ตอนที่ 1.1
1005 คำ
ณ อะพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่งใจกลางลอนดอน
ภายในห้องนอนหรูหราที่ตกแต่งด้วยโทนสีเทา บนเตียงนอนมีร่างสาวสวยคนหนึ่งกำลังหลับใหลอย่างเป็นสุข ทว่าทันใดนั้นนาฬิกาปลุกก็ส่งเสียงแจ้งเตือน มันแผดเสียงร้องอยู่นานกว่าเจ้าของห้องจะตอบสนอง
หญิงสาวเจ้าของห้องยื่นมือเรียวขาวไร้ที่ติออกมาจากผ้าห่ม เธอควานมือสะเปะสะปะหาที่มาของเสียง แม้ยังไม่ลืมตาแต่หัวคิ้วกลับขมวดเข้าหากันคล้ายกำลังโมโห จวบจวนคว้าจับสิ่งของคุ้นมือชิ้นหนึ่งได้เธอก็โยนมันทิ้งไปอย่างไม่ไยดี ถึงกระนั้นก็สามารถทำให้บรรยากาศภายในห้องเงียบสนิทลงอย่างไม่น่าเชื่อ ขณะที่สิ่งของชิ้นนั้นกลับต้องไปกองอยู่กับพื้นห้องอย่างน่าสงสาร
เจ้าของห้องคลายหัวคิ้วพร้อมหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข มือสวยหายเข้าไปในผ้าห่มอีกครั้ง ทว่าผ่านไปไม่นานโทรศัพท์มือถือกลับส่งเสียงดังรบกวน
เกิดอะไรขึ้น?
เมื่อทนไม่ไหวเธอจึงเปิดเปลือกตาพรึ่บอย่างฉุนเฉียว ลุกขึ้นนั่งพลางโยนผ้าห่มทิ้งไปอย่างไม่แยแส
ขยับตัวลุกออกจากเตียงพร้อมใช้มือสางผมเผ้ายุ่งเหยิงปรกหน้าปรกตาให้กลับเข้าที่ ขณะเดียวกันก็หยิบโทรศัพท์ซึ่งวางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงขึ้นมากดรับสาย
“อืม…” นั่นคือทั้งหมดที่เธอตอบสนองต่อปลายสาย
(เธออยู่ที่ไหนเซียน่า!)
เสียงตะโกนของมีอาดังมาตามสาย ซึ่งทำให้เธอต้องดันโทรศัพท์ออกห่างจากตัวเล็กน้อย
“ฉันอยู่ที่ห้อง” เธอตอบกลับด้วยเสียงงัวเงีย ท่าทีคล้ายพร้อมกับจะล้มตัวลงนอนได้ทุกเมื่อ
(อะไรนะ? อีกสามสิบนาทีการสอบจะเริ่มแล้ว! แล้วทำไมเธอยังไม่ออกจากห้องอีก เธอทำอะไรอยู่!)
มีอายังคงตะโกนด้วยความโกรธ เพราะรู้จักนิสัยของอลิเซียน่าเป็นอย่างดีว่านอนขี้เซามากแค่ไหน ขณะที่อลิเซียน่ากลับอ้าปากหาวหวอดอย่างไม่กังวล
“อือ… สอ…” และแล้วเธอก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อได้สติ “นรก… สอบงั้นเหรอ ให้ตายเถอะ” เธอตะโกนขึ้นมาอย่างตกใจ และรีบวางโทรศัพท์ลงทันที จึงได้ยินเพียงเสียงบ่นของมีอาเล็ดลอดมาตามสาย อลิเซียน่าไม่มีเวลามาสนใจเนื่องจากเธอต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวให้เร็วที่สุด
หญิงสาวในชุดนอนผ้าไหมเนื้อนิ่มสีดำมีชื่อว่าอลิเซียน่า บรูโน สาวน้อยหน้าตาสวยที่ชื่นชอบการนอนมากที่สุด
อลิเซียน่าเป็นผู้หญิงหุ่นดี สูงร้อยหกสิบสี่ มีดวงตาสีฟ้า จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากอิ่มสวย ผิวของเธอขาวราวน้ำนม ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอเป็นผู้หญิงที่งดงามมากแค่ไหน ทว่าเจ้าตัวไม่เคยสนใจมัน
ยี่สิบนาทีผ่านไปเธอก็ก้าวขาออกจากห้องนอน หญิงสาวสวมสเวตเตอร์สีน้ำตาลเรียบง่ายเนื้อผ้านุ่ม ท่อนล่างสวมกางเกงยีนสีเข้ม เส้นผมยาวถูกมัดขึ้นเป็นหางม้า มีกระเป๋าพาดอยู่บนบ่าข้างหนึ่ง
เธอตรงไปที่ห้องครัว เปิดตู้เย็นและหยิบขนมปังออกมา ระหว่างสาวเท้าเร็ว ๆ จนเกือบวิ่งไปทางตู้เก็บรองเท้า หญิงสาวก็กินขนมปังแผ่นนั้นด้วยความว่องไว จากนั้นจึงเปิดประตูตู้เลือกหยิบบูตสั้นสีดำออกมาสวม
ยังเหลืออีกสิบนาทีก่อนเริ่มการสอบ
ขอบคุณพระเจ้าที่มหาวิทยาลัยอยู่ห่างจากอะพาร์ตเมนต์ไปเพียงห้านาที!
ครั้นมาถึงหน้าห้องสอบ หญิงสาวได้หยิบรูปมัมของเธอจากในกระเป๋าขึ้นมาดู ตอนนั้นเธออายุเจ็ดขวบ คนทั้งคู่ถ่ายรูปด้วยกันด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข
เธอยิ้มเศร้า มองไปที่ภาพแล้วคิดในใจ ‘วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายแล้ว ขอให้หนูโชคดีสอบผ่านนะคะมัม’
เธอลากนิ้วเรียวไปตามรูปด้วยความรัก ไม่นานก็ส่ายศีรษะ เก็บรูปไว้ที่เดิมก่อนจะย่างเท้าอย่างมั่นใจเข้าไปในห้องสอบ
‘เธอทำได้ดีมาก นี่คือการสอบครั้งสุดท้ายของเธอ! เธอจะได้รับอิสระหลังจากนั้น!’ หญิงสาวคิดอย่างมีความสุข
แต่ถ้าเธอรับรู้ถึงโชคชะตาที่จะเกิดขึ้นในภายภาคหน้า ใบหน้าของอลิเซียน่าคงไม่ได้ประดับด้วยรอยยิ้มสวย และคงเลือกที่จะวิ่งหนีไปให้ไกลที่สุด
เสียงออดดังขึ้นเตือนว่าเวลาสำหรับการสอบสิ้นสุดลงแล้ว เธอเงยหน้าขึ้นเพื่อมองหาศาสตราจารย์ผู้คุมสอบ
ภายในห้องเริ่มโล่งว่างเนื่องจากนักศึกษาทุกคนทยอยออกไปหลังจากส่งเอกสารข้อสอบแล้ว แต่อลิเซียน่ายังคงนั่งอยู่ที่เดิมโดยมีปากกาอยู่ในมือ
ศาสตราจารย์เดินมายืนอยู่ข้างหน้าเธอ ด้วยรู้ว่าอลิเซียน่าเป็นแบบนี้เสมอ ชอบแกล้งว่าตัวเองทำข้อสอบช้ากว่าคนอื่น
เธอยังคงขีดเขียนบางอย่าง ศาสตราจารย์จึงจงใจดึงกระดาษออกจากมือของนักศึกษาตรงหน้า หญิงสาวเผลอส่งเสียงกรีดร้อง กระทั่งเห็นว่าเป็นศาสตราจารย์เธอจึงส่งยิ้มเขิน ๆ
“หนูขออีกห้านาทีนะคะศาสตราจารย์!”
เธอพยายามอ้อนวอนทำหน้าไร้เดียงสา เหมือนที่เธอพยายามทำในการสอบทุกครั้ง ซึ่งศาสตราจารย์ทุกคนตระหนักถึงความเจ้าเล่ห์เหล่านี้ดี คู่สนทนาจึงแค่ยิ้มและตบแก้มของอลิเซียน่าเบา ๆ
“ไม่ได้!”
รอยยิ้มของอลิเซียน่าหายวับทันที ส่วนศาสตราจารย์ก็หัวเราะเบา ๆ
อลิเซียน่าเป็นนักศึกษาที่ฉลาดและมีความมั่นใจในตัวเองสูง แต่เธอยังคงอ่อนต่อโลกมากนัก
ศาสตราจารย์รู้ว่าอลิเซียน่าทำข้อสอบเสร็จนานแล้ว เธอแค่เป็นสาวน้อยขี้เล่น
หญิงสาวสั่นศีรษะ ยิ้มและก้าวออกจากห้องหลังจากรวบรวมกระดาษคำตอบทั้งหมดส่งให้ศาสตราจารย์
- ผู้เขียน
