ตอนที่ 8
994 คำ
ต่อให้หล่อนไม่มีเงิน แต่หล่อนก็จะต้องรักษาเกียรติของผู้หญิงเอาไว้ให้ดีที่สุด
“พี่ไม่ได้ถามเขาว่าแค่ทานข้าวเฉยๆ เขาให้เท่าไหร่ แต่ถ้ารวมทั้งหมดเห็นว่าให้ห้าแสน” ยงยุทธตอบ ก่อนจะพูดต่อ “เสี่ยคนนี้ท่าทางกระเป๋าหนัก จ่ายตั้งห้าแสนแน่ะ”
“แล้วพรุ่งนี้มีงานรีวิวสินค้าอีกไหมคะพี่ยุ ฟ้าอยากทำงานเยอะๆ จะได้เอาเงินมาใช้หนี้ให้แม่ได้ทันเวลา”
“พี่โทรไปขอเพื่อนๆ เอาไว้แล้ว ว่าถ้ามีงานรีวิวสินค้าให้ติดต่อพี่ทันที”
“ฟ้าขอบคุณพี่ยุมากนะคะ ถ้าไม่มีพี่ยุ ฟ้าคงไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี”
“อย่าคิดมากนะฟ้า ทุกอย่างมันจะผ่านไป พี่จะคอยช่วยเหลือฟ้าเท่าที่จะทำได้นะ”
หล่อนยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณยงยุทธด้วยความซาบซึ้งใจ ซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่รถของยงยุทธมาจอดที่หน้าบ้านพอดี
บ้านชั้นเดียวหลังกะทัดรัด ซึ่งเป็นบ้านหลังแรกในชีวิตที่หล่อนซื้อด้วยเงินสด เพื่อใช้เป็นที่พักอาศัยให้กับตายายและตัวเอง
บ้านที่มาจากน้ำพักน้ำแรงของหล่อน...
“ไอ้ผู้ชายพวกนั้นมันมายืนอยู่หน้าบ้านฟ้าทำไมอะ”
ยงยุทธเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจ น้ำฟ้าเองก็แปลกใจเช่นกัน
“ฟ้าไม่รู้จักพวกเขาค่ะ”
ขณะที่ยงยุทธกับน้ำฟ้ากำลังสงสัย ผู้ชายสามคนก็เดินมาล้อมรถ และเอาหลังมือเคาะกระจกรถด้วยท่าทางคุกคาม
ยงยุทธตกใจรีบล็อกประตูรถอย่างแน่นหนา เสียงของพวกมันดังแทรกเข้ามา
“พวกกูให้เวลาอีกสองวัน ถ้ายังไม่เอาเงินมาใช้หนี้ กูจะบุกเข้าไปในบ้านของมึงแน่ เห็นว่ามีแต่คนแก่อยู่ใช่ไหมล่ะ”
แล้วพวกมันก็หัวเราะดังลั่น สร้างความหวาดกลัวให้กับน้ำฟ้าเหลือเกิน
“อย่านะ อย่าไปยุ่งกับตายายฉันนะ”
“งั้นก็อย่าเบี้ยวนัดใช้หนี้กู”
แล้วพวกมันก็ทุบกระจกรถแรงๆ อีกสองสามครั้งเพื่อสร้างความหวาดกลัวให้กับน้ำฟ้า ก่อนจะพากันขึ้นมอเตอร์ไซค์และขี่หายไป
น้ำฟ้าตัวสั่นเทา รีบลงจากรถ โดยมียงยุทธตามไปดึงแขนเอาไว้
“ฟ้า... พวกมันน่ากลัวมาก พี่ว่าฟ้ารับงานกินข้าวเถอะ เดี๋ยวพี่จะโทรกลับไปถามราคากินข้าวให้นะ ตอนนี้ฟ้าต้องรีบหาเงิน”
น้ำฟ้าเองก็คิดเช่นเดียวกับยงยุทธ ตอนนี้หล่อนไม่มีทางเลือกแล้ว
“ค่ะพี่ยุ... ฟ้าจะรับงานกินข้าวกับเสี่ยทุกคนที่ต้องการกินข้าวกับฟ้า...”
หญิงสาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสะอื้นน่าเวทนา
“ฟ้าจะทำงานทุกอย่าง ถ่ายแบบวาบหวิว ถ่ายแบบนู๊ด หรืออะไรก็ได้ พี่ยุช่วยหาให้ฟ้าที...”
“ถ่ายแบบนู๊ดเหรอฟ้า”
หญิงสาวผงกศีรษะรับ
“ใช่ค่ะ ฟ้ายินดีทำทุกอย่าง ยกเว้นอย่างเดียวคือฟ้าจะไม่ขายตัว”
ยงยุทธมองน้ำฟ้าอย่างเห็นใจ หล่อนรักน้ำฟ้าเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง
“ได้ พี่จะจัดการให้ ฟ้าเข้าบ้านเถอะ แล้วเช็ดน้ำตาด้วย เดี๋ยวตากับยายเห็นน้ำตาแล้วจะสงสัยเอาได้”
มือเล็กยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง ดวงตายังคงแดงก่ำด้วยความเจ็บปวดระคนหวาดกลัว
“ฟ้าขอบคุณพี่ยุมากค่ะ”
“ไม่ต้องขอบคุณแล้วฟ้า เข้าบ้านเถอะ เดี๋ยวพวกมันย้อนกลับมา แล้วล็อกประตูบ้านให้ดีด้วยล่ะ เรื่องงานเดี๋ยวพี่โทรหา”
“ค่ะ พี่ยุ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ”
ยงยุทธมองร่างอรชรของน้ำฟ้าที่เดินหายเข้าไปในบ้านด้วยความสงสาร
“ถ้าเงินไม่พอ บางทีเธออาจจะต้องขายบ้านหลังนี้นะน้ำฟ้า”
ยงยุทธพึมพำเบาๆ ก่อนจะขึ้นรถ และขับออกไป
“คุณกรครับ คุณน้ำฟ้าตกลงมารับประทานอาหารค่ำกับคุณกรแล้วนะครับ”
กรเงยหน้าขึ้นจากแล็ปท็อปราคาครึ่งล้านของตัวเอง แววตาคมเข้มของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
“แต่คุณเพิ่งบอกกับผมเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วว่าผู้หญิงคนนั้นปฏิเสธที่จะกินข้าวกับผม?”
“ใช่ครับ แต่เมื่อสักครู่นี้ผู้จัดการของเธอโทรกลับมาหาผม และบอกว่ายินดีมารับประทานอาหารกับคุณกรครับ แต่ต้องการเงินสามแสนเป็นค่าเสียเวลา”
รอยยิ้มหยันเปื้อนใบหน้าหล่อจัดของกรไม่น้อย
“ตกลง ผมยินดีจ่าย”
“แต่ผมว่าราคาสูงไปมากนะครับ” ผู้ช่วยคนสนิทแย้ง
“ก็บอกว่าผมยินดีจ่ายไง”
เมื่อเจ้านายผู้เป็นเจ้าของเงินตกลง เขาก็ไม่มีสิทธิ์โต้แย้งใดๆ อีก
“ครับ คุณกร”
“คุณจองโต๊ะอาหาร แล้วก็เปิดห้องที่โรงแรมให้เรียบร้อย”
“เอ่อ... ผู้จัดการของคุณน้ำฟ้าบอกว่า... สามแสนแค่ราคารับประทานอาหารครับ ไม่รวมเรื่องนั้นครับ”
ไหล่กว้างของกรยกขึ้นและไหวเล็กน้อยอย่างไม่แยแส
“ต่อให้ผมต้องจ่ายเพิ่มอีกหลายแสนเพื่อได้นอนกับผู้หญิงคนนั้น ผมก็ยินดีจะจ่าย ผมไม่เสียดายเงิน แต่ผมต้องการนอนกับเธอ”
“ครับคุณกร”
“ออกไปได้แล้ว ผมจะทำงาน”
“ครับ”
กิติพันธ์ถอยหลังเดินออกไปจากห้องทำงานของเจ้านายเงียบๆ
กรลดสายตามองที่หน้าจอแล็ปท็อปของตัวเองอีกครั้ง ซึ่งภาพในนั้นก็คือรูปภาพของน้ำฟ้าที่เขาเสิร์ชหาจากกูเกิ้ลนั่นเอง
“ทำไมแค่มองคุณ หัวใจของผมถึงได้เต้นแรงนัก คุณมีอะไรดีหรือ น้ำฟ้า”
เดี๋ยวคืนพรุ่งนี้เขาก็คงจะได้รู้แล้วล่ะว่า ผู้หญิงคนนี้มีอะไรดี ถึงทำให้หัวใจที่อยู่ลึกมากของเขาเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนทั้งชีวิต
- ผู้เขียน
