“เอาเลยอยากจะตีน้ำก็ตีเลย แต่น้ำขอบอกว่าน้ำไม่ผิด น้ำไม่ได้ทำตัวไม่ดีก็แล้วกัน” ลำธารเชิดหน้าขึ้นสูง มองมารดาสลับกับพี่ชายอย่างน้อยใจ
“ถ้าน้ำคิดว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด น้ำก็บอกมาซิว่าเมื่อคืนไปไหนทำไมไม่กลับบ้าน หรือถ้าไม่กลับก็น่าจะโทรบอกกันบ้าง ไม่ใช่ปล่อยให้คนอื่นเขาเป็นห่วงอยู่อย่างนี้” เหนือตะวันพูดเสียงเครียด
“น้ำไม่มีอะไรจะบอก อยากจะตีก็ตี” ชลาลัยหยิบไม้ขึ้นมากำไว้ในมือแน่น แต่ยังไม่ทันจะได้ตี เสียงคุ้นหูของภูรีก็ดังขึ้นขัดซะก่อน
“อย่าโทษน้ำเลยครับ เมื่อคืนน้ำอยู่กับผมเอง” ทุกคนในห้องนั้นหันขวับไปมองหน้าภูรีอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“พี่ภู” ลำธารเรียกชื่อภูรีเสียงเครือ เขาทำอย่างนี้ทำไมกัน ทำไมต้องมาออกรับแทนหล่อนด้วย ถึงแม้เมื่อคืนเขากับหล่อนจะอยู่ด้วยกันก็ตาม แต่หล่อนมั่นใจได้ว่า ระหว่างเขากับหล่อนไม่มีอะไรกันอย่างแน่นอน และอีกอย่างหล่อนยังจำไม่ได้เลยว่า เมื่อคืนนี้มันเกิดอะไรขึ้น
