ตอนที่ 7
881 คำ
เช้าวันต่อมา... น้ำฟ้าพยายามที่จะซ่อนความทุกข์ใจเอาไว้จากสายตาของตากับยาย แต่ยายก็เหมือนจะมองออก
“ฟ้ามีเรื่องทุกข์ใจอะไรหรือเปล่าลูก”
“ไม่... ไม่มีอะไรจ้ะยาย” หล่อนฝืนยิ้ม กลั้นน้ำตาเอาไว้สุดกำลัง
“ถ้ามีอะไรต้องบอกตากับยายนะลูก อย่าเก็บเอาไว้คนเดียว”
“ไม่มีอะไรจริงๆ จ้ะยาย”
เมื่อเห็นยายยังทำหน้าไม่เชื่อ หล่อนจึงพูดโกหกต่อ
“คือ... ถ้าจะมีก็เรื่องงานน่ะจ้ะ แต่ฟ้ารับมือไหว”
ยายจับมือของหล่อนและบีบให้กำลังใจ
“น้ำฟ้าของยายเก่งเสมอ ยายเชื่อว่าหลานจะต้องทำได้ และทำได้ดีด้วย”
หล่อนน้ำตาซึม และก็โผกอดยายเอาไว้ พร้อมกับตั้งปณิธานว่า จะไม่มีวันทำให้ยายกับตาลำบากอีกแล้ว
หล่อนต้องสู้...
แม้ว่าปัญหานั้นจะหนักหนาสักแค่ไหนก็ตาม
“ยาย... ฟ้าไปทำงานก่อนนะจ๊ะ พี่ยุมารอแล้วจ้ะ”
วันนี้หล่อนไม่มีคิวถ่ายละคร แต่มีคิวงานรีวิวสินค้าในรายการเพื่อนสนิทของยงยุทธ แม้จะได้เงินไม่มาก แต่หล่อนก็ยินดีจะทำ ตอนนี้ทำอะไรแล้วได้เงิน หล่อนจะทำทั้งหมด
“เดินทางปลอดภัยนะลูก แล้วนี่ยายฝากขนมกล้วยไปให้พ่อยุด้วย”
ยายยื่นถุงพลาสติกที่ด้านในมีห่อใบตองขนมกล้วยให้
“ขอบคุณจ้ะยาย พี่ยุจะต้องดีใจมากๆ แน่เลยจ้ะ แกติดใจขนมกล้วยของยาย บ่นอยากกินมาหลายวันแล้ว”
ยายของหล่อนยิ้มแก้มแทบปริ หล่อนหอมแก้มท่าน ก่อนจะเดินออกไปที่รถของยงยุทธ
เมื่อขึ้นมาบนรถ หล่อนก็ยื่นขนมกล้วยให้ ยงยุทธขอบคุณอย่างดีใจ ซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่มีสายเรียกเข้ามาในโทรศัพท์ของน้ำฟ้าพอดี
น้ำฟ้าเห็นเบอร์ของมารดาโชว์ที่หน้าจอก็กดไม่รับสาย แต่สายนั้นก็โทรเข้ามาหาหลายครั้ง
“รับเถอะฟ้า ดูสิว่ายัยแม่ตัวร้ายของเธอจะมามุกไหนอีก”
ยงยุทธแนะนำ ซึ่งน้ำฟ้าก็ทำตามอย่างไม่มีทางเลือก
“สวัสดีจ้ะแม่”
“กรี๊ดดด ฟ้า... ฟ้าช่วยแม่ด้วย... พวกมันทำร้ายแม่ กรี๊ดดด อย่านะพวกแก อย่านะ...”
เสียงของแม่ดังโวยวายมาตามสาย น้ำฟ้าตกใจมาก
“แม่... แม่เป็นอะไรจ๊ะ”
หล่อนถามกลับไป แต่เสียงที่ตอบกลับมาไม่ใช่เสียงของมารดาอีกแล้ว
“แกเป็นลูกของนังเดือนใช่ไหม”
เสียงเหี้ยมๆ ของผู้ชายคนหนึ่งดังเข้ามาในหู
น้ำฟ้าเปิดลำโพง ใบหน้าซีดเผือด
“ใช่ พวกคุณอย่าทำอะไรแม่ฉันนะ”
พวกมันหัวเราะลั่น ก่อนจะพูดต่อ “แกเป็นดาราใช่ไหม”
“ฉัน...”
น้ำฟ้าอึกอัก ก่อนที่เสียงแม่ของหล่อนจะดังแทรกขึ้น
“ใช่... ลูกฉันเป็นดาราดัง แกอยากได้เงินก็ไปทวงกับลูกฉันได้เลย มันมีเงินถุงเงินถัง อย่ามายุ่งกับฉันเลย ฉันไม่มีเงินหรอก”
น้ำฟ้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้ยินคำพูดเลือดเย็นแบบนี้ของมารดา
“ก็ได้ พวกกูจะไปทวงกับลูกมึงแทน”
เสียงเหี้ยมดังขึ้นอีก ก่อนที่พวกมันจะพูดกับหล่อน
“โอนเงินมาคุณดาราดัง เดี๋ยวจะส่งเลขบัญชีไปให้”
“ฉันยังไม่มีหรอก ขอเวลาหน่อยนะ” น้ำฟ้าต่อรองทั้งน้ำตา
“ถ้าไม่โอน ก็เจอกันที่หน้าบ้านนะคุณดาราดัง ฮ่าฮ่าฮ่า”
แล้วสายโทรศัพท์ก็ถูกตัดไป ทำให้น้ำฟ้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“พี่ยุ ฟ้าจะทำยังไงดี มันขู่จะมาที่หน้าบ้าน” หญิงสาวร้องไห้ออกมา
“มันไม่รู้หรอกว่าบ้านฟ้าหลังไหน เชื่อพี่ใจเย็นๆ นะ ไปทำงานก่อน จะได้เอาเงินมาผ่อนพวกมัน เชื่อพี่นะ”
“จ้ะ”
น้ำฟ้าพยายามทำใจให้สบาย แต่ความหวาดกลัวยังคงฝังอยู่ในทุกอณูเนื้อสมอง
หลังจากถ่ายงานรีวิวสินค้าเสร็จแล้ว ยงยุทธก็กำลังขับรถมาส่งน้ำฟ้าที่บ้าน ระหว่างทางมีสายโทรศัพท์เข้ามาหายงยุทธ
“น้องน้ำฟ้าไม่รับงานแบบนี้ครับ ขอโทษด้วยนะครับ”
ยงยุทธวางสายแล้ว หันมาบ่นกับน้ำฟ้าที่นั่งซึมอยู่ที่เบาะข้างคนขับ
“พี่ปฏิเสธไปแล้ว ยังจะโทรมาตื้ออีก”
“เขา... อยากให้ฟ้าไปกินข้าวด้วยเหรอคะพี่ยุ”
“เห็นว่าเจ้านายเขาอยากกินข้าวกับฟ้า และก็อาจจะมีต่อ...”
ยงยุทธหยุดพูดเอาไว้ และปรายตามองใบหน้าซีดขาวของน้ำฟ้า
“พี่ปฏิเสธให้แล้ว บอกว่าฟ้าไม่รับงานแบบนี้”
น้ำฟ้าน้ำตาไหล หล่อนก้มหน้าลงมองมือของตัวเองที่ประสานกันบนตัก
“เขาเสนอเงินเท่าไหร่เหรอคะ”
“อย่าบอกนะว่าเธอสนใจน่ะฟ้า” ยงยุทธถามเสียงตกใจ
“ฟ้าแค่สนใจทานข้าวน่ะค่ะ ส่วนเรื่องไปต่อ ฟ้าไม่ทำแน่นอนค่ะ ฟ้าไม่มีวันขายตัว ต่อให้ฟ้าต้องอดอยากแค่ไหนก็ตาม”
- ผู้เขียน
