นวินเลื่อนตัวขึ้นมาหาหญิงสาวด้านบน เขายิ้มร้ายตรงมุมปากพลางตวัดปลายลิ้นไล้เลียคราบน้ำหวานที่ยังติดตามขอบปากของตนเอง พรธีราเห็นแล้วหัวใจเต้นแรงพร้อมกับความอับอาย จนแทบอยากแทรกแผ่นดินหนีให้รู้แล้วรู้รอด
“ถึงเอากล้องพี่ไปแต่ก็ใช่ว่าอันที่เก็บไว้จะหายไปด้วยนะครับน้องเอย” คนรู้ทันกระซิบตรงใบหูนุ่มเบา ๆ
พรธีราอ้าปากค้างอย่างตกใจ เขารู้เรื่องนี้ได้อย่างไรกัน ก่อนจะเม้มปากเข้าหากันแน่น
“โอ๊ะ !”
“แควก !” ผ้าน้อยชิ้นถูกกระชากจนขาดวิ่น นวินทำเหมือนไม่เสียดายชุดผ้าเนื้อบางนี้เลย เขาดึงเศษผ้าที่ติดเนื้อตัวของพรธีราโยนทิ้งจนหมด แล้วจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองอย่างรวดเร็ว
นวินจูบปากของหญิงสาวอีกครั้ง โอ้โลมด้วยความนุ่มนวลก่อนจะเพิ่มเป็นดูดดื่มขึ้นเรื่อย ๆ ฝ่ามือหนากอบกุมขยำขยี้นวลเนื้อแสนนุ่มทั้งสองข้าง ก่อนที่ริมฝีปากจะเลื่อนตามไปอย่างช้า ๆ เขาครอบครองยอดถันสีสวย ขบเม้มดูดดุนจนอีกคนผวากอดรัดเขาเอ
