“ไม่ต้องแล้วนะหนุ่มโฮสต์น่ะ ฉันมีคนที่หมายตาเอาไว้แล้ว”
หญิงสาวยกเลิกการสั่งตรงหนุ่มโฮสต์ที่ตัวเองเป็นคนให้เพื่อนจัดหาให้เพื่อจะมาอุปโลกน์เป็นสามีอย่างปัจจุบันทันด่วน โดยไม่ฟังเสียงโวยวายจากเพื่อนแม้แต่นิดเดียว
“เอาน่า ฉันจะจ่ายเงินให้ครึ่งหนึ่งก็แล้วกัน แต่บอกว่าไม่ต้องมาแล้วนะ ฉันหาคนที่ฉันต้องการเอาไว้แล้ว แค่นี้นะ เดี๋ยวบ่ายๆ จะโอนเงินค่าเสียเวลาไปให้”
มารันรีบกดตัดสายการสนทนาทันที พลางลุกขึ้นยืนชะเง้อชะแง้มองหาผู้ชายคนนั้น ผู้ชายที่หล่อจนหล่อนต้องเหลียวหลังมองซ้ำสอง แต่ก็ไม่เจอไม่รู้ว่าเขาคนนั้นวิ่งหายไปไหนแล้ว แต่ช่างเถอะ หากเขาอยู่ที่ภูเก็ตยังไงหล่อนก็ต้องเจอน่า บางทีอาจจะพักอยู่ใกล้ๆ กันก็ได้ใครจะไปรู้
สาวน้อยยิ้มบางๆ ให้กับตัวเอง รู้สึกแปลกใจไม่น้อยที่หัวใจเต้นแรงผิดปกติยามที่ได้เห็นเพียงแค่ด้านข้างของผู้ชายคนนั้น
“อย่าบ้าน่ามารัน... เธอมาที่นี่เพื่อหาวิธีทำให้นายโรมพัทนั่น
