ตอนที่ 6
995 คำ
“อีกห้าแสนคือเงินค่าที่กูอุ้มท้องและเบ่งมึงออกมาไง”
“แม่... แต่ฟ้าไม่มี”
“จะขายบ้านขายรถ หรือขายตัวมึงก็ต้องหาเงินมาให้กูให้ได้ภายในห้าวันนี้ ไม่อย่างนั้นกูจะทำให้มึงไม่มีที่ยืนอยู่ในวงการ”
“แม่จะทำอะไร”
“กูก็จะทำให้คนทั้งประเทศเชื่อว่ามึงอกตัญญูกู มึงก็รู้นี่ว่าคนไทยอ่อนไหวกับเรื่องกตัญญูต่อพ่อแม่แค่ไหน”
แม่ของหล่อนหัวเราะชั่วร้าย ไม่มีความรักความเมตตามอบมาให้เลย
น้ำฟ้าร้องไห้ออกมาอีกครั้ง กับโชคชะตาร้ายๆ ที่ย้อนกลับเข้ามาในชีวิต
“ฟ้าไม่รับปากว่าฟ้าจะหาเงินมาให้แม่ได้ทันไหม แต่ฟ้าจะพยายาม”
“มึงต้องหามาให้ทัน ไม่อย่างนั้นกูจะทำให้อนาคตของมึงดับ จำเอาไว้”
แล้วแม่ก็เดินห่างออกไป มุ่งหน้าไปหาผู้ชายวัยกลางคนๆ หนึ่งที่ยืนรออยู่ไม่ไกลนัก
ยงยุทธรีบเดินเข้ามาหาน้ำฟ้า และถามด้วยความเป็นห่วง
“เป็นไงมั้งฟ้า แม่เธอติดหนี้เท่าไหร่”
ดวงตาแดงก่ำของน้ำฟ้า ทำให้ยงยุทธอดสงสารไม่ได้
“อย่าบอกนะว่าหลายแสน”
น้ำฟ้าส่ายหน้าไปมา ก่อนจะพูดยอดเงินจำนวนมหาศาล
“แม่ติดหนี้... สองล้านห้าพี่ยุ”
“สองล้านห้า!” ยงยุทธอุทานตกใจมาก
“ใช่จ้ะ แล้วแม่ต้องการเงินภายในวันศุกร์นี้”
“พระเจ้า เงินมากมายขนาดนี้เธอจะไปหามาจากไหน ละครที่ถ่ายอยู่ก็ยังไม่ได้ออนแอร์เลย”
น้ำฟ้าพูดไม่ออก ลำคอตีบตันไปด้วยความเจ็บช้ำ
“แต่แม่ต้องการสามล้านพี่ยุ แม่บอกว่าอีกห้าแสนเป็นค่าที่แม่อุ้มท้องฟ้ามา... ฮือออ...”
ยงยุทธมองน้ำฟ้าด้วยความสงสาร ก่อนจะรีบดึงน้ำฟ้าให้ไปที่รถ
“แม่เธอนี่มันร้ายมาก ร้ายจริงๆ เลย”
“ฟ้าจะไปหาเงินจากที่ไหนดีพี่ยุ ฟ้ามีเงินสดติดตัวอยู่ห้าแสนเอง...”
“เดี๋ยวพี่ช่วยคิดนะ ฟ้าใจเย็นๆ ทุกอย่างจะต้องมีทางออก”
ยงยุทธไม่อยากให้น้ำฟ้าเครียดมากไปกว่านี้จึงพยายามให้กำลังใจ ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่า น้ำฟ้าไม่มีทางหาเงินหลักล้านได้ภายในสี่ห้าวันนี้แน่
“แต่ฟ้ามองไม่เห็นทางออกเลย พี่ยุ...”
“มีสิ มันต้องมีทางออก เชื่อพี่นะ”
ยงยุทธปลอบใจน้ำฟ้า และก็พยายามคิดหางานที่ได้เงินดีๆ ให้กับน้ำฟ้าตลอดเวลา
กรเดินออกจากห้องทำงาน โดยมีกิติพันธ์ผู้ช่วยคนสนิทก้าวยาวๆ เดินตามมาด้านหลัง
“ผมมีนัดกับมิสเตอร์ไรอันกี่โมง”
“สี่โมงสิบห้าที่โรงแรมคริสตันเอ็กซ์ครับ”
กิติพันธ์ตอบเสียงดังฟังชัด ขณะก้าวขึ้นรถลีมูซีนสีดำตามเจ้านายไป
ภายในรถ กรเอนแผ่นหลังพิงกับเบาะนุ่มของรถหรูอย่างผ่อนคลาย ดวงตาคมกริบสีดำขลับทอดมองออกไปนอกกระจกรถ
กิติพันธ์นั่งนิ่งเงียบ เพราะรู้ดีว่าตอนนี้คือเวลาผ่อนคลายของเจ้านาย
เวลาผ่านไปยี่สิบนาที รถคันงามก็แล่นเข้ามาจอดสนิทที่หน้าโรงแรมหรู
กรก้าวลงไป โดยมีกิติพันธ์เดินตามหลังไปติดๆ
ด้วยรูปลักษณ์ที่หล่อเหลามีเสน่ห์ของกร เรียกสายตาของผู้คนทั้งชายหญิงให้มองมาได้ตลอดเวลา แต่ชายหนุ่มกลับไม่สนใจมองใครเลย
ดวงตาของเขามองทะลุผู้คนที่เดินสวนไปมาราวกับพวกเขาคืออากาศ หัวใจของเขาด้านชาไร้ความรู้สึกแบบนี้มานานแล้ว
และกรก็เชื่อว่า หัวใจของเขาจะไร้ความรู้สึกแบบนี้ไปชั่วนิรันดร์...
เขาเชื่อแบบนี้มาตลอด จนกระทั่ง...
เท้าใหญ่ที่ถูกห่อหุ้มด้วยรองเท้าหนังสีดำเงาวับชะงักกึก เมื่อสายตาคมเข้มปะทะเข้ากับผู้หญิงในป้ายโฆษณาเบื้องหน้า
หัวใจของเขาเต้นแรง จนรู้สึกกลัวว่ามันจะกระดอนออกมาจากทรวงอก เมื่อรอยยิ้มของผู้หญิงคนนั้นเข้ามาท่วมท้นในความรู้สึก
เขาไม่เคยเห็นรอยยิ้มของผู้หญิงคนไหนอ่อนหวาน และน่ามองเช่นนี้มาก่อนเลย
ดวงตาของหล่อนที่แม้จะหวานฉ่ำ แต่ก็เจือปนไปด้วยความเศร้า
ใบหน้ารูปไข่ขาวนวลทำให้เขาไม่อาจจะละสายตาจากหล่อนได้เลย
หล่อนเป็นใครกันนะ
ความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยทำให้กรถึงกับหยุดยืนนิ่ง เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะจัดการกับสิ่งที่ตัวเองกำลังรู้สึกยังไงดี จนกระทั่งกิติพันธ์ที่ยืนอยู่ด้านข้างเยื้องไปทางด้านหลังเอ่ยขึ้น
“คุณกรสนใจเธอไหมครับ”
สติของกรค่อยๆ กลับคืนมา เขาตีสีหน้าเรียบเมื่อหันไปเผชิญหน้ากับผู้ช่วยคนสนิท
“เธอเป็นใคร”
คำถามของเจ้านายทำให้กิติพันธ์ต้องก้มหน้าก้มตาหาประวัติของน้ำฟ้าในมือถืออยู่สักพัก จึงได้คำตอบให้กับเจ้านาย
“ผู้หญิงคนนี้ชื่อน้ำฟ้าครับ เธอเป็นดารานักแสดงที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงเลยทีเดียวครับ”
กรยืนฟังเงียบๆ โดยที่สายตาเลื่อนกลับไปจ้องมองภาพใบหน้าของน้ำฟ้าอีกครั้ง
“ถ้าคุณกรสนใจ ผมจะติดต่อเธอให้ครับ”
“คุณหมายความว่าเธอขาย...?”
“ตอนนี้เธอกำลังเจอข่าวไม่ค่อยดีครับ งานในวงการน่าจะมีปัญหาพอสมควร ถ้าคุณกรต้องการเธอ ผมจัดการให้ได้ครับ”
“ผมต้องการเธอคืนพรุ่งนี้”
“ได้ครับ คุณกร”
ผู้หญิงก็เหมือนกันทุกคน เงินสามารถเปลื้องผ้าของพวกหล่อนออกได้อย่างง่ายดาย ถ้าจำนวนเงินมากพอ
กรคิดเยาะหยันในสมอง มองภาพใบหน้าของน้ำฟ้าอีกครั้ง ขณะเดินหายเข้าไปในลิฟต์ด้วยท่าทางสง่างาม โดยมีกิติพันธ์เดินตามไปติดๆ
- ผู้เขียน
