ภายในงานวันเกิดของนกเพื่อนร่วมคลาสเรียน เดือนอ้ายก็ปลีกตัวมานั่งเงียบๆ อยู่ตามลำพัง เพราะไม่รู้สึกสนุกสนานใดๆ เลย
ไม่ว่าสถานการณ์รอบตัวจะเต็มไปด้วยความรื่นเริงสนุกสนานแค่ไหน แต่ความรู้สึกของหล่อนก็ยังคงหม่นหมองอยู่ดี
ในหัวของหล่อนยังคงมีแต่ภาพจำของคนใจร้ายคนนั้นตลอดเวลา
ทุกวินาที...
ทุกลมหายใจเข้าออก...
“สวัสดีครับ... ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ”
เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น ทำให้เดือนอ้ายหลุดจากภวังค์แห่งความคิดถึงได้ชั่วขณะ หล่อนหันไปมองเจ้าของเสียงนุ่ม
เขาเป็นผู้ชายตัวสูง ผิวค่อนข้างขาว แต่งตัวทันสมัยเลยทีเดียว และอายุอานามก็น่าจะแก่กว่าหล่อนไม่กี่ปี
“เอ่อ... สวัสดีค่ะ เชิญนั่งตามสบายค่ะ” หล่อนฝืนยิ้มให้กับเขาตามมารยาท
ชายหนุ่มที่หล่อนเพิ่งเคยเจอครั้งแรกหย่อนกายลงนั่งบนโซฟาตัวใกล้ๆ ดวงตาของเขาจับจ้องมองมาที่หล่อน
“คุณเป็นเพื่อนของน้องนกหรือครับ”
“เอ่อ ค่ะ เป็นเพื่อนร่วมคลาสน่ะค่ะ
