เมื่อทุกอย่างสงบ เสียงสนั่นหวั่นไหวเงียบลงและสิ่งที่หลงเหลืออยู่ในจิตสำนึกคือภาพที่เขาเห็นตัวเองกำลังเดินพลัดหลงอยู่ท่ามกลางทะเลทราย ชายหนุ่มมองเห็นอะไรบางอย่าง เขาวิ่งเข้าไปหา มันไม่ใช่โอเอซิสหากแต่เป็นกระจกบานใหญ่สะท้อนภาพของหญิงสาวชาวเอเชียในชุดแต่งงานผ้าลูกไม้อันสวยหรู
“นีน่า...”
เขาครางเสียงแผ่วต่ำเมื่อสติเริ่มดำดิ่งลงสู่ห้วงลึก มันเป็นภาพอันงดงามของหญิงสาวที่เขามองเห็นมาตลอดระยะเวลาเกือบสองปี มันยังชัดเจนเสมอแม้ตอนที่เขากลับจากการเป็นทหารผ่านศึกในตะวันออกกลาง หลายครั้งที่ภาพเงาของเธอกำลังจะสูญหายไปในกระจกบานนั้นหากเขาก็พยายามสกัดกั้นให้มันยังคงประทับอยู่ในความทรงจำอันล้ำลึก บัดนี้มันกลับแจ่มชัดขึ้นมาอีกครั้งและเขาได้แต่ยืนมองด้วยหัวใจอันเป็นสุข เมื่อเห็นภาพอันงดงามนั้น แม้มิได้สัมผัสหรือจับต้องหากความกดดันภายในของเขาก็เริ่มคลายลงทีละน้อยก่อนชายหนุ่มจะทิ้งดิ่งตัวเองลงสู่ห้วงฝันอันล้
