พ่ายรักคุณเลขาตัวร้าย

7 เธอชื่ออะไร

7

เธอชื่ออะไร

พริมามองไปที่ประตูที่ถูกเปิดเข้ามา ผู้ชายคนนั้นที่เดินเข้ามาทำให้หัวใจของเธอแทบหยุดเต้น เธอไม่อยากเชื่อว่านี่คือเรื่องถ้าเขาคือเจ้าของห้องแสดงว่าเธอต้องทำงานกับเขาเป็นเวลาหนึ่งปีเป็นอย่างต่ำ

“ไม่จริงเขาไม่ใช่เจ้าของห้อง” พริมาพูดกับตัวเองสายตาของเธอจ้องมองเขาตาไม่กระพริบแต่เธอต้องมาสะดุ้งเมื่อทิศเหนือพูดขึ้นมา

“ทำไมยืนนิ่งอย่างนั้นล่ะ ชื่ออะไรนะ” ทิศเหนือพูดราวกับว่าเขาจำเธอไม่ได้จนพริมาได้สติและงงๆ ว่าเธอควรทำอย่างไรดี

“ชื่อพริ้มค่ะ นี่พี่เหนือจำพริ้มไม่ได้หรอคะ” พริมาพูดพร้อมกับมองหน้าของทิศเหนืออย่างนึกสงสัย

“จะจำได้ยังไงเราไม่เคยรู้จักกัน อีกอย่างเรียกผมว่าบอสจะมาพี่เหนืออะไรของคุณ ไปนั่งรอที่โต๊ะเดี๋ยวเอาจะไปสั่งงาน” ทิศเหนือพูดขึ้นมาเขาแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของพริมา

“ค่ะ บอส” พริมาตอบออกไปแล้วก็เดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานของเธออย่างงงๆ ว่าทำไมทิศเหนือถึงจำเธอไม่ได้

“นี่งานของคุณ คุณชื่ออะไรนะทำไมผมจำชื่อคุณไม่ได้สักที” ทิศเหนือเล่นบทความจำไม่ดีต่อจนพริมาเชื่อว่าเขาจำเธอไม่ได้จริงๆ

“ชื่อพริ้มค่ะ นี่ใช่มั้ยคะงานที่พริ้มต้องทำวันนี้” พริมาสับสนมากว่าทิศเหนือเป็นอะไรกันแน่ทำไมถึงจำเธอไม่ได้

“ใช่แต่ไม่ต้องรีบทำให้เสร็จวันนี้หรอกค่อยๆ เรียนรู้ไปส่วนอันไหนไม่เข้าใจก็ถามแล้วกัน” ทิศเหนือพูดกับเธอนิ่งๆ แต่เมื่อเขาหันหลังกลับไปเท่านั้นเขาก็อมยิ้มคนเดียว

“นี่พี่เหนือจำเราไม่ได้จริงๆ อย่างนั้นหรอ เขาไปโดนอะไรมาทำไมถึงจำเราไม่ได้ ถึงว่าสิพี่พีร์บอกว่าเรื่องมันนานแล้วป่านนี้พี่เหนือคงจำไม่ได้แล้วหรือว่าพี่เหนือความจำเสื่อมแล้วทำไมจำพี่พีร์ได้แต่ทำไมจำเราไม่ได้” พริมานั่งพูดคนเดียวพึมพำพร้อมกับคำถามมากมายที่เธออยากรู้

“พริ้มทำงานได้แล้ว เห็นนั่งเหม่ออยู่นานแล้วนะ” ทิศเหนือเรียกชื่อของเธอน้ำเสียงของเขาเหมือนตอนที่เรียกเธอเมื่อห้าปีที่ผ่านมา หัวใจของพริมาเต้นแรงขึ้นมาทันทีทั้งๆ ที่เขาแค่เรียกชื่อของเธอ

“ค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ” พริมามองทิศเหนือที่จ้องมองเธออย่างไม่วางตานอกจากน้ำเสียงที่คุ้นเคยแล้วแววตาของเขาก็ยิ่งทำให้เธอคิดถึงเรื่องราวๆ เก่าขึ้นมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ทิศเหนือเองก็ไม่ต่างกันจากเธอเมื่อเขาเผลอไปสบตากับเธอก็ยิ่งทำให้เขานึกถึงเรื่องราวเก่าๆ ของทั้งสองคน

พริมาที่นั่งทำงานไปเพลินๆ เพราะงานที่ทิศเหนือให้เธอทำเป็นงานง่ายๆ ไม่ยากอะไรสำหรับเธอเพราะเธอก็เรียนด้านนี้มาอยู่แล้ว

“พริ้มผมว่าตรงนี้ไม่ถูกนะเพราะปีนี้มันปี 2023 แล้วแต่ที่พริ้มเขียนมัน 2022” ทิศเหนือที่เดินมาเงียบๆ พริมาตกใจจึงหันไปหาที่มาของเสียงแต่ใบหน้าหล่อๆ ของทิศเหนือกลับอยู่ใกล้ๆ ใบหน้าของเธอจนลมหายใจร้อนๆ ของเขารินรดใบหน้าของเธอแต่มันน่าจะใกล้กว่าที่พริมาคิดเพราะปากบางเป็นกระจับของเธอมันชนเข้ากับปากของเขา

สายตาของทั้งสองประสานสายตา พริมาหลับตาพริ้ม ทิศเหนือที่เห็นเธอใกล้ๆ อย่างนี้ก็แทบห้ามใจตัวเองไว้ไม่อยู่ พริมาตื่นเต้นจนลืมหายใจเพราะอยู่ใกล้ๆ อย่างนี้ทิศเหนือไม่ได้รู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆ ของเธอเลย ทิศเหนือจึงถอยห่างจากเธอ

“เฮ้อ!!!” พริมาถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเขาขยับร่างกายของเขาไปจากตรงนั้น

“ผมใกล้แค่นี้ทำไมต้องถอนหายใจซะดังเชียว ถ้าผมใกล้คุณมากกว่านี้อีกคุณจะไม่ขาดใจเลยหรือไง” ทิศเหนือก้มลงมากระซิบที่ข้างหูของเธอเบาแต่ที่ร้ายกว่านั้นคือเข่าพ่นลมหายใจร้อนๆ ของเขารดต้นคอของเธออย่างตั้งใจ พริมาตัวแข็งทื่ออีกครั้งแต่สิ่งที่เขาพูดออกมาต่อจากนั้นแทบทำให้เธออยากเอาแฟ้มเอกสารฟาดไปที่ตัวของเขาเหลือเกินถ้าไม่ติดว่าเป็นเจ้านายป่านนี้เธอทำไปแล้ว

“แต่ว่าสองเต้าของคุณมันล้นจนจุกจะออกมาทักทายผมอยู่แล้วนะ” ทิศเหนือพูดขึ้นมาพลางก้มมองเต้าอวบอิ่มของเธออย่างตั้งใจ กระดุมเสื้อด้านนอกของเธอหลุดตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ทำให้เต้าอวบขาวเนียนที่ล้นเกาะอกที่เธอใส่ไว้ด้านในล้นออกมาทักทายทิศเหนือ

“นี่คุณ” พริมาพูดได้แค่นั้นเพราะเธอก็หยุดพูดแค่นั้นเพราะเธอพึ่งมาทำงานวันแรกเธอยังไม่อยากมีปัญหากับเจ้านายของเธอ

“ไม่เป็นไรไม่ต้องเกรงใจใส่มาอย่างนี้ทุกวันก็ได้ผมชอบ” ทิศเหนือพูดแล้วก็เดินยิ้มร่าเริงกลับไปนั่งที่โต๊ะแล้วก็จ้องมองมาที่เธออีกครั้งทำให้เธอต้องก้มสำรวจตรวจเสื้อของเธออีกครั้งจนเข็มทิศหัวเราะให้กับเธอ พริมาได้แต่ทำหน้าบึ้งอย่างไม่ชอบที่ทิศเหนือหัวเราะให้กับเธอ

“ทำไมพี่เหนือถึงได้เปลี่ยนไปมากขนาดนี้เนี่ย ดูเจ้าชู้ขึ้นกว่าเมื่อก่อน ดูไม่ใช่พี่เหนือคนเดิม หรือว่าความจำเสื่อมจนลืมนิสัยของตัวเอง” พริมาแอบมองหน้าของทิศเหนือแล้วก็ครุ่นคิดภายในใจของเธอตอนนี้เธออยากกลับบ้านไปถามพี่ชายของเธอแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับทิศเหนือกันแน่ทำไมถึงได้เปลี่ยนไปมากขนาดนี้