"อื้ออ" พิมโรสค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาก่อนจะมองไปรอบๆ ห้องที่เงียบสนิทเธอจำได้ว่าตัวเองนั้นกินลูกพีชไปไม่นานอาการแพ้ก็กำเริบขึ้นอย่างรุนแรงจนเธอนั้นไม่รู้เลยว่าเผลอหมดสติไปตั้งแต่ตอนไหนที่จริงก่อนที่ภาพจะมืดสนิทเธอคิดแล้วว่าตัวเองคงไม่รอดแน่ๆ แต่กลับกลายเป็นว่าตอนนี้เธอนั้นยังมีลมหายใจอยู่
"ตื่นแล้วหรอ" พิมโรสมองคนมาใหม่เงียบๆ ก่อนจะพยักหน้ารับเธอคือคุณหมอที่คอยมาตรวจแผลที่มือของเธออยู่ทุกวัน
"ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี้หรอคะ?" พิมโรสเอ่ยถาม
"พอดีหมอมาตรวจแผลก็เจอกับเธอที่หมดสติพอดี" คุณหมอเอ่ยขึ้นพร้อมกับเช็กร่างกายของเธอไปพลางๆ พิมโรสพยักหน้ารับตอนนี้เธอหายใจได้เป็นปกติแล้วแต่ร่างกายของเธอยังคงปรากฏรอยผืนแดงอยู่เป็นจ้ำๆ
"วันนี้พักผ่อนไปนะ"
"ขอบคุณค่ะ" พิมโรสเอ่ยขอบคุณคุณหมอส่งยิ้มอ่อนให้ก่อนจะเดินจากไป
2วันต่อมา
พิมโรสยังคงทำงานเป็นสาวใช้ปกติเธอเรียนรู้งานทุกอย่างจากป้าแม่บ้านที่คอยสอนแม้จะมี
