สายฟ้าแหวกความมืดมิดลงมาก่อนที่เสียงดุจระเบิดจะแผดเสียงกัมปนาทครื้นครั่นขึ้นอย่างบ้าคลั่ง ร่างอรชรที่นอนคุดคู้อยู่บนเตียงกรีดร้องออกมาสุดเสียง เหงื่อผุดพรายขึ้นมาเต็มดวงหน้า ถลาลุกขึ้นนั่งด้วยความตื่นตกใจ มือบางเอื้อมไปกระตุกโคมไฟจนห้องสว่างไหว ความตื่นกลัวยังอัดแน่นอยู่เต็มอก ขณะกวาดตามองไปรอบๆ ห้องด้วยความหวาดระแวง
“ฝันไปหรือนี่...”
รำไทยควานหาผ้าห่มที่ถูกภามินเหวี่ยงตกไปข้างเตียงขึ้นมาคลุมร่างที่สั่นสะท้านของตัวเองเอาไว้จนมิด ใบหน้างามซีดขาวปานกระดาษ เมื่อสมองนึกย้อนกลับไปยัง 10ปีที่แล้ว ก่อนที่ตนเองจะเข้ามายืนอยู่ในชายคาของ วัฒนมงคล ความทุกข์ระทมที่ได้รับมานานกลับมาอีกครั้ง ทั้งๆ ที่พยายามจะลืมเลือนมันให้หมด แต่ยิ่งพยายามลืม ความทรงจำอันแสนเลวร้ายก็ยิ่งผุดขึ้นมามากมายไม่ต่างจากดอกเห็ดในหน้าฝน
“แม่จ๋าหนูเจ็บ อย่าทำแบบนี้กับหนู... อย่า...”
หลังจากพ่อตายไป หล่อนก็ถูกคนที่ได้ขึ้นชื่อ
