บทที่ 10
1063 คำ
บทที่ 10 ตัวประกัน
ด้านหนิงซือซือนั้น นางถูกโจวเซิงปลุกขึ้นมาทำงานตั้งแต่เช้ามืด เขาใช้นางให้ไปหาบน้ำ หนิงซือซืองัวเงียเดินโซเซมาพร้อมกับถังใส่น้ำที่นางแบกเอาไว้บนบ่า เมื่อคืนนางได้กินเพียงหมั่นโถวสองลูก แล้วยังต้องตื่นแต่เช้ามาถูกทารุณเช่นนี้ ช่างบัดซบยิ่งนัก!!!
ยิ่งคิดถึงใบหน้าที่สวมหน้ากากปิดบังเอาไว้ อีกทั้งแววตาที่เกลียดชังนางอย่างไม่ปิดบัง ในใจของนางก็ยิ่งโมโหโทโส
หึ!!! สู่รู้ว่าคุณหนูรองอย่างข้าอ่อนแอเสียด้วย หึ!!! คงจะเตรียมการมาอย่างดีสิท่า!!!
หนิงซือซือแบกน้ำมาใส่ถังใบใหญ่จนเต็ม นางเดินวนไปกลับร่วมหลายรอบจนแทบจะเป็นลมล้มพับ นี่โชคยังดีที่ยามอยู่ในจวนนางซุกซนชอบช่วยบ่าวไพร่ทำงานนั่นนี่จนถูกท่านย่าดุ ไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งจะต้องมาถูกใช้แรงงานเยี่ยงทาสเช่นนี้
"โอ๊ย!!! ไหล่ข้าจะหลุดแล้ว!!!"
"นี่ ตัวประกันหนิงเซียน เจ้ายังต้องซักผ้าต่ออีกกองหนึ่ง"
"ฮะ!!! ซักผ้าอีก นี่ท่าน ชื่ออันใดนะ? ข้าจำไม่ได้"
"โจวเซิงคนหล่อ"
หนิงซือซือลอบเบ้ปากคราหนึ่ง ก่อนจะหันมาเอ่ยกับโจวเซิง
"ท่านโจวเซิง ข้าเหนื่อยแล้ว ขอพักกินข้าวก่อนจะได้หรือไม่ อิ่มแล้วข้าจะได้มีแรงไปซักต่อ"
"ไม่ได้ ลูกพี่บอกว่า หากตัวประกันหนิงเซียนทำงานไม่เรียบร้อย ไม่ต้องกินข้าว"
หนิงซือซือรู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก พลางมองดูกองเสื้อผ้าขนาดเท่าภูเขาทับตัวคนได้ แล้วอยากจะกรีดร้อง
นี่สงสัยจะขนกันมาทั้งรังโจรเพื่อให้นางซักโดยเฉพาะเลยสิท่า!!!
ท้ายที่สุดหนิงซือซือก็ต้องซักผ้ากองนั้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ นางใช้ไม้ทุบผ้าไปปากก็บ่นไป
"ชีวิตข้านี่บัดซบจริง ๆ ต้องมาเจอเรื่องแย่ ๆ เช่นนี้ ข้าวก็ได้กินไม่อิ่ม โจรก็ชั่ว เจ้าโจรหน้ากากเหล็กใจชั่ว!!!"
"เจ้าแอบด่าข้าว่าชั่วหรือ?"
หนิงซือซือที่ได้ยินเช่นนั้นก็หยุดชะงักไปทันที นางรู้สึกเย็นวาบที่สันหลัง ก่อนจะมองผ่านแม่น้ำที่ใสสะอาดก็พบเงาสะท้อนของมู่หรงเจวี๋ยที่ยามนี้สวมชุดสีดำ บนใบหน้ามีหน้ากากเหล็กปิดเอาไว้ครึ่งหนึ่ง กำลังจ้องมองมาที่นาง
เป็นผีหรือไรกันโผล่มาไวจริงเชียว!!!
อดทนไว้หนิงซือซือ!!! หากอยากรอดเจ้าจะต้องอดทนไว้ก่อน!!!
เมื่อคิดได้เช่นนั้น หนิงซือซือจึงหันไปมองมู่หรงเจวี๋ยทันที
"ข้าไม่ได้ด่าท่านเสียหน่อย ข้าก็แค่บ่นไปเรื่อย"
"เช่นนั้นหรือ?"
มู่หรงเจวี๋ยเอ่ยพลางปรายตามองมือขาวนวลเนียนของนางที่ยามนี้บวมแดงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะแสยะยิ้มออกมา
หนิงซือซือเองก็รู้สึกเจ็บมือไม่น้อย อีกทั้งยังคันมากอีกด้วย เดิมทีนางก็แพ้ฝักจ้าวเจี่ยวที่คนนิยมนำมาใช้ซักผ้าเพราะมีกลิ่นหอม ผู้อื่นอาจจะชอบใช้มัน แต่กับนางมันคือของต้องห้าม เพราะนางแพ้มันจนคันไปทั้งมือ
จะไม่ให้นางเจ็บมือและคันมือได้เช่นไรกัน ใช้งานหนักถึงเพียงนี้
"มือเจ้าบวมแดงแล้ว อ้อ คงต้องซักเพิ่มจึงจะคุ้นชิน"
"นี่ท่าน!!! ข้าไม่ใช่ทาสของท่านนะ จะมารังแกกันเช่นนี้ไม่เกินไปหน่อยหรือ!!!"
เส้นความอดทนของหนิงซือซือขาดผึงแล้ว ไม่สงสารนางยังไม่พอ ยังจะให้นางซักผ้าเพิ่มอีก ใช้งานเพิ่มอีก จิตใจของเขานี่มันทำด้วยอะไรกัน!!!
มู่หรงเจวี๋ยก้าวเดินเข้ามาใกล้หนิงซือซือ ก่อนจะโน้มกายลงมาหานาง พร้อมกับยื่นมือหนาใหญ่ มาบีบปลายคางของนางไว้อีกครั้ง หนิงซือซือพยายามขยับหนี แต่คนโรคจิตตรงหน้ากลับออกแรงบีบปลายคางของนางแรงขึ้นกว่าเดิม
"เจ้าคือทาสอารมณ์ของข้าหนิงเซียน"
"สารเลว!!!"
"ด่าอีกสิ ด่าอีก ข้ารับรองว่าเจ้าได้ลงไปนอนเล่นในแม่น้ำเป็นแน่ หากเจ้ากล้าด่าข้าอีกครา"
"โรคจิต บัดซบ!!!"
"อย่าคิดว่าข้าไม่กล้าทำนะหนิงเซียน!!!"
"ป่าเถื่อน!!! จิตใจไม่ปกติ!!!"
"หนิงเซียน!!! โอ๊ย!!! เจ้าทำบ้าอะไรเนี่ย ปล่อยข้านะ!!!"
หนิงซือซืออาศัยช่วงที่เขาไม่ทันระวังตัว อ้าปากกัดเข้าไปที่มือของเขาอย่างเต็มแรง จนมู่หรงเจวี๋ยแหกปากร้องไม่เป็นภาษา เขาพยายามดึงมือของตนออกจากปากของนาง หนิงซือซืออยากจะกัดให้โจรเฮงซวยนี่นิ้วขาดไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด มู่หรงเจวี๋ยพยายามดึงมือออกมาจากปากนางได้สำเร็จ แต่ทว่าเพราะหนิงซือซือไม่ทันระวังตัวจึงทำให้นางหงายหลังตกแม่น้ำไปในทันที โชคดีตรงบริเวณที่นางตกลงไปนั้น น้ำไม่ลึกมากเท่าใดนัก นางจึงรีบว่ายน้ำตะเกียกตะกายขึ้นมาบนฝั่งทันที
ชีวิต!!! บัดซบกว่านี้มีอีกไหม
ในขณะที่หนิงซือซือกำลังจะสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อให้หายใจสะดวกขึ้น นางก็หันไปพบกับมู่หรงเจวี๋ยที่มองนางด้วยแววตาที่แปลกประหลาด คล้ายทั้งตกใจและทั้งรังเกียจในคราวเดียวกัน หนิงซือซือที่เห็นเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะรู้สึกเย็นวาบที่หน้าอก นางจึงก้มลงมอง แล้วก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
ชุดที่นางสวมใส่มันทั้งบางและไม่แน่นหนา ยามนี้เสื้อตัวนอกของนางขาดหลุดลุ่ย ส่วนเสื้อตัวในก็หลุดลงไปอยู่ที่เอว เผยให้เห็นหน้าอกขาวผ่องขนาดพอดีมือ นางรีบดึงเสื้อผ้าขึ้นมาปิดหน้าอกของตนพลางตะโกนด่าทอมู่หรงเจวี๋ยด้วยความอับอาย
"ว้ายยยย!!! โจรชั่ว โจรสารเลว!!! ฮือออ ไม่บอกข้าเล่า!!!"
"อัปมงคลต่อสายตาของข้ายิ่งนัก!!!"
นางเชื่อแล้วว่าชีวิตนางเกิดมาเพื่อพบเจอกับความบัดซบจริง ๆ!!!
- ผู้เขียน
