ไปเป็นสาวใช้ซะ
1348 คำ
1สัปดาห์ต่อมา
พิมโรสใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังนี้มาได้1สัปดาห์เต็มแล้วหลังจากที่เกิดเหตุการณ์วันนั้นเธอก็ไม่ได้เจอกับภาคินอีกเลยเพราะเขาบินไปดูงานที่ต่างประเทศส่วนเธอก็ได้แต่อยู่ในห้องออกไปทานอาหารและเดินชมสวนเพียงเท่านั้น
“แผลใกล้หายดีแล้วระวังอย่าพึ่งให้โดนน้ำนะคะ”
“ขอบคุณค่ะ” พิมโรสเอ่ยขอบคุณหมอที่คอยมาดูแลแผลที่มือของเธอทุกวันถึงแม้จะไม่ค่อยเจ็บแล้วแต่บาดแผลนั้นเยอะมากจนเธอทำอะไรเองไม่ได้ทั้งอาบน้ำและสระผมเธอต้องให้แม่บ้านคอยทำให้ตลอดและเธอรู้สึกละอายใจมากจริงๆ ที่โวยวายไปแบบนั้นจนทำให้คนอื่นเดือดร้อนแถมคนใช้บางคนยังปฏิบัติกับเธอไม่ดีอีกด้วยบางครั้งก็แกล้งขัดขาเธอหรือเอาน้ำรสชาติแปลกๆ มาให้ดื่มแน่นอนว่าเธอเข้าใจได้เพราะเธอไปทำนิสัยไม่ดีใส่คนอื่นก่อน
พิมโรสเลือกที่จะออกมาเดินชมสวนในตอนเย็นหลังจากที่ทานอาหารในทุกๆ วันเธอได้แต่คิดถึงเรื่องราวเก่าๆ ของเขาและภาคินจากผู้ชายที่ร่างกายไม่แข็งแรงและอ่อนโยนกับเธอแต่ในตอนนี้เขากลายเป็นผู้ชายที่ร่างกายกำยำดูสุขภาพดีแต่นิสัยต่างไปจากเดิมมากถึงแม้เขาจะดูก้าวร้าวเด็ดเดี่ยวและดุดันแต่เธอก็อดคิดไม่ได้เลยว่าเรื่องพวกนั้นมันดีสำหรับตัวเขาแล้วและเธอก็ไไม่นึกเสียใจเลยที่เลือกจะทิ้งเขาในวันนั้น
ปื๊ดดด
เสียงแตรรถทำให้ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะมองรถหรูสีดำที่เลี้ยวมาจอดหน้าบ้านพิมโรสมองแม่บ้านที่พากันกรูออกมายืนที่หน้าประตูไม่นานร่างสูงที่หายหน้าไปกว่าสัปดาห์ก็ก้าวลงมาจากรถความน่าเกรงขามของเขาทำให้พิมโรสอดที่จะจ้องมองมันไม่ได้เธอมองภาคินจนเขาเดินเข้าบ้านไปส่วนเธอจะขอเดินอยู่ในสวนชั่วครู่ก่อนจะขึ้นห้องนอน
“เธอล่ะ” ภาคินเอ่ยถามแม่บ้านพร้อมปลดกระดุมเสื้อเพื่อเตรียมอาบน้ำ
“เดินเล่นอยู่ในสวนค่ะ”
“ไปบอกให้ขึ้นมาพบผมบนห้อง”
“ได้ค่ะ” หลังจากจบประโยคภาคินก็เข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายและความเหนื่อยล้าออกไปหลังจากที่ต้องบินด่วนไปญี่ปุ่นเพื่อไปดูแลงานที่เกิดปัญหายังดีที่แก้ไขได้ทันจึงไม่เกิดความเสียหายมากนักเขาเได้รีบกลับมาทำงานที่ไทยได้ทันที
ก๊อกๆ
“เข้ามา” ภาคินเอ่ยตอบเขาเก็บหนังสือที่นอนเอนอ่านบนเตียงลงก่อนจะมองร่างบางที่ค่อยๆ เดินเขามาหาเขาช้าๆ
“มะมีอะไรหรอคะพี่คิน”
เพล้ง!
พิมโรสสะดุ้งเฮือกมองเศษแก้วที่ตัวสูงปาลงมาจนแตกกระจายหัวใจดวงน้อยเต้นรัวด้วยความกลัวก่อนจะมองใบหน้าหล่อที่ดูอารมณ์ไม่ดี
“ไม่ทราบว่าเราสนิทกันหรอ?” คำพูดอันเยือกเย็นทำเอาร่างบางตัวชาวาบนั้นสินะเพราะเผลอเรียกเขาแบบนี้มาตลอดจนมันชินปากไปเสียแล้วแต่สถานณ์ตอนนั้นกับตอนนี้มันต่างออกไปเสียแล้ว
“ขะขอโทษค่ะ” พิมโรสรีบเอ่ยขอโทษทันนที
“คงจะทราบดีว่าตอนนี้เจ้านายของเธอคือผม” ภาคินเริ่มเอ่ยพูดอีกครั้ง
“ค่ะ”
“รู้ใช่ไหมว่าถูกหลอกมาขาย” ภาคินเอ่ยถามพร้อมกับจ้องมองร่างบางที่ยืนกุมมืออยู่ในมุมมืดของห้อง
“ไม่รู้ค่ะ”
“งั้นก็ช่วยไม่ได้เพราะผมซื้อคุณมาแล้วและผมก็ไม่ได้ให้คุณอยู่ฟรีๆ หรอกนะ”
“ค่ะ”
“พรุ่งนี้ไปเป็นสาวใช้ซะ”
“ได้ค่ะ”
“ออกไปได้”
“ค่ะ” ร่างบางค่อยๆ เดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องของตัวเองไป
เช้าวันต่อมา
พิมโรสตื่นแต่เช้าเพื่อไปหาหัวหน้าแม่บ้านเธอเรียนรู้งานเป็นสาวใช้ทุกอย่างแต่เพราะมือของเธอนั้นยังไม่หายดีเลยได้แต่ทำงานเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น
“พิมเอาผลไม้ยกไปไว้ที่โต๊ะหน่อย”
“ค่ะป้า” พิมโรสเอ่ยตอบพร้อมยกจานผลไม้หลากหลายชนิดไปไว้ที่โต๊ะอาหารเธอมองอาหารมากมายที่ถูกเตรียมไว้แน่นอนว่าเยอะขนาดนี้คงไม่ได้จะเตรียมให้แค่ภาคินคนเดียวหรอกน่าจะมีแขกคนอื่นมาอีกแน่ๆ
“วันนี้ใครมาหรอคะป้า” พิมโรสเอ่ยถามเพราะถ้าคนที่มาคือแม่เลี้ยงของภาคินเธอจะได้หาที่หลบได้ทัน
“คู่หมั้นคุณภาคินเขาน่ะ” พิมโรสพยักหน้ารับเบาๆ แต่ในใจรู้สึกเจ็บแปล๊บแปลกๆ ทุกอย่างบนโต๊ะอาหารออกมาดูดีตอนนี้เหล่าสาวใช้ต่างพากันไปยืนต้อนรับคู่หมั้นของภาคินส่วนเธอนั้นก็คอยยืนให้ความสะดวกอยู่บริเวณห้องอาหาร
พิมโรสมองหญิงสาวรูปร่างบางสวยสง่าที่เดินควงแขนมากับภาคินแน่นอนว่าทั้งคู่นั้นดูเหมาะสมกันมากภาคินดูแลผู้หญิงคนนี้อย่างอ่อนโยนทั้งตักอาหารให้และคอยเช็ดปากให้เธอ
“น่าอิจฉาเนอะว่ามั้ยพิม” สาวใช้คนนึงกระซิบถามเธอพิมโรสเพียงแต่ส่งยิ้มเท่านั้นการทานอาหารเป็นไปยังเรียบร้อยจนถึงช่วงเวลาของของหวานและผลไม้พิมโรสหยิบจานผลไม้กะเอาไปวางแต่จู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บจี๊ดที่มือขึ้นมาจนเผลอทำจานผลไม้นั้นล่วงแตกลงพื้น
“ยัยพิมทำไมซุ่มซ่ามจังเนี่ย” ป้าแม่บ้านเอ่ยดุก่อนจะโค้งขอโทษเจ้านายและคู่หมั้นของเจ้านาย
“ไล่ออกไปเลยค่ะ” คำพูดของคู่หมั้นของภาคินทำเอาพิมโรสหน้าซีดเผือก
“ขอโทษค่ะพอดีจู่ๆ ก็เจ็บมือขึ้นมา” พิมโรสรีบบอกเหตุผลแต่อีกฝ่ายกลับไม่ฟังและยังคงย้ำคำเดิม
“ไล่ออกค่ะ”
“พอแล้วริต้า” ในที่สุดภาคินก็เอ่ยขึ้นเขาถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพูดอีกครั้ง
“รีบเก็บๆ แล้วออกไปได้แล้ว” ภาคินเอ่ยบอกแต่ริต้าคู่หมั้นของเขานั้นดูท่าจะไม่ยอมง่ายๆ
“เดี๋ยว…ผลไม้พวกนี้มันแพงนะหกแบบนี้ก็เสียดายของ…เธอกินสิกินให้หมดจานแล้วฉันถึงจะไม่ไล่เธอออก”
“ริต้า!” ภาคินขึ้นเสียงทันทีด้วยความไม่ชอบใจที่ริต้านั้นติดนิสัยชอบรังแกคนที่สถานะต่ำกว่าเธอ
“กินสิ” พิมโรสมองจานผลไม้ทั้งแตงโม มะม่วง แอปเปิ้ล องุ่นและอย่างสุดท้ายคือลูกพีช ผลไม้ที่เธอแพ้มันอย่างรุนแรงเธอเงยหน้ามองภาคินที่ก็รู้อยู่แล้วว่าเธอนั้นแพ้ลูกพีชแต่สีหน้าที่ได้รับกลับมามีเพียงการหลบสายตาจากเขาเท่านั้น
“ได้ค่ะ” พิมโรสตัดสินใจนั่งกินผลไม้ที่ตกพื้นเงียบๆ จนในที่สุดก็เหลือแต่ลูกพีชที่เธอยังไม่ได้กิน
“ทำไมไม่กินล่ะนั้นน่ะแพงมากเลยนะ…” ริต้าเอ่ยถาม
“พอได้แล้ว..ออกไป” ภาคินเอ่ยไล่แต่ด้วยความดื้อของริต้าเธอใช้ส้อมจิ้มลูกพีชที่อยู่ในจานของเธอก่อจะบีบปากพิมโรสให้อ้าออกยัดลูกพีชเข้าไปในปากของเธอทันที
“อื้ออแค่กๆๆ” พิมโรสรีบไอออกมาทันทีเพียงไม่กี่วิร่างกายของเธอก็ร้อนขึ้นพร้อมกับผื่นแดงมากมายที่เริ่มผุดขึ้น
“แค่นี้ก็จบเรื่อง” ริต้าเอ่ยขึ้นอย่างสะใจก่อนจะฮัมเพลงนั่งกินผลไม้ต่ไปส่วนพิมโรสด็รีบวิ่งออกไปทันทีเนื่องจากเธอนั้นแพ้ลูกพีชอย่างรุนแรงหากไม่ได้รับยาแก้แพ้ภายใน5นาทีเธออาจจะช็อคตายก็เป็นได้
เอาไงเอาไงดีคุมพี่ภาคินเขาจะมาช่วยรึเปล่าน้าาา อย่าลืมคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ
- ผู้เขียน
