“นายครับ.....จะให้ผมเรียกหมอมาดูเธอหน่อยไหมครับ?” ไนเจอร์ถาม
“ไม่ต้อง...เธอคงไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ...ฉันจะดูแลเธอเอง”
คลีฟค่อย ๆ ยกร่างบอบบางช้อนไว้ในอ้อมแขนและหยัดลำตัวลุกขึ้นก่อนจะเดินกลับไปยังคฤหาสน์ปล่อยให้ทั้งไนเจอร์และเชสมองตากันราวกับต่างคนต่างเข้าใจ
0:20 น.
เสียงเข็มนาฬิกาบนผนังดังเป็นจังหวะบอกเวลาเลยเที่ยงคืนไปแล้วท่ามกลางแสงสลัวภายในห้องที่แสงจันทร์สาดส่องอาบไล้ไปบนเตียงกว้าง ร่างเล็กบอบบางซึ่งนอนหลับใหลอยู่ใต้ผ้านวมผืนใหญ่ค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นพร้อมอาการกระตุกเกร็งน้อย ๆ เพราะเสียงทอดถอนใจหนักที่ดังอยู่ใกล้ ๆ หลายครั้ง
ภาพแรกที่สะท้อนอยู่ในดวงตาคู่งามซึ่งค่อย ๆ ปรือขึ้นคือแผ่นหลังกว้างเปล่าเปลือยของร่างสูงใหญ่ที่สวมเพียงกางเกงเดนิมนั่งวางมือประสานกันไว้ที่ใต้คางขณะดวงตาสีน้ำเงินเข้มประดุจอัญมณีแซฟไฟร์จ้องมองออกไปนอกระเบียงห้องที่มองเห็นพรายระยิบของสายน้ำในยามรัตติกาลซึ่งมั
