ตอนที่ 11
953 คำ
บทที่ 4 Embedded love ปรารถนาที่ฝังลึก
“เรียบร้อยแล้วค่ะ ท่านประธาน”
นิตาเงยหน้าขึ้นมาในเวลาเดียวกับที่ชายหนุ่มวางมือของเขาลงข้างลำตัว และชั่วเวลานั้นที่หญิงสาวนิ่งงันไปชั่วขณะเมื่อดวงตาคู่งามสบประสานกับนัยน์ตาสีน้ำเงินประกายแซฟไฟร์ มันยังคงเป็นประกายที่เจิดจ้าอยู่ในความคิดคำนึงของเธอเสมอ แม้กงล้อแห่งเวลาจะหมุนไปเท่าใดหากแต่ในหัวใจสองดวงราวกับมีสายใยร้อยรัดความผูกพันเอาไว้แนบแน่น
“มัน...คับไปสักหน่อย”
ชายหนุ่มกล่าวขึ้นขณะที่ยังจับจ้องอยู่ที่ดวงตากลมโตแสนงามคู่นั้น นิตาก้มลงมองเท้าของคลีฟแล้วเม้มปากเข้าหากันเบา ๆ เธอจำได้ว่าเขาสวมรองเท้าไซส์นี้ แต่เวลาที่จากกันนับปีอาจจะทำให้สรีระของเขาเปลี่ยนแปลงไปบ้างก็ได้
“เดี๋ยวฉันจะลองหาไซส์ที่ใหญ่กว่านี้ให้นะคะ ท่านประธาน”
นิตาบรรจงถอดรองเท้าคู่นั้นออกจากเท้าขนาดใหญ่ของชายหนุ่ม หญิงสาวเดินกลับเข้าไปในห้องเก็บของอีกครั้งและค้นหารองเท้าไซส์ขนาดใหญ่กว่าเก่าซึ่งเธอคำนวณแล้วประมาณหนึ่งไซส์ แต่ยังไม่ทันดึงกล่องนั้นออกมาจากชั้นวางก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อหันไปพบว่าคลีฟเดินตามเข้ามาในห้อง
“เอ้อ...ฉันหาเจอแล้วค่ะ ท่านประธาน เดี๋ยวฉันจะเอาออกไป...”
เสียงนั้นขาดหายไปในลำคอของหญิงสาวเมื่อร่างบางถูกดึงเข้าสู่อ้อมแขนของชายหนุ่ม นิตาแทบลืมหายใจและรู้สึกถึงความเครียดเกร็งจากตัวเขา กล่องรองเท้าที่หญิงสาวกำลังจะดึงออกมาร่วงลงพื้นกระจัดกระจาย คลีฟกอดเธอไว้แน่นพร้อมทั้งดันร่างแน่งน้อยเข้าไปจนชิดผนังในห้องเล็กแคบ
“ท่านประธานคะ...อย่าค่ะ!”
นิตาส่งเสียงแหบแห้งออกมา ตัวเธอถูกเขาดันจนทุกส่วนแนบชิดกันแทบจะหลอมละลายเป็นเนื้อเดียว ลมหายใจร้อนของคลีฟเป่ารดลงบนแก้มของหญิงสาว แขนแข็งแกร่งกอดรัดเธอไว้จนร่างอรชรหายใจขัด หญิงสาวรู้สึกว่าเขากอดเธอแน่นเกินไปแล้ว
“คลีฟ...ปล่อยค่ะ เดี๋ยวคริสตัลจะเข้ามาเห็นนะคะ”
“นีน่า...พระเจ้า!...ทำไมผมต้องพบคุณ...ทำไม!”
“คลีฟ...”
เสียงหวานอ่อนโหยลง เธอไม่เข้าใจทั้งการกระทำและคำพูดของเขา ทั้งที่คลีฟเคยเป็นสามีของเธอมาก่อน เคยอยู่ใกล้ชิดกันในแทบทุกลมหายใจ หากทว่าวันนี้เขาเปลี่ยนแปลงไป แม้ชายหนุ่มจะกอดเธอไว้แน่นแต่ก็เหมือนมีกำแพงหนาขวางกั้นระหว่างหัวใจและความรู้สึกระหว่างเธอและเขา
“คลีฟ...ถ้าคุณไม่อยากเจอฉันก็เพียงแต่ปล่อยฉัน...กรุณา...ปล่อยฉันไป”
เสียงของหญิงสาวสั่นเครือ นิตาไม่อาจเก็บกลั้นน้ำตาแห่งความทุกข์ท้อที่มันกำลังกัดกินหัวใจบอบบางของเธอได้ไหว ร่างเล็กไม่ยอมกอดตอบเขาแม้แต่น้อย ปล่อยให้มือทั้งสองตกอยู่ข้างลำตัวเพราะไร้เรี่ยวแรงที่จะโอบรัดร่างสูงใหญ่ เธอสัมผัสได้เพียงร่างกายของเขา รับรู้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวที่ยามนี้เหมือนน้ำกรดราดรดลงบนหัวใจของเธอ
“คลีฟ...”
น้ำเสียงแหบโหยลอดออกมาจากริมฝีปากจิ้มลิ้มที่ค่อย ๆ เผยอออกด้วยแรงบีบเบา ๆ จากมือหนาใหญ่ที่โอบไปตามสันกรามเล็กของหญิงสาว นัยน์ตาของเธอพร่าพรายด้วยหยาดน้ำรื้น ใบหน้าของเธออยู่ห่างจากเขาเพียงคืบ คลีฟโน้มจมูกโด่งลงมาจนมันชนกับปลายจมูกเล็ก เขาหายใจแรงขึ้นทุกขณะและแรงบีบที่กรามของหญิงสาวก็หนักขึ้น
“คลีฟ...อย่าค่ะ...อย่า...”
นิตาเห็นความเจ็บปวดฉายออกมาจากสีหน้าและแววตาของชายหนุ่ม เธอหลับตาลงเมื่อริมฝีปากของเขาโน้มลงมาสัมผัสกับริมฝีปากของเธอ บดบี้ลงบนกลีบปากของหญิงสาว มันนุ่มนวลจนเธอเคลิ้มสั่น ร่างเล็กอ่อนระทวยลงแทบจะในทันทีทันใด
ลิ้นหนานั้นแทรกลึกและกวาดไล้ไปทั่วในอุ้งปากของหญิงสาว ความเร่งเร้ารัญจวนทำให้นิตาปั่นป่วนและโอบรัดวงแขนบนแผ่นหลังของเขาในที่สุด ปลดปล่อยตัวเองไปกับจูบแสนหวานที่เธอเฝ้าคิดถึงมันตลอดระยะเวลาสองปี นี่เป็นครั้งแรกที่เขาจูบเธอหลังจากหายหน้าไปและทิ้งความหวานฉ่ำไว้ให้เธอคะนึงหาในความฝัน
“อือ...อือ...”
แต่แล้วความหวั่นหวามกลับเริ่มมลายหายไปพร้อมกับนิ้วแกร่งที่กดลงบนคางเรียวแน่นขึ้น ปากของเขาบดขยี้ลงบนปากของเธอรุนแรงกว่าเดิม ร่างเล็กถูกดันเข้าไปจนชิดผนังห้องและเบียดกับฝาผนังจนเธอเริ่มเจ็บบนแผ่นหลัง
“คลีฟ...คลีฟ...”
นิตาส่งเสียงราวกับอยากจะร้องบอกเขาเมื่อปากเป็นอิสระ แต่แล้วมือหนากลับบีบสันกรามของหญิงสาวไว้จนแน่น เขากำลังบีบบังคับให้เธอรับจูบที่ปราศจากความดูดดื่มจากเขา มันเป็นจูบที่รุนแรงและเธอไม่เคยพานพบมันจากผู้ที่เคยเป็นสามีมาก่อนในชีวิต จากความหวั่นหวามกลับกลายเป็นหญิงสาวพยายามดิ้นรนหลบหลีกริมฝีปากให้พ้นจากปากของเขาที่กำลังบีบบังคับ มือที่กอดก่ายตัวเขาเปลี่ยนเป็นตะกายไปบนแผ่นหลังกว้าง
“อื้อ!”
- ผู้เขียน
