ตอนที่ 7
1080 คำ
บางครั้งเสียงในใจก็ร้องตำหนิดังลั่น เดือนอ้ายไม่ใช่คนผิด แต่เขากลับดึงหล่อนให้เข้ามาอยู่ในเกมล้างแค้นของตัวเอง
เขารู้ดีว่ามันไม่ถูกต้อง แต่เดือนอ้ายคือคนๆ เดียวที่จะทำให้จันทร์แรมเจ็บปวดเจียนตายได้
วิธวินท์เข้าใจมาตลอดว่าจันทร์แรมรักน้องสาวต่างมารดาของตัวเองมาก ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วจันทร์แรมเกลียดน้องสาวอย่างเดือนอ้ายเข้าไส้ต่างหาก
“คุณมาเรียนยังไงครับ”
ชายหนุ่มทำลายความเงียบน่าอึดอัดขึ้นด้วยคำถามที่ตัวเองรู้คำตอบอยู่ก่อนหน้าแล้ว
“เอ่อ... ส่วนมากอ้ายมารถเมล์ค่ะ แต่ถ้าวันไหนตื่นสายก็ต้องขึ้นแท็กซี่ค่ะ”
“ทำไมคุณไม่ขับรถมาล่ะครับ”
“เอ่อ...”
เดือนอ้ายอึกอักไม่รู้จะตอบยังไงดี เพราะหากพูดความจริงออกไป ก็เท่ากับว่าเอาพี่สาวต่างมารดาอย่างจันทร์แรมมาประจาน
“คืออ้าย... ชอบนั่งรถเมล์น่ะค่ะ”
วิธวินท์อมยิ้มในคำตอบที่ได้ยิน ก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้นอีก
“งั้นพรุ่งนี้ผมจะไปรับคุณนะครับ”
“มะ... ไม่ต้องหรอกค่ะ อ้ายมาเองสะดวกกว่า แล้วอีกอย่าง... ถ้าเราไปกลับรถคันเดียวกัน เดี๋ยวคนในมหา’ลัยจะรู้นะคะ”
วิธวินท์ระบายยิ้มบางๆ ให้กับความคิดรอบคอบของอีกฝ่าย
“จริงด้วย ผมก็ลืมนึกถึงข้อนี้ไป ขอบคุณที่ช่วยเตือนนะครับ”
เดือนอ้ายยิ้มตอบเขา ก่อนจะหันไปมองพนักงานที่กำลังเดินตรงเข้ามาหา
“อาหารมาแล้วค่ะ กลิ่นหอมมากๆ เลย”
“ทานให้อร่อยนะครับ ผมชอบเห็นผู้หญิงของตัวเองมีความสุข”
ทำเขาชอบพูดคำพูดที่ชวนให้ละลายบ่อยแบบนี้นะ
เดือนอ้ายก้มหน้ากินราดหน้าด้วยท่าทางเกร็งๆ เพราะขัดเขินไม่น้อย
วิธวินท์มองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาที่สว่างวาบไปด้วยเปลวเพลิง
เช้าวันต่อมา เดือนอ้ายมาเรียนก็เจอกับเพลงพิณเพื่อนสนิท ซึ่งแน่นอนว่าหล่อนต้องถูกคะยั้นคะยอให้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ออกมา
“ไหนเหลามาสิว่าเดตแรกของเธอเป็นยังไงบ้างแม่เดือนอ้าย”
เดือนอ้ายก้มหน้าแดงระเรื่อของตัวเองลงมองโต๊ะม้าหินอ่อนเบื้องหน้า
“อย่ามีความลับกับเพื่อนรักสิจ๊ะ” เพลงพิณยังคงคะยั้นคะยอถาม
“ก็... ไม่มีอะไรนะพิณ”
“ไม่มีอะไร แล้วทำไมแก้มแดงจังล่ะจ๊ะ” เพลงพิณถามอย่างรู้ทัน
“คือ... ก็ไม่มีอะไรจริงๆ นะพิณ คุณวิน... เอ่อ... อาจารย์วิลเลียมพาฉันไปกินอาหาร แล้วเราสองคนก็คุยกัน...”
“คุยกันเรื่องอะไรจ๊ะ”
“ก็...”
เพราะผมสนใจคุณไง เดือนอ้าย
คำพูดตรงไปตรงมาของอาจารย์วิลเลียมยังคงติดตรึงอยู่ในสมอง และมันก็ทำให้หัวใจสาวที่ไม่เคยมีความรักมาก่อนพองฟูมีความสุข
“ก็อะไรจ๊ะ เหลามาให้หมดเลยนะ”
ในที่สุดเดือนอ้ายก็ตัดสินใจที่จะเล่าทุกอย่างให้เพลงพิณฟัง
“ฉันเล่าก็ได้ แต่พิณต้องสัญญานะว่าจะไม่ไปพูดต่อน่ะ”
“ฉันจะไปพูดต่อกับใครล่ะ เราก็คบกันอยู่แค่สองคน จริงไหม”
เพลงพิณหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอ่ยเร่งอย่างอยากรู้
“เล่าได้แล้ว ฉันอยากรู้ใจจะขาดแล้วเนี่ยอ้าย”
“อาจารย์วิลเลียมบอกว่า... ชอบฉันน่ะพิณ”
“ห๊า... อาจารย์วิลเลียมชอบเธออย่างนั้นเหรออ้าย!”
“ชู่ว์... เบาหน่อยสิพิณ เดี๋ยวใครก็ได้ยินเข้าหรอก”
เดือนอ้ายปรามเพื่อนด้วยสีหน้าเป็นกังวลใจ จนเพลงพิณที่ลืมตัวเสียงดังต้องรีบขอโทษขอโพย
“ขอโทษที ฉันตกใจน่ะ ไม่คิดว่ามันจะเร็วอะไรขนาดนี้”
“ฉันก็ว่ามันเร็วเกินไปจริงๆ แหละพิณ เพิ่งเจอหน้ากันวันเดียวเอง ทำไมอาจารย์วิลเลียมถึงกล้าพูดว่าชอบฉันได้”
“ก็เหมือนเธอไง ที่ปลื้มอาจารย์วิลเลียมตั้งแต่ยังไม่รู้ว่าเขาเป็นอาจารย์คนใหม่น่ะ”
สิ่งที่เพลงพิณพูดออกมามันไม่เกินจริงเลย เพราะหล่อนเองก็ตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกเห็นเช่นกัน
“นี่ฉันดีใจแทนเธอด้วยนะอ้าย ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแม่สาวน้อยที่ไม่เคยมีคนรักมาก่อนอย่างเธอจะได้หัวใจของอาจารย์สุดหล่อไปครอง ฉันอิจฉาแล้วนะเนี่ย”
“มันเพิ่งเริ่มต้นน่ะพิณ... ฉันก็ยังไม่รู้เลยว่าต่อไปมันจะเป็นยังไง”
“มันก็จะดีขึ้นเรื่อยๆ ไงล่ะ”
“แต่พิณก็รู้นี่ว่าความสัมพันธ์ของฉันกับอาจารย์วิลเลียมต้องเป็นความลับน่ะ”
“ไม่ต้องกังลอะไรหรอกอ้าย อีกปีเดียวเธอก็จะเรียนจบแล้ว หลังจากนั้นเธอก็ค่อยประกาศตัวว่าเป็นแฟนกับอาจารย์วิลเลียมสุดหล่อก็ยังไม่สาย จริงไหม"
เดือนอ้ายนั่งก้มหน้านิ่ง ยังคงรู้สึกกังวลภายในใจไม่น้อย
“ดูทำหน้าเข้าสิ อย่าคิดมากเลยน่ะ ความจริงตอนนี้เธอต้องยิ้มให้กว้างที่สุด เพราะเธอได้แฟนหล่อมั๊กมากกกก”
“บ้า... พิณน่ะอย่าแซวฉันสิ”
“ฉันไม่ได้แซวนะ แต่ฉันพูดความจริงต่างหาก นี่ดูตาฉันสิ ร้อนผ่าวๆ เลย”
เพลงพิณหัวเราะชอบใจ ในขณะที่เดือนอ้ายก็เขินจนต้องบิดตัวไปมาหลายครั้ง
เป็นอีกครั้งที่เดือนอ้ายเข้ามาเรียนในวิชาที่อาจารย์วิลเลียมสอน หล่อนพยายามทำท่าทางปกติไม่ให้มีพิรุธใดๆ แต่หัวใจก็ดันเต้นแรงระรัวแทบจะตลอดทั้งคาบเรียน
หล่อนจ้องมองผู้ชายที่เพิ่งจะขอหล่อนเป็นแฟนเมื่อวานเย็นที่ผ่านมาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเสน่หาอย่างลืมตัว จนเพลงพิณต้องกระซิบเตือนสติ
“อ้าย... มองอาจารย์วิลเลียมตาหวานเยิ้มเชียวนะ เดี๋ยวคนอื่นสงสัยกันพอดี”
เสียงกระซิบเบาๆ ข้างหูจากเพลงพิณทำให้เดือนอ้ายรีบละสายตาจากพ่อสุดหล่อลงมองหนังสือบนโต๊ะแทน
“ฉัน... ลืมตัวน่ะพิณ”
“ฉันเข้าใจก็คนมันมีความรักล้นอกอะนะ” เพลงพิณอดแซวเพื่อนตบท้ายไม่ได้
“เอาล่ะจบคาบเรียนแล้ว งานที่ผมสั่งไปขอให้ส่งภายในสัปดาห์หน้านะครับ” เสียงของอาจารย์สุดหล่อดังกังวาน
เดือนอ้ายช้อนตาขึ้นมองเขาด้วยท่าทางระแวดระวังภัย ซึ่งก็ได้สบประสานสายตากับเขาเข้าพอดิบพอดี
- ผู้เขียน
