ตอนที่ 1.2
1034 คำ
“เหอะ!... ข้อสอบง่ายมากทำแค่แป๊บเดียวเอง” เธอยกยิ้มมุมปากอย่างมีความสุข จากนั้นก็ตัดสินใจเดินไปหาเพื่อนสนิทของเธอ อยากร่วมแบ่งปันความสุขกับพวกเขา ทว่าระหว่างทางเธอกลับรู้สึกเหมือนถูกจับจ้องจากใครบางคน เธอรู้สึกแบบนี้มาสองสามวันแล้ว แต่ไม่ได้ใส่ใจมากเพราะคิดว่ามันเป็นเพียงจินตนาการของเธอ
หญิงสาวส่ายศีรษะไล่ความคิดแปลก ๆ แล้วรีบไปที่โรงอาหารซึ่งเธอรู้ว่าเพื่อนทั้งสองอยู่ที่นั่น
พอเธอก้าวเข้ามาในโรงอาหารเธอก็รู้สึกเหมือนเดิมอีกครั้ง ความรู้สึกเหมือนว่ามีใครบางคนกำลังมองดูเธออยู่ เธอส่ายศีรษะเป็นครั้งที่สาม และมองไปรอบ ๆ เพื่อค้นหาเพื่อนสนิทของเธอ
ตรงนั้น! เพื่อนทั้งสองกำลังทานอาหารอยู่ที่โต๊ะตัวนั้น หญิงสาวยิ้มแล้วรีบวิ่งไปหา ก่อนจะเคาะหัวทั้งคู่เบา ๆ จากด้านหลัง การกระทำของเธอทำให้ทั้งคู่ต่างตกใจจนเกือบสำลัก
“เซียน่า!” มีอาร้องเรียกเสียงดังส่งผลให้นักศึกษาคนอื่นต้องหันมามองเป็นตาเดียว แต่หลังจากนั้นก็ไม่ได้สนใจอีก เพราะเป็นเหมือนเรื่องปกติไปเสียแล้วกับเสียงโหวกเหวกกรีดร้องจากกลุ่มของเธอ นอกจากนั้นกลุ่มเพื่อนของเธอยังชอบทำท่าทางแปลก ๆ เพียงแต่ทั้งกลุ่มเป็นเด็กอัจฉริยะที่มีผลการเรียนเป็นเลิศจึงไม่ค่อยมีใครเข้ามาวุ่นวายนัก
อลิเซียน่ายิ้มอย่างตื่นเต้น จากนั้นหย่อนตัวลงนั่งที่เก้าอี้พลางคว้าข้าวโพดคั่วขึ้นมากิน มีอากับคีเดนยิ้มให้เธอ ด้วยรู้เหตุผลที่แท้จริงเบื้องหลังใบหน้าเปื้อนยิ้มของเพื่อนสนิท
มันไม่ใช่แค่การสำเร็จการศึกษา แต่มันคือ…
“ในที่สุดฉันก็เป็นอิสระแล้ว!” อลิเซียน่าโพล่งแล้วโยนข้าวโพดคั่วเข้าปากพร้อมดวงตาแห่งความเบิกบานใจ
“เราควรไปฉลองที่ไหนดีหลังจากสำเร็จการศึกษา เซียน่า” คีเดนถามอย่างตื่นเต้น ขณะเลียซอสมะเขือเทศออกจากนิ้ว
“อันดับแรกนายควรกินให้อิ่มก่อนที่รัก!”
อลิเซียน่าล้อเลียนคีเดนด้วยน้ำเสียงน่ารัก มีอาจึงกลอกตา ส่วนคีเดนก็หัวเราะเบา ๆ โครงศีรษะแล้วจิบน้ำอัดลม
จู่ ๆ อลิเซียน่าก็รู้สึกแบบเดิมอีกครั้ง ความรู้สึกที่เหมือนมีใครกำลังจับจ้อง เธอมองไปรอบ ๆ อย่างสงสัยเพื่อดูว่าคนคนนั้นเป็นใคร แต่ไม่เห็นมีใครสนใจพวกเธอเลย มันแปลกมาก!… เธอขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
มีอาและคีเดนมองการกระทำของอลิเซียน่า พวกเขาจำได้ที่เพื่อนสาวเล่าว่ารู้สึกเหมือนถูกจับตามอง แต่ทั้งคู่มั่นใจว่ามันน่าจะเป็นแค่จินตนาการของอลิเซียน่าเอง
คีเดนถอนหายใจและเลือกที่จะเบี่ยงเบนความสนใจของอลิเซียน่า
“เธอรู้สึกยังไงบ้างเซียน่า” คีเดนรู้ว่าสิ่งนี้จะทำให้เธอตื่นเต้นอีกครั้ง
อลิเซียน่ายิ้มกว้าง ‘หลังจากความพยายามมาหลายปี คีเดน’
ขณะที่เธอพยายามที่จะระงับอารมณ์ของตัวเอง ดวงตาของมีอาและคีเดนอ่อนลงเมื่อรู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไร มีอาวางมือบนมือของอลิเซียน่าเพื่อรับรองว่าพวกเขาจะอยู่ที่นั่นเพื่อเธอเสมอ
อลิเซียน่าสั่นศีรษะ “หลายปีที่ผ่านมาที่ฉันอยู่ที่นี่ ฉันรู้สึกว่าฉันไม่ได้ถูกขังอยู่! ฉันรู้สึกว่าฉันมีโอกาสวิ่งหนีและเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ปราศจากครอบครัวของฉัน ฉันสามารถดูแลตัวเองได้แล้วในตอนนี้”
เสียงของเธอเริ่มสั่นเครือ ดวงตาปรากฏหยาดน้ำใส ๆ เมื่อคิดเรื่องครอบครัว
มีอาถูมือเพื่อนสาวเป็นการปลอบ “เราอยู่ที่นี่เพื่อเธอเสมอเซียน่า” มีอาย้ำอีกครั้ง มีคำสัญญาที่ซ่อนอยู่ในคำพูด
“ฉันรู้!” อลิเซียน่าส่งยิ้มและจับมือตอบมีอาไว้แน่น
“ฉันต้องหนีไปก่อนที่พวกเขาจะมาหาฉัน พวกเธอสองคนก็รู้ว่าฉันไม่อยากกลับบ้าน!”
จากนั้นเธอก็เล่าถึงแผนการที่เธอจะทำ
……
อลิเซียน่ากำลังเดินกลับอะพาร์ตเมนต์คนเดียวด้วยอารมณ์เบิกบานใจ เธอบอกกับเพื่อนทั้งสองว่าต้องการเวลาอยู่คนเดียวในการวางแผนอย่างรัดกุม
เธอเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ตอนนี้พระอาทิตย์ใกล้จะตกดินแล้ว มันดูสวยงามมาก ฝูงนกบินอยู่เหนือศีรษะทำให้เธอยิ้ม หญิงสาวอยากจะโบยบินเหมือนนกเหล่านั้นในวันหนึ่ง โดยไม่ต้องกังวลว่าใครจะมาตามจับตัวเธอไป
อลิเซียน่าเลื่อนสายตากลับมามองทางข้างหน้าเมื่อเดินมาใกล้ถึงอะพาร์ตเมนต์ที่เธอพักอยู่ ในหัวคิดว่าควรแพ็กของทุกอย่างตระเตรียมไว้ตามแผนการ
เธอจะไม่สนใจชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้น
ทว่าหลังจากปลดล็อกประตูอะพาร์ตเมนต์ ความรู้สึกแปลก ๆ กลับบังเกิดขึ้น เธอพยายามสะบัดความรู้สึกเหล่านั้นทิ้งไปเพื่อหลีกเลี่ยงความรู้สึกที่หวาดกลัวจนเกินเหตุ ขณะก้าวเท้าเข้าไปด้านใน
ครั้นก้าวพ้นกรอบประตู เธอถึงกับต้องอ้าปากค้างเมื่อเห็นว่าใครกำลังนั่งอยู่บนโซฟา แถมมีบอดีการ์ดสองคนยืนประกบข้างหลังเขา เธอรู้จักเขา เธอรู้จักเขาเป็นอย่างดี แต่มันไม่ควรเกิดขึ้นในตอนนี้ เนื่องจากแผนของเธออาจล้มเหลวตั้งแต่ยังไม่เริ่มต้นด้วยซ้ำ
“คุณมาทำอะไรที่นี่แดนนี่!?” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยอาการติดอ่าง เธอต้องการหนีไปใช้ชีวิตอิสระคนเดียว แต่ดูเหมือนเธออาจจะทำไม่ได้เสียแล้ว
แดนนี่ยืนขึ้น ก้าวเท้ามุ่งหน้ามาหาเธอด้วยท่าทางจริงจัง ส่งผลให้หัวใจของหญิงสาวเต้นรัว
“แด๊ดของคุณส่งผมมารับคุณที่นี่ เพื่อพาคุณกลับบ้าน!” เขาพูดด้วยใบหน้าเย็นชาขณะทิ้งระเบิดลงมาทำลายทุกความฝันของเธอ
‘ไม่!…’ เธอตะโกนอยู่ในใจ
มันจบลงแล้ว! ชีวิตเธอจบลงตั้งแต่ยังไม่เริ่มด้วยซ้ำ…
- ผู้เขียน
