ขุนโจรที่รัก

Ep2 : ระเบียงไม้กับแสงจันทร์ (Part จบ)

วันนี้ร่างกายคำหวานไม่อ่อนเพลียอีกแล้ว หากถึงร่างกายจะเป็นปกติดี ทว่ามันติดตรงหัวใจเจ้ากรรมของคำหวานนี่สิ มันดันรู้สึกแปลกๆกับไอ้ขุนโจรตัวแสบ ไอ้คนที่พรากเอาความบริสุทธิ์ผุดผ่องของคำหวานไปอย่างหน้าด้านๆ...

ดวงตาหวานจับจ้องไปยังผัวหมาดๆ

เขานั่งหันหลังอยู่หน้าเตาถ่าน มือไม้คอยหยิบจับเครื่องทำครัวอย่างคล่องแคล่ว บนเตามีหม้อดำปี๋ตั้งไว้ มีควันลอยกรุ่นด้วยน้ำในหม้อแกงกำลังเดือดจัด โชยกลิ่นหอมของอาหารไปทั่วทั้งเรือนไม้ ทำเอาท้องไส้คำหวานก็ชักร้องประท้วง

หญิงสาวจึงตัดสินใจค่อยๆเดินมาชะโงกหน้ามอง ปลายปีกจมูกเล็กเคลื่อนไหวพะเยิบพะยาบด้วยกลิ่นหอมชวนให้น้ำลายสอ

“นั่นแกกำลังทำอยู่น่ะ? กลิ่นหอมเชียว”

“แล้วเอ็งเห็นว่าข้ากำลังอาบน้ำอยู่หรือไง...ก็เห็นๆอยู่ว่าข้ากำลังนั่งอยู่หน้าเตาไฟ”

หัวหน้าเหล่าขุนโจรผู้เหี้ยมโหดเอี้ยวใบหน้ารกรุงรังมาตอบ ดวงตาเขาคมวาววับดุดันราวกับเป็นดวงตาของสุนัขจิ้งจอกจับจ้องมายังผู้สาวที่ตัวเองฉุดคร่าเขามาจากอกบิดา...แล้วให้ต้องสะดุดกับร่องอกขาวอวบที่ดันโผล่พ้นชายเสื้อคอกว้างออกมาให้เห็นรำไร

คำหวานส่งค้อนควัก แล้วนั่งยองลงขนาบข้าง...

“ฉันถามดีๆนะ ทำไมต้องกวนประสาทกันอยู่เรื่อย”

“แล้วเอ็งถามข้าทำไม หรือว่าอยากได้ยาต้มสมุนไพรของข้าอีกสักหม้อ” มากอยาวางกะลามะพร้าวที่มีน้ำสีขุ่นไว้ข้างเตา หันตัวเองมาเผชิญหน้ากับหญิงสาว คว้าหมับเข้าให้กับเต้าสล้าง...

“นี่...แกจะทะลึ่งใหญ่แล้วนะไอ้โจรบ้า” คำหวานแหวเสียงแว้ดเข้าให้ คนถามดีๆแต่ดันทะลึ่งมาจับนมเธอเล่น

มากอยายังทำหน้าด้าน ด้วยการขยำนมต่ออีกสองสามทีแล้วเขาก็ฉุดร่างงามขึ้นมานั่งบนตักมันเสียดื้อๆ

“อุ๊ย!...” คำหวานร้องลั่น ตาเหลือกลานเพราะตรงนี้เป็นเชิงเรือนที่ต่อเติมออกมาโดยไม่มีข้างฝาปิดมิดชิด ใครเดินผ่านไปมาก็คงเห็น คำหวานจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

“ข้าคอแห้ง หิวนม ขอนมเอ็งกินหน่อยสิ”

คนหน้าด้านจู่ๆมาขอกินนมก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงให้เสียเวลา

มากอยากระชากเสื้อคอกลมตัวโคร่ง หลุดปลิวผ่านศีรษะทุย ปลิวร่วงหล่นบนพื้นไม้กระดานสีน้ำตาลเข้ม จนคำหวานเหลือเพียงผ้านุ่งสวมใส่ปกปิดไว้เพียงส่วนล่างเท่านั้น ส่วนด้านบนน่ะหรือ...เปิดโล่งโจ้งท้าลมท้าแดดมันเสียงอย่างงั้นไป

มากอยารีบดันร่างงามราวกับนางฟ้านางสวรรค์เข้ามาเบียดชิด คำหวานหมดหนทางร้องประท้วง ร่างงามของคำหวานถูกอัดแน่นเข้าหาหน้าอกแข็งแกร่งกำยำของผัว พร้อมกับรั้งท้ายทอยไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ดึงให้เงยหน้ารับจูบอันดูดดื่มของตัวเอง ส่วนมือข้างเหลือก็โป๊ะแหมะเข้าหาเต้านมอวบอิ่มขนาดล้นฝ่ามือ บีบเคล้นด้วยท่าทางเมามันจนหัวจะงอยขมวดตัวเกร็ง...

ชวนทำเอาเลือดลมสาวเจ้าร้อนฉ่า หลงเพลิดไปกับสิ่งเย้าอารมณ์อีกตามเคย...

“ข้าอยากเอาเอ็งตรงนี้” จูบจนพอหายอยาก มากอยาก็พูดเสียงแหบพร่า

“แต่ลูกน้องแกจะผ่านมาเห็นเข้า แล้วเอาไปโพนทะนานะ”

“ไม่มีใครกล้าเดินผ่านมาตรงนี้หรอก ถ้าข้าไม่เรียกหา”

“แน่นะ...เพราะฉันไม่หน้าด้านเหมือนอย่างแก ฉันอายคนเขา”

มากอยาไม่ตอบหากเขากดใบหน้าจูบปากจิ้มลิ้มนั้นจนบวมแดง สอดปลายลิ้นเข้าพัวพันเสียงดัง จ๊วบๆ

“อ๊า....อืม...อืม...” คำหวานปล่อยเสียงครางกระเส่าผ่านลำคอระหง ผ่อนปรนความรู้สึกไปตามอารมณ์หวามลึกที่ผัวโจรมอบให้อย่างถึงพริกถึงขิง

ถึงลึกๆแล้วคำหวานยังรู้สึกอ่อนใจต่อสิ่งที่เกิดขึ้น

เพราะยังคลางแคลงใจกับคำบอกกล่าวของผัวโจร เอาจริงๆ ตรงนี้ไม่เหมาะนักหรอกถ้าหากจะมาระเริงรักท่ามกลางแสงจันทร์ แต่จะให้ทำอย่างไรได้ หัวใจคำหวานเองมันดันเรียกร้อง อยากลองอะไรแปลกใหม่เหมือนกันนี่นา...

ตรงแถวก้นนุ่มสัมผัสได้ถึงความแข็งกระโด๊กราวกับสากกะเบือ มันทิ่มตำเข้าหาเนินเนื้อนุ่มชุ่มฉ่ำ ให้ความรู้สึกราวกับร่องสาวเธอถูกบุกทะลวงด้วยไม้อันใหญ่โต หากความจริงเป็นเพียงแค่จินตนาการ ยังไม่ใช่เรื่องจริงสักหน่อย แต่ก็คงอีกไม่นานหรอกคำหวานคงสมใจนึก

ผ้าถุงผืนน้อยหลุดร่วงเป็นชิ้นสุดท้าย จนไม่หลงเหลือสิ่งใดติดกายอ่อนนุ่ม มากอยาเองก็เช่นเดียวกัน บนตัวเขาตั้งแต่ท่อนบนยันท่อนล่างก็ปราศจากอาภรณ์สักชิ้น

ร่างกำยำชื้นด้วยเหงื่อมันวาว เน้นให้สรีระใหญ่โตของเขานั้นดูน่าพิศวงงวยงง

คำหวานตาโต ช้อนสายตาหื่นชื่นชมเรือนกายกำยำราวกับยักษ์ตัวใหญ่นี้ของผัวหนุ่ม...ยิ่งเป็นตรงนั้นของเขามันเกินกว่าคำว่า...สุดแสนพิเศษ

คำหวานหลง และปรารถนาต้องการมันเกือบทุกวินาทีนั่นแหละ คำหวานยอมรับ...

ดังนั้นฝ่ามือน้อยเลยลากเลื้อยลงต่ำ ก่อนคว้าหมับเข้าหาสากอันโตแล้วออกแรงบีบนวด เน้นจังหวะอย่างพอเป็นงาน ทำเอาผิวหน้ามากอยาเปลี่ยนเป็นแดงซ่าน ริมฝีปากห่อตัวเปล่งเสียงร้องครางประท้วง

เขาเสียดเสียวจนน้ำเกือบเล็ดไหลแหนะ คำหวานหัวดี เลยเป็นงานเร็ว เขาสอนเพียงไม่กี่ครั้ง เจ้าหล่อนก็มักเอากลับมาเล่นงานเขาได้ตลอด ทำเอาเขาปั่นป่วนไปทั่วทั้งตัว ต่อให้ต้องเคล้นพละกำลังทั้งหมดเพื่อการนี้ มากอยาก็ยอม หรือต่อให้ทำรักกันทั้งวันมากอยาก็ไม่มีถอย...

“อ๊า...เบามือหน่อยสิเมียจ๋า ประเดี๋ยวน้ำข้าได้แตกก่อนกระทุ้งเข้าใส่ในตัวเอ็งพอดี”

“ฉันไม่ใช่เมียแกสักหน่อย ปากพล่อย พูดจาไม่ดี...” สิ้นคำนั้นมากอยาก็ไถลใบหน้าที่รกด้วยหนวดเคราเกลือกกลิ้งอยู่แถวซอกคอหอมกรุ่น

คำหวานหลุดเสียงหัวเราะคิกคักหากก็ยังปฏิเสธโดยไว้ชั้นเชิง

โดยส่วนลึกนั้นคำหวานออกชอบใจที่ไอ้ขุนโจรปากเสียเรียกแทนคำหวานด้วยคำว่าเมีย อาจจะด้วยเขาเผลอหรือจงใจก็ตามแต่ ทว่าคำหวานก็รู้สึกดีอย่างน่าประหลาดใจ

แต่ในเรื่องให้เบามือ ไม่มีทางหรอกยะ...เรื่องอะไรคำหวานจะยอมออมมือให้ มีแต่จะลงน้ำหนักมือให้มากขึ้นน่ะสิไม่ว่า...หลายวันนี้แกทำให้ฉันเจียนบ้าตายมาตั้งหลายครั้งหลายครา พอถึงเวลาก็ต้องเอาคืนให้อย่างสาสมใจ...

คำหวานยิ้มย่อง ไหวปลายนิ้วมือไปทั่วทุกพื้นที่ขนาดใหญ่โต...

และอย่างไม่ต้องให้สอน สาวเจ้าออกแรงอันน้อยนิดผลักร่างใหญ่โตให้นอนหงายลงพื้น อาศัยช่วงจังหวะมากายอมึนงง กระถดบั้นท้ายงอนงามลงด้านล่าง อ้าปากคอบความยิ่งใหญ่จนเต็มคำ น้ำลายกระฉอกเลอะมุมปาก ดุ้นเนื้อเต้นตุบๆอยู่ในโพรงปากนุ่ม มากอยาครางเสียงอืออา

“อืม...อา...เอ็งมันร้ายกาจ”

คำหวานขยับศีรษะขึ้นลง มือนุ่มกอบกุมเจ้าดุ้นเอ็นไว้อย่างหวงแหน เธอขยับขึ้นขยับลงจนเอ็นร้ายกระตุกเป็นจังหวะ ร่างหนากระตุกเกร็ง มือไขว่คว้าหาเต้างามแล้วบีบขยำ ผ่อนอารมณ์ลึกแหลมไม่ให้มันคลุ้มคลั่งหนักยิ่งกว่าที่เป็นอยู่

หญิงสาวกดพลูเนื้อเสียดสีลงกับท่อนขา ใจกลางรวดร้าวจนถึงขีดทนไม่ไหว คำหวานขยับปากเร็วขึ้นแรงขึ้น มากอยาสั่นเทิ้มไปทั้งตัว

“โอ้ว!คำหวาน”

ขุนโจรเปล่งเสียงออกมาได้แค่นั้นก่อนลาวาร้อนจะพุ่งฉีดเข้าสู่โพรงปากนุ่ม คำหวานเกือบสำลักน้ำขาวขุ่น...ดีที่มากอยารั้งศีรษะงามขึ้นมาบดจูบเสียก่อน

เรือนร่างอรชรทาบทับบนความแข็งแกร่ง สัมผัสเสียดสีจนลำโด่นั้นตั้งชูขึ้นเป็นลำทวนขนาดยาว ลิ้นทั้งสองยังคงรัดรึงกันอย่างซาบซ่าน มากอยาไม่รอให้เว้นจังหวะ เขารวบบั้นท้ายงอนงามดันจนลอยแล้วสวมสอดลงบนแท่งเนื้อแข็งโป๊ก

“โอ๊ย!ฉันจุก...” คำหวานหลับตาปี๋ ดึงริมฝีปากออกห่างจากเรียวปากนุ่มเพื่อร้องประท้วง ทว่ายังไม่ทันได้สูดอากาศหายใจเข้าปอดดี มากอยาก็กระชากเอวคอดกดย้ำเข้าหาด้วยจังหวะรุนแรง เกิดเสียงดัง ตับ ตับ ตับ จนพื้นไม้สั่นสะเทือนไปทั้งหลัง เครื่องครัวขยับเขยื้อนจนกลัวว่ามันจะหกเลอะพื้น

“แกทำฉันแรงเกินไปแล้วไอ้โจรบ้า”

“ช่วยไม่ได้ร่องเอ็งอยากน่าเอาให้สาสมก่อนทำไมล่ะ”

คำหวานค้อนควักรวบรวมแรงกายบดลำตัวเข้าหา แรงเสียดทานต่อกันจึงหนักหน่วงและเร้าอารมณ์ขึ้นราวกับนั่งอยู่บนหุบเหวก่อนจะทิ้งตัวลงมากะทันหัน

เนื้อพลูสีหวานผลิบานยามถูกแท่งร้อนสอดใส่ลึกจนเกิดอาการอ่อนไหวแล้วเปลี่ยนเป็นกระตุกเป็นพักๆ กระตุ้นให้กึ่งกลางร่างขับน้ำฉ่ำวาวไหลเยิ้มลงมาเลอะหว่างขา มากอยาสูดปาก ส่งนัยน์ตาคมกริบจับจ้องใบหน้าสวยหวาน ยามเขากระแทกตัวเข้าใส่จนร่างแน่งน้อยเคลื่อนกระดอนตามจังหวะรัก

มันให้ความรู้สึกเสียวซ่านอย่างรุนแรง...

มากอยาร่วมรักท่านั้นอยู่สักพัก ยังไม่ยอมให้ตัวเองเดินทางจนถึงฝั่งฝันง่ายๆ แต่ก็ยอมเหวี่ยงยัยปากร้ายให้สัมผัสกับอารมณ์หวามลึกขึ้นสูงสุดหลายครั้งหลายครา ก่อนดันแผ่นหลังตัวเองลอยเหนือจากพื้นพร้อมกับร่างน้อยขึ้นนั่ง ออกแรงไม่มากทั้งตัวเขากับคำหวานก็เปลี่ยนท่าเป็นลุกขึ้นยืน บั้นเอวเขายังขยับโยกตามจังหวะละเมียดละไม โดยทางเชื่อมยังคงติดกันแน่นหนึบ

“อ๊า..อ๊ะ...แกจะพาฉันไปไหน?” คำหวานพยายามเค้นเสียงถาม เอี้ยวหน้าบิดเบี้ยวมารอฟังคำตอบ

“ที่ๆเอ็งจะต้องชอบไง”

“อืม...ฉันไม่ได้ชอบ...อืม....” และแล้วเสียงหวานก็มีอันต้องครางยาว...ด้วยร่องสาวเธอถูกกระแทกเข้าหาด้วยจังหวะเร็วกระชั้น

มากอยาอุ้มร่างงามมาจนถึงระเบียงไม้สำเร็จจนได้ เขาวางเจ้าหล่อนลงเชื่องช้า สบดวงตากลมโตอย่างมีความหมาย ก่อนจะ โน้มใบหน้าเข้าหาพร้อมมอบจูบสุดแสนหวานฉ่ำให้จนพอใจ แล้วจับร่างน้อยหมุนเข้าหาระเบียงไม้

“เอ็งรู้ตัวไหมว่าวันนี้เอ็งสวยกว่าดวงจันทร์อีกนะ” คำหวานแหงนเงยใบหน้ามองดวงจันทร์พร้อมสีหน้าคล้อยตาม แล้วหัวใจก็เต้นตึกตัก

บนท้องฟ้ากว้างมองเห็นพระจันทร์เต็มดวง พาทำให้ค่ำคืนนี้แสงจันทร์นวลผ่องกว่าปกติ คำหวานคว้าไม้ระเบียงไว้มั่น ยามเธอถูกสวมสอดเข้าหาอย่างล้ำลึกอีกครั้ง ใบหน้าหวานเหยเก เสียดเสียวจนสมองขาวโพรน มากอยาเองพอกดกายจนถึงปลายโคนได้สำเร็จ เขาก็เริ่มขับเคลื่อนสะโพกแกร่งเนิบช้า

คำหวานรับรู้ได้ถึงจังหวะหวามที่ส่งผ่านมายังด้านหลังนั้นเริ่มจะมีจังหวะเร็วแรงขึ้นอีกระดับ หัวใจเธอชักขยาดกลัว ไม่รู้มากอยาจะจับเธอเล่นพิเรนทร์อะไรขึ้นมาอีก เท่านี้เธอก็รู้สึกอับอายจนตัวแดงเถือก ต่อให้ยอมรับว่ามันตื่นเต้นเร้าใจดี แต่ก็ยังแอบหวั่นกลัวจะถูกคนเห็นอยู่ดีนั่นแหละ

“อะ...อะ...อะ...ถ้ามีลูกสาว คงจะสวยเหมือนแม่”

อยู่ๆมากอยาก็ดันเปรยขึ้นมา เขาโน้มตัวลงต่ำ ขยับกางขาออกกว้างเพื่อเพิ่มแรงส่ง มือหนึ่งคว้าทรงงามที่คล้อยตัวลงขนานกับพื้นมาขยำเล่น ริมฝีปากจูบพรหมเกลือกกลิ้งไปทั่วทั้งแผ่นหลังขาวลออนุ่มราวกับปุยนุ่นอย่างเผลอไผล สูดกลิ่นกายอ่อนละมุนอัดเข้าไว้เต็มปอด

“อืม...ทำไมต้องพูดเยอะ ทำอย่างเดียวไม่ได้หรือไง?”

“แต่ก็ไม่เท่าเอ็งหรอก คำหวาน ปากเอ็งช่างร้ายกาจนัก”

มากอยาค้านด้วยความรู้สึกมันเขี้ยว จงใจลงแรงกระเด้าครั้งสุดท้ายด้วยจังหวะเน้นหนัก ซอกขาเพรียวสั่นสะท้าน ดุ้นเอ็นถูกดึงเกือบสุดปลายลำ ก่อนจะสอดลึกกลับจนสุดทั้งด้าม

“อะ...ซีดดดดด” เสียงหวานครางยาว อิ่มเอมในบทรักถึงพริกถึงขิงจนแทบร้องขอชีวิตกันไปข้าง

มากอยาร่วมรักกับคำหวานอยู่ตรงระเบียงไม้ลากยาวมาจนค่อนคืน

เสร็จสมอารมณ์หมายกันครั้งละนับไม่ถ้วน ก่อนโจรหนุ่มจะอุ้มร่างไร้เรี่ยวแรงมานอนกกกอดกันบนพื้นฟูก ยังไม่วายมากอยาที่อดใจไม่ไหวจับร่างน้อยให้นอนตะแคง พร้อมสวมสอดอาวุธคู่กายเข้าพำนักในแหล่งอุดมสมบูรณ์อีกครั้งและอีกครั้ง

เป็นอันว่าข้าวปลาที่มากอยาทำเตรียมไว้นั้นไหม้จนต้องเททิ้ง อาการไข้ของคำหวานกลับมาอีกครั้ง ดังนั้นรุ่งขึ้นของอีกวันหญิงสาวก็ยังนอนซม ไม่ได้ลุกจากที่นอนลงจากเรือนไปไหนได้อีกเช่นเคย...

************************