ลำธารลุกขึ้นพรวดจากตักของชายหนุ่มอย่างไม่พอใจที่แกล้งภูรีไม่สำเร็จ หญิงสาวเดินกลับมานั่งเก้าอี้ตัวที่ตั้งอยู่หน้าโต๊ะทำงานของภูรีด้วยใบหน้างอง้ำอย่างเด็กถูกขัดใจ
ภูรีถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เพราะถ้าช้าไปกว่านี้นิดเดียวเขาคงได้ทำอะไรที่มันน่าละอายลงไปอย่างแน่นอน เมื่อภูรีเรียกสติกลับมาครบแล้ว เขาก็ถามลำธารออกไปเสียงเรียบ
“น้ำ มีธุระอะไรกับพี่เหรอ ถึงได้มาหา” ลำธารมองผู้ชายใจฤๅษีตรงหน้าอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะพูดยียวนออกไป
“ก็มาหา แต่ไม่มีธุระ พี่ภูจะไล่น้ำออกไปไหมล่ะ” ภูรียิ้มออกมาเศร้า ๆ
“พี่ไม่เคยคิดจะไล่น้ำไปไหนหรอก แต่น้ำเองต่างหากที่ทำให้พี่ต้องไป” คำพูดจาแฝงความนัยของภูรี ทำให้ลำธารจ้องมองเขาอย่างไม่เข้าใจ หล่อนกำลังจะถามออกไป แต่ภูรีก็พูดตัดบทขึ้นมาซะก่อน
“ถ้าน้ำไม่มีธุระอะไรกับพี่ งั้นพี่ขอตัวทำงานก่อนนะ ช่วงนี้งานพี่ค่อนข้างจะเยอะ น้ำไปหาเจ้าเหนือเถอะ” ภูรีพูดจบ ก็ก้มหน้าก้มตาทำ
