บทที่6 กังวลใจ
1000 คำ
ระหว่างที่หญิงสาวกำลังจะก้าวขาลงจากเวที หญิงสาวสะดุดปลายกระโปรงของตนเองจนเกือบล้มลงไปกองที่พื้นดีที่เจ้าบ่าวรั้งร่างบางเอาไว้ได้ทัน
“ว้าย!” หญิงสาวร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อตัวเองทรงตัวไม่อยู่กำลังจะล้มลง
“ผมบอกให้เดินดีๆไงล่ะ” แม้น้ำเสียงของเขาจะค่อนข้างดุแต่เธอก็รับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงที่เขามอบให้ ใจของเธอและเขาต่างเต้นแรง เธอได้ยินเสียงหัวใจของเขาชัดเจนกว่าใคร
“ขอโทษค่ะ ลดาไม่ได้ตั้งใจลดาก็ตกใจเหมือนกัน” หญิงสาวตอบกลับน้ำเสียงแผ่วเบา เหตุการณ์เมื่อสักครู่เธอเองก็ตกใจไม่น้อยไปกว่าเขาเพราะถ้าเกิดหกล้มเป็นอันตรายกับลูกน้อยเธอต้องแย่แน่ๆ
“ไปนั่งพักก่อนแล้วกัน”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ” ชายหนุ่มรวบชายกระโปรงของหญิงสาวขึ้นทำให้เธอก้าวเดินสะดวกมากขึ้น
“เกือบไปแล้วลูก เมื่อกี้แม่หัวใจเกือบวาย” คาร่ายกมือขึ้นมาทาบอกเป็นห่วงลูกสะใภ้และหลานตัวน้อยในท้องจับใจ ดีที่ลูกชายของเธอหูตาไวจึงสามารถช่วยเอาไว้ได้ทัน
“ลดาซุ่มซ่ามเองค่ะ” หญิงสาวได้แต่เอ่ยโทษตัวเองน้ำเสียงแผ่วเบา
“รู้ตัวเองดีก็ต้องระวังให้มันมากกว่านี้หน่อยแล้วกัน”
“ตาบรูค!” คาร่าเรียกลูกชายเสียงดัง ปฏิกิริยาของลูกชายตอนนี้มันช่างไม่ปกติเอาเสียเลยเพราะจริงๆแล้วบรูคเป็นหนุ่มขี้อ้อนพูดจาดีมีมารยาท
“คร๊าบๆ ผมแตะอะไรลูกสะใภ้แม่ไม่ได้เลย” ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาทำท่าทางว่ายอมแพ้แล้ว
“อย่าไปถือสาตาบรูคเลยนะจ๊ะ รายนั้นเป็นห่วงหนูหรอกนะถึงได้เอ่ยเตือนด้วยความหวังดี”
“ค่ะ” ยอมรับเลยว่าคำพูดของคาร่าทำให้หญิงสาวรู้สึกใจชื้นขึ้นมาก หลังจากนั้นก็มีเจ้าหน้าที่นำเอกสารเกี่ยวกับการจดทะเบียนสมรสมาให้คู่บ่าวสาวลงลายมือชื่อ ลดาจรดปากกาลงไปทันทีด้วยรอยยิ้ม หลังจากนี้เธอกลายมาเป็นภรรยาเขาอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว ด้านชายหนุ่มแม้จะลังเลแต่ก็ยอมจรดปากกาในที่สุด ทุกคนปรบมือแสดงความยินดีให้กับคนทั้งคู่
“ทางกฏหมายสมบูรณ์แล้วค่ะพี่ธาน” คาร่าหันไปบอกผู้เป็นสามีน้ำเสียงตื่นเต้น
“ครับ พี่ยินดีกับเจ้าลูกชายคนนี้จริงๆ” นาธานเองก็มีความสุขไม่น้อยกว่าภรรยา เขาเชื่อว่าลูกชายจะประคับประคองชีวิตคู่ต่อไปได้แน่นอน
“ทางผมต้องขอตัวก่อนนะครับ ไม่ต้องห่วงเรื่องเอกสารนะครับทางเราจะจัดการให้เรียบร้อยครับ”
“ขอบคุณที่เป็นธุระให้ครอบครัวของเรานะครับ”
“ยินดีครับคุณนาธาน” เจ้าหน้าที่ตอบกลับด้วยรอยยิ้มจากนั้นก็ผละห่างออกไปจากงานมงคล ความสงบสุขจบลงเมื่อแขกที่ไม่ได้รับเชิญปรากฏตัว
“พี่บรูค! น้ำเพชรคิดถึงพี่บรูคจังเลย อะ อ้าวคุณลุงคุณป้าก็อยู่ด้วยสวัสดีค่ะ” น้ำเพชรส่งยิ้มให้กับชายหนุ่มเป็นอันดับแรก จากนั้นก็หันไปยกมือไหว้บิดามารดาของชายหนุ่ม
“จะบอกว่ายินดีก็คงยินดีไม่เต็มปากนะครับแต่ผมก็มีของขวัญติดไม้ติดมือมาให้ด้วย”
“ขอบคุณครับ จริงๆไม่ต้องลำบากซื้อมาให้ก็ได้ครับ”
“ไม่ชอบก็ทิ้งได้นะลุงไม่ว่าหรอก” อีกฝ่ายตอบกลับอย่างปัดๆไม่ได้เห็นว่าของที่นำมาให้นั้นมีความสำคัญอะไร คาร่าและผู้เป็นสามีรู้สึกหมั่นไส้มากๆแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
การโต้ตอบไปมาที่ดูไม่เป็นธรรมชาติทำให้เจ้าสาวของงานเริ่มคิ้วขมวด แขกของชายหนุ่มคนนี้คงไม่ได้หวังดีต่อครอบครัวนี้สักนิด น้ำเพชรเห็นดังนั้นก็เปิดเผยเรื่องราวต่างๆให้ลดาได้ฟังเสียงเศร้า
“เรื่องทุกอย่างก็เป็นแบบนี้ล่ะค่ะคุณลดา ไม่แปลกใช่ไหมคะที่คุณพ่อของน้ำเพชรท่านจะโกรธ” หญิงสาวฟังแล้วก็รู้สึกไม่ดีเท่าไรนัก เพราะว่าหล่อนกำลังทำให้บิดามารดาของชายหนุ่มกลายเป็นคนผิดคำพูดหรือเปล่านะ ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอจะทำอย่างไงดี
“อย่าคิดมากไปนะลูกไม่มีอะไรหรอก ที่สำคัญแม่ไม่อยากเป็นดองกับคนบ้านนั้นด้วย หนูเข้าใจแม่กับพ่อเขาใช่ไหมจ๊ะ” คาร่ารู้ดีว่าลูกสะใภ้คิดมากจึงขยับมาใกล้เพื่อพูดปลอบโยนให้หญิงสาวสบายใจ
“ค่ะคุณแม่”
“ได้เวลาส่งตัวเข้าหอแล้วคงต้องขอตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวของงานก่อนนะคะ”
“ครับ เชิญครับ”
“คุณพ่อขา น้ำเพชรขัดใจจริงๆเลย วันนี้คุณแม่ไม่ว่างไม่งั้นน้ำเพชรให้คุณแม่จัดการไปแล้ว”
“พ่อบอกแล้วไงว่าอย่าอารมณ์ร้อน เรื่องทุกอย่างมันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น”
“ก็คนมันทำใจไม่ได้นี่คะ ดูหน้ายัยนั่นสิคะ ดีอกดีใจยกใหญ่ที่จะได้เป็นภรรยาของพี่บรูค”
“ถ้าลูกทนไม่ได้วันนี้เราก็กลับกันก่อนเถอะ” ในเมื่อไม่มีใครต้อนรับก็คงจะถึงเวลาที่ต้องกลับได้แล้ว ที่เขามาวันนี้ก็เพื่อรักษามารยาทเท่านั้น
“ก็ได้ค่ะ เบื่องานบ้าๆนี่เต็มทนแล้ว” น้ำเพชรตอบกลับคนเป็นพ่อน้ำเสียงสะบัด จากนั้นก็พากันเดินออกไปจากงาน
“ยัยบ้านั่นโผล่มาทำไมก็ไม่รู้”
“เขาก็ประกาศตัวอยู่ว่าเขาเป็นคู่หมั้นนี่”
“คู่หมั้นกับผีน่ะสิ พี่ชายฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ จริงไหมคะพี่บรูค” คนเป็นพี่ยังไม่ทันได้ตอบกลับอะไรก็โดนคุณผู้หญิงของบ้านเอ่ยห้ามทุกอย่างไว้ก่อน
“ไม่เอาจ้ะ พูดแต่สิ่งดีๆกันนะลูก ได้ฤกษ์แล้ว”
“ครับ/ค่ะ”
- ผู้เขียน
