ตอนที่ 6
1022 คำ
เมื่อถึงเวลานัด เดือนอ้ายก็ก้าวขึ้นมานั่งอยู่บนรถยนต์ส่วนตัวของวิธวินท์ตามที่ชายหนุ่มคาดการณ์เอาไว้
เดือนอ้ายหลอกง่ายเหมือนเด็กเล็กๆ ไม่มีผิด ต่อจากนี้เขาต้องเดินหน้าหว่านเสน่ห์ให้มากขึ้น เพื่อจับหญิงสาวให้อยู่หมัดดิ้นไม่หลุด
“คุณอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมครับเดือนอ้าย”
คนที่นั่งหน้าแดงและประหม่าอยู่อ้ำอึ้ง วิธวินท์ในคราบของอาจารย์วิลเลียมจึงเป็นฝ่ายพูดขึ้นเอง
“คุณชอบทานราดหน้าใช่ไหมครับ”
เดือนอ้ายถึงกับหันมองหน้าคนที่ขับรถอยู่ทันที
“ทำไมอาจารย์วิลเลียมรู้ล่ะคะ”
“บอกแล้วไงว่าให้เรียกผมว่า วิน เฉยๆ”
“เอ่อ... ค่ะ คุณวิน...”
วิธวินท์อมยิ้ม และก็ใช้มือข้างซ้ายที่ว่างอยู่มาวางบนท่อนแขนเรียวของเดือนอ้ายอย่างหยั่งเชิง
“เพราะผมสนใจคุณไง เดือนอ้าย”
ความจริงเพราะเขาได้ข้อมูลทุกอย่างของหล่อนมาจากนักสืบต่างหากล่ะ
“ผมรู้ว่ามันเร็วเกินไปมากๆ จนคุณน่าจะตั้งตัวรับไม่ทัน แต่ตั้งแต่ผมเห็นหน้าคุณตอนที่ผมเข้าไปช่วยคุณจากไอ้หื่นพวกนั้น หัวใจของผมก็ร่วงลงไปในบ่วงเสน่ห์ของคุณแล้ว”
เดือนอ้ายถึงกับอ้าปากค้าง ทำตัวทำหน้าไม่ถูกเลยทีเดียว
หล่อนไม่อยากจะเชื่อว่าผู้ชายตรงหน้าก็รู้สึกแบบเดียวกันกับที่หล่อนกำลังรู้สึกอยู่
นี่หล่อนกำลังฝันไปหรือเปล่านะ
“คุณวิน... อ้ายว่า...”
“ผมไม่เร่งรัดคุณหรอกครับ ผมมีเวลาให้คุณตลอดชีวิตของผมเลย...”
แล้วเขาก็ยื่นมือมาวางบนหลังมือเล็กที่สั่นเทาของหล่อน ไออุ่นจากอุ้งมือหนาส่งผ่านเข้ามาในหัวใจของหล่อนมากมาย
หล่อนหวั่นไหวจนทำตัวไม่ถูกแล้ว...
“คือ... อ้ายไม่อยากเชื่อว่า... คุณวินจะชอบอ้าย...”
“ผมอาจจะรู้สึกกับคุณมากกว่าคำว่า ‘ชอบ’ ก็ได้นะครับ”
วิธวินท์ยังเดินหน้าเล่นเกมกับหัวใจของเดือนอ้ายต่อไป เพราะเขารู้ว่าตอนนี้เดือนอ้ายกำลังหวั่นไหวมาก
“แล้วคุณล่ะครับเดือนอ้าย คิดยังไงกับผม รังเกียจผมหรือเปล่า”
เดือนอ้ายไม่ได้ตอบ เอาแต่ก้มหน้าเพราะขัดเขินจนทำตัวไม่ถูก
“คุณไม่ตอบแบบนี้ แสดงว่ารังเกียจผมใช่ไหมครับ”
“มะ... ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ”
จังหวะที่วิธวินท์กำลังจะชักมือกลับ เดือนอ้ายก็รีบคว้ามือใหญ่เอาไว้เสียก่อน
“อ้าย... ไม่ได้รังเกียจคุณวินเลยค่ะ”
“จริงเหรอคครับ นี่มันเป็นเรื่องที่ดีที่สุดในวันนี้สำหรับผมเลยนะครับเนี่ย”
ใบหน้าหล่อเหลาเปื้อนรอยยิ้มพึงพอใจ และก็มองหล่อนราวกับจะกลืนกิน
เดือนอ้ายเต็มไปด้วยความขัดเขิน หัวใจที่ไร้เดียงสาติดบ่วงของผู้ชายตรงหน้าจนติดไม่หลุด
“แต่... อ้ายเป็นนักศึกษานะคะ แล้วคุณวินก็เป็นอาจารย์...”
“ไม่เห็นไรเลยนี่ครับ ในมหา’ลัยเราเป็นลูกศิษย์กับอาจารย์ แต่ข้างนอกคุณเป็นแฟนของผม”
“แฟน... เหรอคะ?”
“ใช่ครับ เราสองคนเป็นแฟนกันแล้ว”
นี่หล่อนตอบตกลงไปตอนไหนนะ
“คือ... อ้าย...”
“ผมรู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่นะเดือนอ้าย แต่ผมอยากจะบอกคุณว่า เวลาไม่ใช่ตัวชี้วัดว่าความรักจะอยู่ยืดยาว แต่มันคือความเข้าใจกันต่างหาก ดังนั้นอย่ากังวลกับเวลาเลยครับ”
หล่อนคล้อยตามคำพูดของผู้ชายรูปหล่อตรงหน้าง่ายดาย
ก็แน่ล่ะ หล่อนเองก็ตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกเห็นเหมือนกันนี่นา
เขาทั้งหล่อ ทั้งสุภาพ ยิ้มก็เก่ง แถมยังทำให้หัวใจของหล่อนอ่อนระทวยได้ตลอดเวลาอีกด้วย
“ตกลงเป็นแฟนกับผมนะครับ เดือนอ้าย”
ผู้ชายหล่อเหลาปานเทพบุตรจ้องมองมา น้ำเสียงของเขาเว้าวอนออดอ้อน จนหัวใจของหล่อนเละเป็นโจ๊กแล้ว
“ตก... ตกลงค่ะ”
หลังจากเดือนอ้ายตอบตกลง มือของหล่อนที่เขากุมเอาไว้ก็ถูกยกขึ้นจรดกับริมฝีปากหยักสวยของพ่อสุดหล่อ
หล่อนเขินอายจนเนื้อตัวแทบปริ หัวใจกำลังจะละลายแล้ว
“เรามาทานอาหารกันดีกว่า เดี๋ยวผมสั่งของโปรดคุณให้นะครับ”
“ค่ะ”
หล่อนก้มหน้างุดด้วยความเอียงอาย ตอนนี้ยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสถานการ์ตรงหน้ามันคือเรื่องจริง
แต่มันจะเป็นเรื่องหลอกลวงได้ยังไงกันล่ะ ในเมื่อตอนนี้อาจารย์วิลเลียมสุดหล่อก็นั่งอยู่ตรงหน้าหล่อนนี่ไง
“ราดหน้าทะเลเส้นใหญ่ ใส่ผักเยอะๆ ครับ ส่วนเครื่องดื่มขอเป็นน้ำแดงโซดาครับ”
ทุกอย่างที่วิธวินท์สั่งออกไป มันเป็นของโปรดของเดือนอ้ายทั้งหมด
“คุณวิน... เดาเก่งอีกแล้วนะคะ”
หล่อนหมายถึงน้ำแดงโซดาของน้ำที่ตัวเองโปรดปราน
“เพราะผม... ชอบคุณไง เดือนอ้าย”
เขาย้ำสิ่งที่ทำให้หล่อนหัวใจสั่นออกมาอีกแล้ว แถมแววตาที่มองมานั้นก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความเสน่หา
“เอ่อ... แล้วคุณวินไม่สั่งอาหารของตัวเองเหรอคะ”
“ตอนนี้ผมไม่หิวข้าวครับ แต่หิวอย่างอื่นมากกว่า”
“หิวอย่างอื่น...? น้ำเหรอคะ”
ท่าทางสงสัยไร้เดียงสาของเดือนอ้าย ทำให้วิธวินท์หัวเราะออกมาด้วยความขบขัน
“ผมหิวคุณ...”
คำตอบของเขาทำเอาเดือนอ้ายอึ้งไปเลยทีเดียว แต่ไม่นานชายหนุ่มก็รีบแก้คำพูดใหม่
“ผมล้อเล่นครับ พอดีผมยังไม่หิวน่ะครับ”
เดือนอ้ายลอบถอนใจออกมาเบาๆ ก่อนจะหันหน้าแดงๆ ของตัวเองไปมองรอบตัว เพื่อลดความเคอะเขิน
วิธวินทธ์มองสำรวจใบหน้านวลที่กำลังเผลออยู่ด้วยสายตาพิจารณา เดือนอ้ายแทบไม่มีเค้าเดียวกับจันทร์แรมเลย แม้ว่าจะเป็นพี่น้องกันก็ตาม แถมนิสัยใจคอก็ไม่มีอะไรที่เหมือนกันเลยสักนิด
- ผู้เขียน
