรานเชสโกจนเขาเผลอจดจ้องอย่างหิวกระหายไปยังความฉ่ำรื้นมันวาวด้วยความพึงพอใจ มือหนาลูบไล้ไปทั่วจากล่างขึ้นบนจนได้สัมผัสกับยอดเกสรชูชัน เพิ่มแรงบดคลึงบีบบี้อย่างไร้ความปรานี

สะโพกมนบิดส่ายพลิ้วไหวไปตามบทเพลงที่เขากำลังขับกล่อม ดวงตาปรือปรอยลอยคว้างด้วยความรัญจวนโหยหาอะไรบางอย่าง ที่ตัวเธอเองไม่เคยรู้จัก กระแสอุ่นวาบบริเวณท้องน้อยเริ่มบิดตัวเป็นเกลียวหมุนวน โอบอุ้มร่างบางให้ลอยสูงขึ้นเรื่อย ๆ อย่างไร้จุดหมาย

ขาเรียวทั้งสองข้างสั่นระริก หน้าท้องเกร็งกระตุก ร่างบางเกร็งสะท้าน ลมหายใจหอบถี่จนทรวงอกกระเพื่อมไหวขึ้นลงอย่างรุนแรง จากการบรรลุจุดสุดยอดครั้งแรกในชีวิต

“ไม่ต้องกลัวนะ คุณฟรานขอแค่นี้ รับรองคนดี” ฟรานเชสโกกระซิบพร่าอยู่ชิดใบหูบาง ขบเม้มติ่งหูเล็กด้วยความมันเขี้ยว ฝ่ามือหนาลูบไล้ไปบนเรียวแขนเล็กเพื่อช่วยเธอให้ผ่อนคลายจากอาการเสร็จสม

ฟรานเชสโกโน้มตัวลงข้างร่างบางอ่อนระทวย กอดกระชับเธอไว้แนบอกด้วยความอ่อนโยน เฝ้ามองเปลือกตาบางกะพริบปิด และฟังเสียงหายใจสม่ำเสมอเข้าสู่นิทรารมย์ไปแล้วด้วยความรู้สึกหัวใจพองโตคับอก

ไม่น่าเชื่อว่าตนจะเผลอทำเรื่องน่าอายแบบนี้กับเด็กสาว ซึ่งเพิ่งจะได้รู้จักกันไม่นาน หากแต่ความสดใสน่ารักของเธอทำเขาต้องแหกกฎเกณฑ์ต่าง ๆ มากมาย

ยอมให้เธอเข้ามาอยู่ในบ้านส่วนตัว ซึ่งไม่เคยอนุญาตให้ผู้หญิงคนไหนเข้ามา

ยอมใกล้ชิดกับผู้หญิงแปลกหน้าอย่างสนิทสนม ราวกับเคยรู้จักกันมานาน

ยอมนอนตระกองกอดร่างแน่งน้อยบนเตียงกว้าง และหลับใหลไปพร้อมกัน...