ชลาลัยรีบยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเองทันที เมื่อเห็นลูกสาวเดินเข้ามาใกล้ ลำธารมองมารดาอย่างไม่สบายใจ ทำไมนะแม่ของหล่อนต้องไปคิดถึงคนที่ไม่มีหัวใจคนนั้นด้วย ถึงแม้ว่าเขาคนนั้นจะเป็นพ่อของหล่อนก็ตาม ในเมื่อเขาไม่รัก ไม่ไยดี ก็ไม่ควรไปภักดีด้วย
“แม่คะ คิดถึงเขาอีกแล้วใช่ไหมคะ น้ำเตือนแม่แล้วว่าอย่าไม่คิดถึงเขาเลย แม่ก็ไม่เชื่อ เขาไม่รัก ไม่ห่วงเราหรอก ถ้าเขาเป็นห่วงเราจริงป่านนี้เขาก็คงออกตามหาเราแล้วละ นี่มันก็ผ่านมาเกือบจะยี่สิบปีแล้ว น้ำว่าแม่ลืมเขาไปเสียดีกว่า จะได้ไม่ต้องมาแอบร้องไห้อย่างนี้อีก แม่รู้ไหม น้ำเห็นแม่ร้องไห้ทีไร น้ำก็ปวดใจทุกที”
“แม่ก็ไม่ได้คิดถึงเขาแล้วล่ะลูก แค่ฝุ่นมันเข้าตาแม่เท่านั้นเอง” ลำธารมองมารดาอย่างอ่อนใจ แม่หล่อนปฏิเสธอย่างนี้ทุกครั้ง แต่หล่อนก็รู้ว่ามารดาคิดถึงบิดาของหล่อนนั่นเอง
“ฝุ่นเข้าตาก็เข้าตาค่ะแม่ แต่อย่าเข้าตาบ่อยนักนะ เดี๋ยวตาบอดกันพอดี” ลำธารพูดประชดม
