ตอนที่ 1.3
1038 คำ
ณ คฤหาสน์หลังหนึ่งชานเมืองเนเปิลส์ อิตาลี
ชายร่างสูงท่าทางน่าเกรงขามคนหนึ่งกำลังสาวเท้าไปตามโถงทางเดิน ครั้นร่างกายเคลื่อนผ่านกระจกที่แขวนไว้บนผนัง เงาสะท้อนบนนั้นก็ปรากฏภาพใบหน้าหล่อเหลาสมบูรณ์แบบราวกับพระเจ้ากรีก นัยน์ตาคมน่าดึงดูดเป็นสีน้ำตาลเข้มซึ่งแฝงด้วยความเย็นชาและทำให้ผู้คนตัวสั่นเทาเพียงแค่เขากวาดตามอง ทุกย่างก้าวของเขาเต็มไปด้วยท่วงท่าอันสง่าผ่าเผย รอบกายของชายหนุ่มคล้ายมีรังสีอันตรายแผ่ออกมาอย่างชัดเจน มันเต็มไปด้วยความดุร้ายอันเยือกเย็น และที่เดินตามอยู่ด้านหลังเขาเป็นชายหนุ่มร่างกายกำยำในชุดสูทสีดำหกคน ท่าทางของคนเหล่านั้นมีแต่ความนอบน้อมยำเกรง
เขาก้าวพ้นโถงทางเดินเข้าสู่ห้องทานอาหาร
ผู้คนทั้งหมดที่อยู่ในห้องต่างยืนขึ้นเพื่อแสดงความเคารพประหนึ่งเขาเป็นราชาผู้ปกครองที่แห่งนี้
สิ่งที่ปรากฏบนใบหน้าของพวกเขาแต่ละคนคือความหวาดกลัว ด้วยรู้ดีว่าชายที่เพิ่งก้าวเข้ามาในห้องโหดร้ายมากแค่ไหน ชายตรงหน้าสามารถฆ่าพวกเขาได้ด้วยวิธีที่โหดเหี้ยมที่สุดอย่างไม่อาจจินตนาการ ซ้ำร้ายยังชอบทำให้คนอื่นต้องทนทุกข์ทรมาน ทำให้พวกเขาต้องร้องขอชีวิตก่อนที่จะฆ่าพวกเขาอย่างไร้ความปรานี
ซีโม่เคยถูกหักหลังและมันได้ปลุกสัตว์ร้ายในตัวเขาให้ตื่นขึ้นมา นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาถึงมาที่นี่ในวันนี้
ชายหนุ่มรู้สึกพอใจไม่น้อยกับความหวาดกลัวบนใบหน้าของทุกคน เขาเดินมาจนถึงหัวโต๊ะ ทานอสมือขวาของเขาก็เลื่อนเก้าอี้ให้ด้วยความนอบน้อม ก่อนที่เขาจะหย่อนตัวลงนั่ง
เม็ดเหงื่อไหลซึมจากหน้าผากของทุกคนที่อยู่ในห้อง พวกเขายังคงยืนนิ่งอย่างรอคอย ด้วยรู้ว่าการนั่งโดยไม่ได้รับอนุญาตจะทำให้พวกเขาถูกลงโทษ
“นั่งลง!” เสียงอันทรงพลังดังขึ้นและสะท้อนก้องในห้องรับประทานอาหาร หลังจากพวกเขาได้รับอนุญาตจึงรีบพากันนั่งตามตำแหน่งตัวเองอย่างรวดเร็ว
ซีโม่ยิ้มเยาะ เขาหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาถือพลางจ้องมองทุกคนอย่างใจเย็น ยิ่งเห็นทุกคนหวาดกลัวเขามากเท่าไร เขายิ่งชอบใจ เขารักมัน! เขาชอบที่จะเห็นความหวาดกลัวในสายตาของผู้คน สิ่งนี้ทำให้เขามีความสุขมาก ทำให้รู้ว่าอำนาจที่เขามีมันเหนือกว่าทุกคนในห้องนี้
แม่บ้านเริ่มนำอาหารออกมาเสิร์ฟ
เบื้องหน้าของพวกเขามีพายจานหนึ่ง ทุกคนแอบมองซีโม่อย่างสับสน ท่าทีแฝงไว้ซึ่งความระมัดระวังไม่ให้ถูกจับได้ แต่ละคนกำลังสับสนว่าทำไมซีโม่ต้องเลี้ยงอาหารพวกเขาด้วย เนื่องในโอกาสอะไร? ชายหนุ่มคิดจะวางยาพิษพวกตนหรือไม่?
แต่หลังจากคิดทบทวน นั่นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย เพราะซีโม่ชอบฆ่าคนด้วยวิธีสยดสยองมากที่สุด การวางยาพิษให้ตายแบบง่าย ๆ จึงไม่ใช่ทางเลือกสำหรับเขา ทุกคนจึงพร้อมใจกินอาหารจานนี้ด้วยความสบายใจมากขึ้น
“มันคืออะไรซีโม่” หนึ่งในผู้ร่วมโต๊ะซึ่งมีความกล้าหาญมากกว่าคนอื่นเล็กน้อยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเทา
หลังจากที่ได้เห็นใบหน้าอันงงงวย ซีโม่จึงยกยิ้มชั่วร้ายอันเป็นเอกลักษณ์ “ฉันได้ยินว่าเจ้านายของคุณ ‘ชอบ’ กินพาย” พูดจบซีโม่ก็จิบไวน์แดง
พวกเขาทั้งหมดต่างฉงนกับคำว่า ‘ชอบ’ ที่ซีโม่เน้นเป็นพิเศษ บางทีเจ้านายของพวกเขาอาจตายไปแล้ว ไม่มีใครทรยศซีโม่แล้วยังมีชีวิตอยู่ต่อ
“กินสิ” ซีโม่สั่งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ขณะที่ทุกคนกลับรู้สึกหนาวสั่นลามไปตามกระดูกสันหลังทันที ยกเว้นทานอสมือขวาของซีโม่และลูกน้องผู้ภักดีของเขา
เมื่อได้รับคำสั่ง คนเหล่านั้นจึงเริ่มกินพายต่อไป ซีโม่รู้สึกพอใจ ดวงตาเย็นชาจับจ้องคนพวกนั้น เห็นได้ชัดว่าเขากำลังสนุกกับมัน
พายรสชาติดีกว่าที่เคยกิน มันมีรสชาติที่แตกต่าง จนพวกเขาไม่สามารถหยุดกินได้
กระทั่งใครบางคนกรีดร้องด้วยความตกใจ ก่อนหน้านั้นมีบางอย่างติดฟันขณะที่เขากินพาย และเมื่อดึงออกจากปากเพื่อตรวจสอบว่าคืออะไร เลือดในกายของเขาก็ถึงกับเย็นเยียบ เพราะมันคือฟัน…ฟันของมนุษย์...
เขาโยนสิ่งแปลกปลอมลงบนโต๊ะด้วยความขยะแขยง ก่อนจะหันไปมองหน้าซีโม่ที่กำลังหัวเราะด้วยความสะใจ ทุกคนจึงหยุดกินพลางจ้องมองฟันที่นอนนิ่งอยู่กลางโต๊ะอย่างตื่นตะลึง ทุกคนเบิกตากว้าง รู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมาทันที
“พวกนายจะทิ้งมันแบบนั้นไม่ได้นะ” ซีโม่ขบขันกับปฏิกิริยาของแขกผู้ร่วมโต๊ะ และยังคงหัวเราะร่วนอย่างมีความสุข
“พวกนายควรแสดงความเคารพรักเจ้านายที่ตายไปแล้ว เพราะฉันทำพายนี้ขึ้นมาเป็นพิเศษ... จากศพของเขา!” ซีโม่ถอนหายใจแล้วจิบเครื่องดื่ม มันสนุกมากที่ได้เห็นสีหน้าทุกคนดูพะอืดพะอมและโกรธแค้น
ซีโม่นึกถึงช่วงเวลาที่เขาฆ่าผู้ชายคนนั้น เริ่มจากตัดนิ้วออกไป
ทีละนิ้ว และเฉือนเนื้อออกทีละเล็ก ทีละน้อย...
คนพวกนี้คงไม่เคยจินตนาการว่าจะได้รับอาหารที่น่าสะอิดสะเอียน
ซีโม่ลุกจากเก้าอี้และเดินไปที่ประตู ไม่มีใครสามารถมีชีวิตอยู่ต่อทั้งที่ทรยศเขา ชายหนุ่มยิ้มเยาะพร้อมก้าวออกไปข้างนอก แค่เขาเดินพ้นประตูเสียงกระสุนปืนจำนวนมากก็ดังตามมาจากข้างหลัง
เขายังคงเดินต่อไปเพราะต้องจัดการบางสิ่งที่สำคัญกว่าการฆ่าหนูตัวเล็ก ๆ พวกนี้
ทานอสติดตามมาไม่ห่าง กระทั่งทั้งคู่หยุดอยู่ในห้องโถงอีกห้องหนึ่ง ซีโม่หันหน้าไปทางหน้าต่างแล้วยกยิ้มชั่วร้าย เขาเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีมากแต่เขามีหัวใจปีศาจ...
- ผู้เขียน
