“ถ้าผมอยากอีกเมื่อไหร่ แล้วจะโทรนัดก็แล้วกันนะ”
นี่คือคำพูดประโยคสุดท้ายของคนที่ขับรถมาส่งหล่อนที่หน้ารั้วบ้านตอนตีสี่ของเช้าวันต่อมา
หล่อนอยากจะหันไปข่วนหน้าเขาให้เลือดซิบ แต่เรี่ยวแรงถูกเขาสูบ ถูกเขาดูดไปบนเตียงเสียหมดแล้ว
หล่อนทำได้แค่มองเขาตาขุ่น ก่อนจะรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายก้าวลงไปจากรถหรู
และทันทีที่หล่อนเข้ามาภายในบ้าน ก็บังเอิญเจอเข้ากับจันทร์แรมที่เพิ่งจะกลับมาจากท่องราตรีก่อนหน้าหล่อนเพียงแค่ไม่กี่นาทีเข้าโดยบังเอิญ
เดือนอ้ายพยายามที่จะก้มหน้า และเดินผ่านไปเงียบๆ แต่จันทร์แรมก็ทักขึ้นด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน
“ดูสภาพแล้ว คงโดนมาหนักสินะ เดือนอ้าย”
“...”
เดือนอ้ายไม่ได้ตอบ และพยายามจะเดินหนี แต่จันทร์แรมไม่ยอม หล่อนรีบเดินมาขวางหน้าเอาไว้
“ฉันเห็นนะว่าคนในรถที่มาส่งแกเป็นผู้ชาย”
“เอ่อ... อ้ายขอตัวขึ้นไปพักก่อนนะคะ”
“ทำไม กล้าออกไปอ้าขาให้ผู้ชายเอา แต่ไม่กล้ายอมรับ”
“คืออ้าย
