บทที่ 12
1327 คำ
ด้านมู่หรงเจวี๋ยที่ออกมาพบกับโจวเซิงที่ยืนยิ้มกริ่มอยู่ด้านนอกเรือน เขาก็บันดาลโทสะก่อนจะกระโดดถีบโจวเซิงไปคราหนึ่งอย่างเต็มแรง
"ไม่หัดเรียกข้าก่อน!!"
"ลูกพี่ ใครจะไปรู้ว่าท่านกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม.."
"หุบปาก!!ตอบมา เจ้าเข้าไปทำไม ข้าไม่ได้เรียกให้เข้าไป!"
"มีเรื่องด่วนของคนตระกูลหนิงขอรับ!!"
มู่หรงเจวี๋ยที่ได้ยินเช่นนั้นจึงหันไปมองโจวเซิงอีกครา ก่อนจะสั่งให้โจวเซิงและหานอวี้ตามเขาไปที่เรือนนอนทันที
"เจ้าว่าอย่างไรนะ แม่ทัพใหญ่หนิงประกาศว่าคุณหนูรองถูกโจรป่าลักพาตัว และถูกเสือกัดตายอย่างนั้นหรือ?"
" ขะ ขอรับ คุณหนูรองผู้นั้นมีนามว่าหนิงซือซือขอรับ"
โจวเซิงเอ่ยพลางก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด เดิมทีเขาไปเพื่อสืบความเป็นไปของจวนตระกูลหนิงว่ามีความเคลื่อนไหวใดบ้าง แต่กลับพบว่าเขาทำงานผิดพลาดอย่างสาหัส
เขาจำสลับคน เขาคิดว่าคุณหนูรองคือคุณหนูใหญ่!
มู่หรงเจวี๋ยที่ได้ยินเช่นนั้นก็โมโหเป็นอย่างมาก เขาอยากจะกระทืบโจวเซิงให้ตายคามือคาเท้า แต่ก็ต้องกลั้นโทสะเอาไว้ เดิมทีนี้ก็เป็นความผิดของเขาส่วนหนึ่งที่ไม่รอบคอบเอง
เขาจับผิดตัว นั่นก็เท่ากับว่าหนิงเซียนยังคงลอยนวล อีกทั้งนางคงกำลังเตรียมตัวที่จะได้แต่งงานเป็นไท่จื่อเฟย เป็นว่าที่ฮองเฮาองค์ใหม่ของไท่เหลียง
เขาพลาดเป็นอย่างมากที่ไม่เตรียมการให้รอบคอบมากกว่านี้!!
เมื่อคิดได้เช่นนั้น มู่หรงเจวี๋ยจึงหันไปเอ่ยถามโจวเซิงอีกรอบ
"แล้วยามนี้จวนตระกูลหนิงเป็นเช่นไรบ้าง"
"จวนตระกูลหนิงจัดงานศพให้คุณหนูรองอย่างเงียบๆคล้ายกับไม่ได้ใส่ใจการตายของนางเท่าใดนักขอรับ ลูกพี่ ข้าสืบมาได้เพียงเท่านี้ คล้ายว่าระยะนี้จวนตระกูลหนิงจะมีการคุ้มกันที่แน่นหนามากกว่าเดิมขอรับ"
มู่หรงเจวี๋ยไม่เอ่ยสิ่งใด เขาสั่งให้โจวเซิงออกไป ก่อนจะทิ้งกายนั่งลงที่โต๊ะตำรา พลางครุ่นคิดเรื่องราวบางอย่าง
บุตรสาวหายตัวไปแต่กลับไม่ตามหา ทั้งที่นางก็เป็นบุตรสาวของตนเช่นเดียวกัน คล้ายว่าเรื่องนี้จะมีบางอย่างที่ไม่ปกติ
แต่มันไม่ปกติตรงที่ใดกัน?
"นายน้อย เราจะทำเช่นไรต่อดีขอรับ ในเมื่อจับมาผิดตัว เท่ากับแผนการณ์ที่วางเอาไว้ล้มเหลว เราจะปล่อยคุณหนูรองผู้นั้นกลับจวน แล้วชิงตัวคุณหนูหนิงเซียนในวันแต่งงานดีหรือไม่?"
มู่หรงเจวี๋ยส่ายหน้าพลางเอ่ยตอบ
"ไม่ได้ พิธีอภิเษกสมรสขององค์รัชทายาท มีการคุ้มกันที่แน่นหนา มิใช่ว่าผู้ใดอยากจะล่วงเกินตามใจชอบเช่นไรก็ได้ โดยเฉพาะในยามนี้ที่เจ้ากับข้ายังมีกำลังไม่มากพอ"
"เช่นนั้นจะทำเช่นไรต่อไปดีเล่าขอรับ"
"ในเมื่อจับมาผิดตัว แต่อย่างไรเสียก็เป็นสายเลือดของแม่ทัพใหญ่หนิงเช่นเดียวกัน ข้าจะใช้ประโยชน์จากนางเสียหน่อย"
"เอ๋?"
เมื่อคิดได้เช่นนั้นสู่หรงเจวี๋ยจึงเดินออกไปจากห้อง มุ่งหน้าไปหาหนิงซือซือในทันที ด้านหนิงซือซือเมื่อได้กินยาไปแล้วก็รู้สึกดีขึ้นเป็นอย่างมาก ยามนี้นางกำลังปลดเปลื้องอาภรณ์ลงจนเห็นเรียวแขนขาวเนียนที่ยามนี้มีรอยจ้ำแดงๆเพื่อจะทายา แต่ทว่าประตูห้องกลับเปิดออกเสียก่อน พร้อมกับบุรุษตรงหน้า ที่ทำให้นางแทบอยากจะกรีดร้องออกมา
ไอ้โจรชั่ว!!
"เหตุใดเข้ามาแล้วไม่บอกก่อนไร้มรรยาทเสียจริง!!"
มู่หรงเจวี๋ยแสยะยิ้มมุมปาก ก่อนจะเอ่ยขึ้นมา
"ข้าอยากจะเดินเข้าเดินออกเมื่อใดก็ได้ ที่นี่มันเป็นที่ของข้า เจ้าเข้าใจหรือไม่หนิงซือซือ?"
หนิงซือซือที่ได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะกระชับเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง
วันนี้โจรบ้านี่มันสมองกลับหรือไรกัน ถึงเรียกชื่อนางถูก ทุกคราเรียกนางว่าหนิงเซียนมาโดยตลอด!!
"หนิงซือซือ"
เมื่อได้ยินเขาเอ่ยเรียกชื่อนางซ้ำอีกครา หนิงซือซือก็แววตาเป็นประกายทันที นางจึงรีบเอ่ยตอบเขาอย่างไม่รอช้า
"นี่ท่าน ท่านรู้แล้วใช่หรือไม่ว่าข้าไม่ใช่พี่หญิง ดีเลย เช่นนั้นที่ท่านมาก็เพื่อจะปล่อยตัวข้าใช่หรือไม่?"
มู่หรงเจวี๋ยส่งเสียงเหอะในลำคอ ก่อนจะเอียงคอมองนางคราหนึ่ง
"พี่สาวเจ้า สั่งให้เจ้าสลับตัวกับนางเพื่อหลอกให้ข้าสับสนใช่หรือไม่ แท้จริงแล้วบิดาเจ้ารู้เรื่องราวก่อนหน้า จึงวางแผนสลับตัวเจ้ากับนาง?"
หนิงซือซือที่ได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น ใบหน้าสวยมีท่าทีงุนงงอย่างไม่ปิดบัง
"เรื่องบ้าอันใดกัน ข้าไม่เคยรู้จักท่าน จะสลับตัวทำไม? คิดออกมาได้!!"
"คนตระกูลหนิงมากเล่ห์อีกทั้งยังชั่วช้าเป็นที่สุด เจ้าเองก็มีเลือดตระกูลหนิงอยู่ในกาย ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะไม่ชั่วเหมือนบิดาของเจ้า"
"นี่!! ข้าขอถามหน่อยเถอะ ท่านกับท่านพ่อมีความแค้นใดต่อกันหรือ ท่านจึงต้องทำถึงเพียงนี้!"
มู่หรงเจวี๋ยปรายตามองหนิงซือซือก่อนจะเอ่ยตอบ
"อย่าสู่รู้"
"ไม่บอกแล้วข้าจะรู้หรือ?"
"ไม่ต้องรู้ ต่อไปนี้เจ้าจงจำไว้ให้ดี เจ้าจะต้องทำตามที่ข้าสั่ง ในเมื่อข้าจับตัวพี่สาวเจ้ามาไม่ได้ ข้าก็จะใช้เจ้านี่แหละ เป็นเครื่องมือทำลายตระกูลของเจ้าให้ย่อยยับ"
"เหตุใดจึงไม่ปล่อยข้า!!"
"ใครใช้ให้เจ้าเกิดมาเป็นบุตรสาวของแม่ทัพใหญ่หนิงกันเล่า?"
"แล้วมันเลือกเกิดได้หรือไม่เล่า ถามโง่ๆ"
"ปากดีนักนะ!!!"
"อย่าเข้ามานะ!!"
"เหอะ!! ข้าไม่แตะต้องเจ้าหรอก อย่างที่เคยบอกเอาไว้ ข้าไม่แตะต้องสิ่งของสกปรกให้มันเลอะมือ เจ้ากับพี่สาวเจ้า ก็สกปรกไม่ต่างกัน ข้าจะทรมาณเจ้าให้สาแก่ใจข้าก่อน แล้วค่อยปล่อยเจ้ากลับจวน แต่อย่าคิดว่าเจ้าจะลอยหน้าใช้ชีวิตอยู่ได้อย่างสุขสบาย ข้าจะไปเยี่ยมเจ้าที่จวนบ่อยๆ ใช้เจ้าให้เป็นประโยชน์ที่สุด"
"ชั่วช้า!!!!!"
หนิงซือซืออยากจะกรีดร้องออกมาเป็นพันรอบ ไอ้โจรบ้านี่มันกำลังคิดจะทำสิ่งใดกับตระกูลของนางกันแน่
ไม่ได้!!นางจะต้องหาทางหนีออกไปให้ได้
เมื่อคิดได้เช่นนั้นหนิงซือซือก็ครุ่นคิดอย่างหนัก เมื่อตอนที่ไปซักผ้าที่แม่น้ำ นางคล้ายเห็นเส้นทางที่ถูกถางออกเป็นทางเดินไม่ไกลจากแม่น้ำนัก หรือว่ามันจะเป็นทางออกกันนะ!!
กลางดึกคืนนั้น หนิงซือซือจึงบอกกับโจวเซิงว่านางปวดหนัก อยากจะไปถ่ายในป่า โจวเซิงเองก็ไม่ได้ระแวงสิ่งใดมากนัก สตรีเพียงนางเดียวจะหนีไปที่ใดได้ กลางป่ากลางเขาเช่นนี้
หนิงซือซืออาศัยช่วงเวลาที่โจวเซิงไม่ทันระวัง รีบเดินตรงไปยังทางนั้นที่นางเห็นเมื่อตอนกลางวันในทันที กว่าโจวเซิงจะรู้ตัวหนิงซือซือก็หายตัวไปเสียแล้ว โจวเซิงตกใจลนลานรีบวิ่งไปแจ้งมู่หรงเจวี๋ยในทันที มู่หรงเจวี๋ยที่ได้ยินเช่นนั้นจึงสบถออกมาอย่างหัวเสีย
"นางหนีไปแล้ว!! ออกตามหานางให้ทั่ว!! จับนางกลับมาให้ได้!!!"
- ผู้เขียน
