พิษรักนายแฟนเก่า

ปากดีจังนะครับ R+

“อืมม” ร่างสูงฮัมออกมาเบาๆ ก่อนจะใช้ลิ้นแหวกว่ายเข้าไปในโพรงอ่อนนุ่มส่วนมือทั้งสองก็ทำการจับขาให้อ้าออกขึ้นเรื่อยๆ

“อื้อออ” พิมโรสที่เริ่มรู้สึกตัวก็ค่อยๆ ร่อนเอวหนีสัมผัสสุดประหลาดร่างกายรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่มือทั้งสองของเธอขยำเข้ากับสิ่งอ่อนนุ่มบางอย่างก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกที่เริ่มเด่นชัด

“กรี๊ดดด!” พิมโรสร้องกรี๊ดเสียงหลงพร้อมกับจิกผมที่ของบุคคลปริศนาที่อยู่ตรงหว่างขาของเธอแต่ด้วยที่ห้องนั้นไม่ได้เปิดไฟทำให้ไม่รู้เลยว่าใครที่เป็นคนล่วงเกินเธอในตอนนี้

“อย่าดิ้น” ภาคินล็อคมือทั้งสองของพิมโรสขึ้นรวมไว้เหนือหัวความเจ็บแสบที่หนังหัวทำให้เขาไม่พอใจเพราะไม่คิดว่าร่างบางที่ดูผอมแห้งแบบนี้จะมีแรงเยอะมากมายขนาดนี้

“ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้ากาม มึงเป็นใครวะ!” พิมโรสเอ่ยขึ้นด้วยความโมโหแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะถูกเงาดำที่ขึ้นคล่อมเธออยู่ล็อคไว้ทุกทาง

“ปากดีจังนะครับ” ภาคินเอ่ยบอกก่อนจะยกยิ้มพร้อมกับซุกหน้าเข้าไปสูดดมความหอมจากร่างกายบางพิมโรสได้แต่กรีดร้องจนเสียงแหบแห้งแต่ก็ไม่สามารถหยุดการกระทำของอีกฝ่ายได้เลยสักนิดจนในที่สุดน้ำตาแห่งความสิ้นหวังก็เอ่อล้นออกมา

“สาวน้อย” ภาคินเอ่ยกระซิบที่ข้างหูบางเบาๆ ก่อนจะใช้มือหนาปาดน้ำตาที่ไหลรินลงมา

“การร้องไห้เรียกความสงสารมันใช้ไม่ได้ผลหรอกนะ” ว่าจบก็เลื่อนมือขึ้นไปเปิดลิ้นชักบนหัวเตียงก่อนจะหยิบเทปกาวสีดำออกมายอมปล่อยมือร่างบางให้เป็นอิสระสักครู่พร้อมกับฉีกเทปกาวนั้นออกมาแล้วปิดไปที่ปากของเธอ

มือน้อยๆ ไล่ทุบตีจิกฝากฝังรอยทุกอย่างไว้บนร่างกายของคนตรงหน้าแต่น่าแปลกที่เขาไม่ยักกะจะร้องหรือแสดงความเจ็บปวดมันออกมาสักนิดจนสุดท้ายก็ถูกล็อคข้อมืออีกครั้งพร้อมกับปากที่ไม่สามารถส่งเสียงใดๆ ได้อีกแล้ว

“ฮึกอืออ” ร่างบางดิ้นเร้ายามที่ถูกนิ้วสอดเข้ามาในน้องสาวของเธออีกครั้งพร้อมกับแรงขบกัดบริเวณซอกคอและเนินอกของเธอมันเจ็บจนน้ำตาไหลเหมือนกับว่าเขาได้เอาคืนกับสิ่งที่เธอทำไปเมื่อครู่

“ยังอร่อยเหมือนเดิมเลยนี่” คำพูดกำกวมทำเอาร่างบางชะงักชั่วครู่ก่อนจะเบิกตาโตเมื่อรับรู้ว่ามีอะไรบางอย่างกำลังดันเข้ามาในร่างกายของเธอ

“มะอึกมะ” ร่างบางส่ายหน้าเป็นการขอร้องให้หยุดการกระทำน้ำตาไหลจนแทบเป็นสายเลือดแต่สุดท้ายคนตรงหน้าก็ไม่คิดที่จะฟังเธอเลยสักนิด

“อื้มมแน่นจังวะ” แก่นกายขนาดใหญ่ถูกดันเข้ามาจนสุดด้ามความเจ็บปวดแทรกซึมไปทุกส่วนของร่างกายจบแล้วพรหมจรรย์ที่รักษามันมาตลอด25ปีทั้งๆ ที่กะว่าจะยอมเสียมันให้กับคนที่รักของตัวเองในวันนี้แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นว่าเธอโดนใครก็ไม่รู้พรากมันไปแทน

ร่างบางหยุดดิ้นหยุดการกระทุกอย่างเพราะร่างกายของเธอนั้นเจ็บปวดจนไม่สามารถขยับได้เลยแม้แต่นิดเดียวแต่ผิดกลับคนตรงหน้าของเธอที่ยังคงเล่นสนุกกับร่างกายของเธอไม่พักเสียงหอบและเสียงครางต่ำเธอได้ยินมันไม่พักจนในที่สุดเขาก็เสร็จสุขสมเข้ามาข้างในของตัวเธอ

แฮ่กๆ

ร่างหนาหอบหายใจถี่พร้อมกับกดจูบลงบนกลุ่มผมบางก่อนจะค่อยๆ ถอนแก่นกายออกมาและเดินออกจากห้องไปโดยที่ไม่ได้หันไปดูว่าร่างบางนั้นเป็นอย่างไรเลยสักนิดพิมโรสได้แต่ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาที่จะไหลออกมาแล้วเธอไม่รู้เลยว่ามันมาถึงตรงนี้ได้อย่างไรดวงตาที่บวมซ้ำจนแทบจะมองไม่เห็นใดๆ พิมโรสค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงด้วยความเหนื่อยล้าและหลับไปในที่สุด

ภาคินที่กลับมาอาบน้ำที่ห้องของตัวเองเขาดูแก่นกายที่ชุ่มไปด้วยเลือดก็อดตกใจไม่น้อยแต่ก็ไม่ได้เดือดร้อนแต่อย่างใดเขาค่อยๆ บรรจงอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะเปิดประตูเข้าไปดูร่างบางที่นอนหลับอยู่

ร่างสูงหยิบเข็มฉีดยาที่ถือมาด้วยก่อนจะจิ้มมันลงบนที่แขนบางและฉีดมันเข้าสู่ร่างกายก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับบอกให้แม่บ้านเข้าไปทำความสะอาดห้องและช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ร่างบาง

วันต่อมา

ภาคินนั่งทำงานอยู่ภายในห้องนี่เป็นเวลาเกือบจะเย็นแล้วแต่ร่างบางก็ยังไม่ได้สติแต่อย่างใดถึงจะเป็นแบบนั้นแต่เขาก็ไม่ได้ห่วงมากนักเพราะมันอาจจะเป็นผลข้างเคียงจากยาที่เขาฉีดเข้าไปให้ด้วย

ก๊อกๆๆ

“เข้ามา” ร่างสูงเอ่ยขึ้นก่อนจะมองผู้มาใหม่

“คุณผู้หญิงชั้นบนอาละวาดปาข้าวของแตกกระจายหมดเลยค่ะ” ภาคินพยักหน้ารับรู้ก่อนจะวางเอกสารและเดินขึ้นไปยังห้องเจ้าปัญหายิ่งเข้าใกล้เสียงความวุ่นวายก็ยิ่งดังขึ้นและเขาก็เปิดประตูเข้าไปอย่างไม่ลังเลพิมโรสที่สติแตกตื่นมาก็อาละวาดปาข้าวของอย่างไม่สติมองคนที่เปิดประตูเข้ามาก่อนจะเบิกตาโต

ร่างกายที่สูงเกิน180ซม.ผมดกดำที่นุ่มกว่าผมผู้หญิงบางคนดวงตาสีดำสุดแสนจะเย็นชาเธอจำมันได้ดีว่าผู้ชายคนนี้คือใคร

“พะพี่คิน”

“ไงคุณแฟนเก่า” ภาคินเอ่นทักทายด้วยน้ำเสียงเย็นชาเขาก่อนๆ เดินเข้าไปก่อนจะพลักร่างบางลงบนเตียง

“ทะทำไม อ๊ะ!” พิมโรสร้องเสียงหลงเมื่อโดนร่างสูงบีบเข้าที่คางของเธออย่างแรงพร้อมกับมองคนตรงหน้าอย่างประหลาดใจเธอที่หนีเขามาตลอด5ปีเหตุใดตอนนี้กลับกลายเป็นเธอที่มาอยู่ต่อหน้าเขาแทน

“ข้างนี้หรอที่ปาของ” ภาคินเอ่ยถามแต่พิมโรสที่มัวแต่อึ้งอยู่เลยไม่ได้ตอบกลับไปและรู้ตัวอีกทีก็โดนร่างสูงกระชากให้ลุกขึ้นพร้อมกับกำมือข้างขวาของเธออย่างแรง

“กรี๊ดคุณภาคินไม่นะคะ!” เสียงป้าแม่บ้านเอ่ยห้ามแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อภาคินจับมือบาลงไประเลงกับเศษแก้วและเศาแจกันที่แตกอยู่บนพื้นจนมือสีขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงเถือก

“ฮื่อจะเจ็บฮึกเจ็บบ” พิมโรสกอบบกุมมือของตัวเองที่เต็มไปด้วยเลือดร่างบางร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดเลือดสีสดไหลออกมาจากมือของเธอไม่หยุดพิมโรสมองร่างสูงที่ยิ้มออกมาอย่างชอบใจเธอรู้ดีว่าทำไมเขาถึงทำกับเธอเช่นนี้เพราะความเจ็บนี้มันเทียบไม่ได้เลยกับการที่เขาเกือบจะต้องสูญเสียดวงตาไปตลอดกาลและต้นเหตุของเรื่องมันก็คือเธอนั้นเอง

ใจร้ายไปแล้วนะคุณภาคินนนนนนนนน!!! คอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยน้ายิ่งเม้นเยอะยิ่งมาไว