BAD OBLIGATION 7 ออกงานแทน

1745 คำ

สองวันต่อมา... @มหาลัย สองเท้าเล็กเดินเข้าไปยังใต้ตึกคณะเรียนของตัวเองด้วยท่าทีอิดโรยราวกับคนพักผ่อนไม่เต็มที่ ริชชี่ฟุบหน้าลงบนโต๊ะหินอ่อนทันทีที่นั่งลง "โอ๊ะ เป็นอะไรเนี่ย ไม่สบายเหรอ" เดลที่นั่งอยู่ก่อนถามเพื่อนขึ้นพร้อมสีหน้าสงสัย ทว่าหญิงสาวก็เงียบไม่ตอบ ก่อนค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมามองอีกคน "เฮ้ย ทำไมสภาพเธอเป็นแบบนี้อะ" ปากเล็กถามขึ้น "เมื่อสองวันก่อน หมอนั่นมา..." "อย่าบอกนะว่า..." "ทะเลาะกันด้วยก็เลย...เป็นแบบที่เห็น" ริชชี่ตอบก่อนจะถอนหายใจออกมา "หนักไปไหมเนี่ย..." "...ดูสภาพเธอสิ" "เธอก็ควรชินแล้วไหม" หญิงสาวบอกออกไปด้วยท่าทีไม่สนใจ เพราะตั้งแต่วันที่มีอะไรกับมาร์ตินในครั้งนั้น...เดลก็มักจะเห็นเธอในสภาพแย่ ๆ แบบนี้อยู่บ่อย ๆ "นี่เธอจะอยู่ถึงปีสี่ไหมเนี่ย" "ทำไม" "ช้ำในตายก่อนไง อะไรขนาดนั้น" "..." ริชชี่ก็นิ่งไม่ตอบ หันหน้าหนีไปอีกทางอย่างทำอะไรไม่ได้ นี่ขนาดเมื่อวานเธอนอนพักทั้งวันแล้วนะ แต่วันนี้ยังคงรู้สึกอ่อนเพลียอยู่ดี ขณะที่ร่างบางกำลังนั่งคิดอะไรอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์หรูของเธอก็ดังขึ้น แม่ "แม่งั้นเหรอ..." ปากเล็กเผลอเอ่ยพึมพำเมื่อเห็นชื่อปลายสายที่โทรเข้ามา มือบางกดรับสาย (เรียนอยู่รึเปล่า) "เปล่าค่ะ ยังไม่ถึงเวลาเข้าเรียน" (คุยได้ใช่ไหม) "ค่ะ" (คืนนี้ไปงานแทนพ่อกับแม่หน่อย) "คะ?" (เป็นงานวันเกิดคราม ลูกสส.ณรงค์) "แล้วทำไมพ่อแม่ไม่ไปคะ?" (พ่อแกไม่ว่าง ติดธุระด่วน) "แต่..." (แกต้องไปแทนกับมาร์ติน) "..." ใบหน้าสวยก็ชะงักนิ่งไปทันที (ตอนเย็นเข้าไปแต่งตัวที่บ้าน...มาร์ตินจะมารับแกที่นี่) "..." (เข้าใจที่พูดใช่ไหม) "ค่ะ" (ดี รีบมาแล้วกัน) "อืม" แล้วมือเล็กก็กดตัดสายไปด้วยสีหน้านิ่งเรียบ ทำให้หญิงสาวอีกคนที่นั่งอยู่หันถามเพื่อนตัวเอง "มีอะไรรึเปล่า" "ฉันต้องไปออกงานแทนพ่อแม่..." "ออ ไปกับใครล่ะ ราฟล์เหรอ" "ไม่ใช่" "หือ?" "ไปกับ...มาร์ติน" @บ้านริชชี่ "คุณหนู..." ป้าสมสวยผู้เป็นแม่บ้านเดินเข้ามาเอ่ยทักทายด้วยสีหน้าดีใจ เพราะอีกฝ่ายก็เลี้ยงดูฉันตั้งแต่เด็ก หมับ "ป้าคิดถึงคุณหนูมาก ๆ เลยค่ะ" "ริชก็คิดถึงป้าค่ะ" ฉันก็ยิ้มพร้อมกอดตอบอีกคนกลับไป แม้ว่าลุคของฉันจะดูนิ่งแค่ไหน แต่ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยกลับไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย มีความรู้สึกเหมือนคนทั่วไป แค่บางทีอาจจะซ่อนทุกอย่างไว้ไม่ให้ใครรู้เท่านั้นเอง "มาแล้วเหรอ" แม่เดินเข้ามาเอ่ยถามขณะที่ฉันกำลังยืนกอดอยู่กับป้าสมสวย "ค่ะ" "มานี่สิ จะได้แต่งตัว" "อืม" รู้สึกสงสัยกันใช่ไหมล่ะว่าทำไมฉันกับแม่ถึงได้ห่างเหินกันแบบนี้ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ราวกับเราเป็นผูกพันกันแค่สายเลือดเท่านั้น อีกฝ่ายไม่เคยให้ความอบอุ่นแก่ฉันเลยสักครั้ง การที่เกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวยมันไม่ใช่เรื่องที่ดีเลยนะ เพราะทุกครั้ง...เงินก็มักจะมาก่อนเสมอ พ่อแม่ใช้เงินเลี้ยงดูฉันกับน้อง แต่ไม่เคยให้ความรักความอบอุ่นแก่พวกเราเลย ไม่เคย... "วันนี้ใส่ชุดนี้แล้วกัน" "..." ฉันก็ยืนนิ่งทำตามที่แม่ตัวเองบอกอย่างไม่อาจขัดอีกคนได้ "แต่สีมันดรอปไปหน่อย..." "...ลองชุดนี้ซิ" ฉันก็หยิบชุดลองตามคำสั่ง ในตอนนั้นเอง... "รอยอะไร" ใบหน้าสวยของหญิงวัยกลางคนดูสงสัยพลางเอ่ยถามขึ้น "..." ฉันก็นิ่ง เพราะมันคือร่องรอยจากฝีมือของมาร์ตินยังไงล่ะ "ริชชี่" "ว่าที่ลูกเขยแม่ไง คู่หมั้นหนู" ก่อนตอบคนตรงหน้ากลับไปนิ่ง ๆ แม่ก็ชะงักทันทีที่พูดจบ ซึ่งฉันเองก็ไม่คิดจะปิดบังอะไรอยู่แล้ว เพราะมันคือความจริง "นี่แกกับมาร์ติน..." "ยังไงก็ต้องแต่งงานกันอยู่แล้ว อย่าไปถือสาเลย" ฉันบอกออกไปเสียงเรียบราวกับไม่ได้รู้สึกอะไร เงียบ ภายในห้องก็ตกอยู่ในบรรยากาศนั้นทันที "ก็ดีแล้ว เผื่อแต่งเสร็จ...จะได้มีหลานเลย" ฉันเผลอกำมือแน่นไปกับสิ่งที่ได้ยินด้วยความรู้สึกบางอย่าง ขนาดฉันโดนขนาดนี้แล้ว... แม่ก็ยังจะเป็นแบบนี้อีกเหรอ หึ นี่ฉันคาดหวังอะไรอยู่ เธอคาดหวังอะไรริชชี่ "มาแต่งหน้าสิ เดี๋ยวฉัน..." ไม่รอให้คนเป็นแม่พูดจบ "ไม่เป็นไร ริชแต่งเองได้" "..." อีกฝ่ายก็นิ่งมองหน้าฉัน "ริชอยากแต่งเอง" จริง ๆ นั้นเปล่าหรอก แต่ฉัน...ไม่อยากจะมองหน้าแม่ตัวเองในตอนนี้ต่างหาก มัน...ชาเกินไปที่จะต้องรับรู้ถึงความไม่สนใจไยดีของอีกคนเลย "อืม แต่งให้ดีแล้วกัน" พูดจบ แม่ก็สาวเท้าเดินออกไปทันที ทิ้งให้ฉันยืนนิ่งมองตามหลังด้วยแววตาเจ็บปวด ความรัก ความห่วงใยจากคนเป็นแม่ มันมีจริง ๆ ใช่ไหม... ผ่านไปสักพัก หลังจากที่แต่งหน้าเสร็จ ฉันก็ค่อย ๆ เดินลงไปยังด้านล่างที่มีเสียงพูดคุยของใครบางคนดังขึ้น "รอน้องหน่อยนะมาร์ติน..." "...คงใกล้เสร็จแล้วแหละจ้ะ" "ครับ" "คุณหนู^^" ป้าสมสวยตะโกนเรียกฉันที่กำลังเดินลงบันได ทำให้สองคนที่ยืนอยู่ด้านล่างหันมามอง "..." มาร์ตินชะงักทันทีที่หันมามอง โดยฉันเองก็นิ่งพลางจ้องหน้าเขากลับ ก่อนจะหันหนีไปอีกทางขณะก้าวขาเดิน แต่ทันใดนั้น... กึก! "อ๊ะ..." ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อเผลอเหยียบชายกระโปรงตัวเองเข้า พลั่ก!! เสียงฉันล้มลงไปกับพื้นดังขึ้น โชคดีที่มันไม่ได้แรงมาก "เซ่อซ่า" ปากหนาของอีกคนก้มลงเอ่ยใส่หน้าฉันก่อนจะเดินออกไปด้วยท่าทีไม่สนใจ "คุณหนูเจ็บไหมคะ" เป็นป้าสมสวยที่รีบวิ่งเข้ามาช่วยพยุงฉันขึ้น "เดินยังไงของแก" แม่หันมามองหน้าถามฉันแววตาตำหนิ นั่นยิ่งทำให้รู้สึกบางอย่างขึ้นมา น้อยใจ...ใช่! ฉันกำลังรู้สึกน้อยใจ "ริชไปก่อนนะ" สุดท้ายฉันก็เลือกที่จะทำเป็นไม่สนใจ ฝืนความเจ็บตรงขาแล้วเดินตามมาร์ตินออกไป ไม่นานรถหรูก็ขับเข้ามาจอดยังหน้าบ้านขนาดใหญ่ของคราม ลูกสส.ชื่อดังที่ทรงอิทธิพลเช่นกัน แต่ไม่เท่าพ่ออีกฝ่าย "ลงสักทีดิ จะนั่งอีกนานไหม" ใบหน้าหล่อหันมาถามฉันอย่างหงุดหงิด เขาก็เป็นแบบนี้อยู่ตลอดนั่นแหละเวลาที่ต้องอยู่ด้วยกัน ฉันจึงค่อย ๆ ลุกเดินออกไปจากรถตามที่อีกคนบอก แต่… "อ๊ะ" เจ็บชะมัด "ลงไปสักที!" "รู้แล้ว" หมอนี่เร่งอยู่ได้ รู้ทั้งรู้ว่าฉันเจ็บขาอยู่ แต่ก็นะ...เขาไม่เคยใจดีหรืออะไรด้วยอยู่แล้ว ตึก... ขณะที่เราสองคนกำลังเดินเข้าไปยังบริเวณด้านในที่จัดงานอยู่นั้น... "อย่ามาเดินใกล้ฉัน จะไปไหนก็ไป" มาร์ตินก็หันมาพูดใส่หน้า "ฉันมาในฐานะคู่หมั้นนาย" "แล้วไง" "ฉันก็ต้องไปกับนายสิ" "จะกวนประสาทกันเหรอวะริชชะ..." ยังไม่ทันที่อีกคนจะพูดจบ "ไง มาร์ติน" เสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้นทำให้เจ้าของใบหน้าหล่อหันไปมอง "อาณรงค์ สวัสดีครับ" "หวัดดี ๆ พ่อสบายดีใช่ไหม" "สบายดีครับ" "แล้วเราล่ะ" "ผมก็สบายดีครับ" "ดีแล้ว ๆ อ้าว..." "...ริชชี่ใช่ไหมเนี่ย" คุณลุงณรงค์พ่อเจ้าของงานหันมาเอ่ยทักฉันขึ้น "ค่ะ^^" ฉันก็ยิ้มกว้างตอบกลับไปตามมารยาท "หึ" คนด้านข้างทำเสียงออกมาพร้อมสีหน้าหมั่นไส้ ฉันชินแล้วแหละ ไม่ว่าจะทำอะไร...เขาก็ไม่เคยชอบอยู่แล้ว "ไป ๆ เข้าด้านในกันสิ นี่ครามก็รอมาร์ตินอยู่" "ครับ" "^^" ฉันก็ส่งยิ้มให้ผู้ใหญ่ตรงหน้า ก่อนจะหมุนตัวตามร่างสูงอีกคนที่เดินนำออกไป ตึก! "จะตามมาทำไมวะ!" ใบหน้าหล่อหันมาตะคอกถามฉันด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด "ก็ฉันเป็นคู่หมั้นนาย" "เลิกพูดคำนี้สักทีดิ๊ รำคาญ!" "..." ฉันนิ่งทันที "อย่ามาตามฉัน จะไปไหนก็ไป" "ฉันจะไปกับนายไง" "ริชชี่!" มือหนาเอื้อมเข้ามากระชากแขนฉันเข้าหาตัวเขา สีหน้าโมโหเต็มที่ "อยากตายเหรอวะ" คำนี้อีกแล้ว... "ฉันไม่รู้จักใคร" เพราะแทบไม่ค่อยได้มาออกงานอะไรแบบนี้ ยิ่งพวกลูกสส.หรือคนมีอำนาจยิ่งไม่รู้จักเลย ถ้าเป็นงานของไฮโซหรือนักธุรกิจก็ว่าไปอย่าง "มันเรื่องของเธอ!" มาร์ตินสะบัดมือออกจากแขนฉันอย่างแรงพร้อมกับเดินหนีไปอีกทาง ซึ่งการกระทำนั้นทำให้รู้สึกเจ็บที่ขาขึ้นมา อยากกลับคอนโดชะมัด ฉันไม่ได้อยากมาที่นี่เลย... "เฮ้" ฉันสะดุ้งไปเล็กน้อยกับเสียงของใครบางคนที่ดังขึ้น "คราม..." กับอีกฝ่ายฉันพอจะรู้จักเขาอยู่ เพราะลุงณรงค์เป็นเพื่อนสนิทกับพ่อของมาร์ติน "ทำไมมายืนตรงนี้คนเดียวล่ะ" เจ้าของใบหน้าหล่อดูดีถามฉัน พวกลูกสส.เนี่ย ทำไมหน้าตาดีกันหมดเลยนะ "เอ่อ พอดีว่า..." "ไอ้มาร์ตินล่ะ มันหายไปไหน ไม่ได้มาด้วยกันเหรอ" ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่านะ มันเหมือนรู้สึกได้ถึงแววตาลุกวาวในดวงตาคู่นั้นของครามเลย "คือ..." ยังไม่ทันที่ฉันจะตอบอะไรกลับไป ก็มีเสียงทุ้มนิ่งของใครบางคนดังขึ้น "กูอยู่นี่" "อ้าว มึงมาด้วยเหรอ ไม่คิดว่าจะมา" "พ่อให้มาแทน" มาร์ตินเอ่ยแต่ก็ไม่วายหันมามองหน้าฉันแววตาไม่พอใจ ไม่พอใจงั้นเหรอ เรื่องอะไรอีก? "งั้นเราเข้าไปด้านในกันเลยดิ ไอ้วอร์มกับไอ้แวมก็มา..." "เออ" "ไปกัน..." ครามหันมาเอ่ยบอกฉัน "อื้ม" ฉันก็พยักหน้ายิ้มตอบกลับไป โดยมีสายตาของร่างสูงอีกคนที่กำลังมองด้วยแววตาเหยียดและทำเสียงออกมา "หึ"

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more