ภูรีเดินออกมาที่ลานจอดรถ วันนี้เขามีนัดกับลูกค้าที่ระยองเป็นลูกค้ารายใหญ่ซะด้วย ถ้าได้ลูกค้ารายนี้ บริษัทเขาก็จะมีกำไรมหาศาลเลยทีเดียว ชายหนุ่มเปิดประตูรถกำลังจะก้าวขึ้นไป แต่เขาก็คิดได้ว่าลืมเอกสารสำคัญไว้ที่ห้องทำงาน
“ทำไมถึงขี้ลืมได้ขนาดนี้นะ ภูรี” ภูรีพึมพำกับตัวเองก่อนจะรีบเดินกลับไปยังห้องทำงานของตน ไม่นานชายหนุ่มก็เดินกลับมาพร้อมกับแฟ้มเอกสารในมือ เขาก้าวขึ้นรถ ก่อนจะรีบขับออกไปทันที ภูรีไม่มีโอกาสล่วงรู้เลยว่าในรถคันหรูของเขานั้น ไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวอีกต่อไปซะแล้ว
ภูรีขับรถมาราว ๆ เกือบ 2 ชั่วโมง เขาก็ถึงจุดหมายปลายทาง ชายหนุ่มเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่ลานจอดรถในตัวโรงแรม คืนนี้เขาคงจะกลับกรุงเทพฯ ไม่ทันแน่นอน ค้างที่นี่สักคืนคงไม่เป็นไร ภูรีก้าวลงจากรถ ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหน้าเคาน์เตอร์ของโรงแรม แต่เขายังเดินไปไม่ทันจะถึง เสียงเรียกคุ้นหูที่เขาจำได้ดีว่าใครก็ดังขึ้น
“พี่ภู รอน้ำด้วยซ
