EP 72
1182 คำ
“อ้าว! ไปต่างจังหวัดด้วยกันก็ดีแล้วนี่ จะมานั่งบ่นทำไมล่ะ”
ผู้แม่มองไม่เห็นปัญหาใดๆ
“มันคงจะดีหรอกค่ะถ้าไม่ต้องไปทำงานด้วย คุณแม่ไม่รู้อะไร ทุกครั้งที่พี่เป้หิ้วเอไปทำงานทีไร พี่เป้ก็ทำเหมือนเอไม่มีตัวตน ยิ่งเวลาทำงานแล้ว ยิ่งลืมเอจนสนิทใจเลยล่ะค่ะ ต่อให้เอไปนั่งเฝ้าอยู่หน้างาน พี่เป้ก็จะสนใจกับกระดาษมากกว่าเมียอย่างเอ กว่าจะกลับห้องก็ดึกดื่น แล้วก็หลับเป็นตาย ทีนี้คุณแม่ก็คอยอุ้มหลานไปเถอะค่ะ จ้างให้ก็ไม่มีวัน”
ปิยธิดาไม่ได้บอกไปด้วย ว่าตัวเองก็แอบคุมกำเนิดไว้เช่นกัน เพราะไม่แน่ใจเอาเสียเลย ว่าชีวิตคู่ที่มีภาธรเป็นผู้นำนั้นจะไปได้สวยอย่างที่คาดคิดไว้หรือเปล่า เรื่องฐานะการเงินนั้นไม่น่าห่วง
แต่เรื่องความสุขทั้งทางกายและทางใจที่ผัวพึงจะหยิบยื่นให้เมียนั้น เริ่มไม่แน่ใจเอาเสียเลย
“อย่าไปกังวลกับมันมากนัก แต่งยังไม่ถึงปีมีเมื่อไหร่ก็ได้ แล้วนี่พ่อเป้รู้หรือเปล่าล่ะว่าเรามาหาแม่”
“แล้วเอไปที่ไหนได้ไกลกว่านี่อีกเหรอคะ จะไปเที่ยวกับเพื่อนก็กลัวจะถูกหาว่าแรด มีผัวแล้วยังหนีเที่ยวอีก เอชักจะเบื่อแล้วนะคะกับการแต่งงาน ถ้ารู้ว่าน่าเบื่ออย่างนี้เอไม่เอาด้วยหรอกค่ะ เอเบื่อพี่เป้ที่สุด คุณแม่ได้ยินมั้ยคะว่าเอเบื่อ”
“ใจเย็นๆ สิยัยเอ อย่าเสียงดังนัก เดี๋ยวก็ได้ยินถึงหูนังบ้านน้อยนั่นหรอก ระวังมันจะมาสมน้ำหน้าเอา ว่าแต่งงานแล้วหาสุขไม่ได้เหมือนแม่ลูกสาวมัน ที่เมื่อไม่กี่วันนังกล้วยแล่นมาบอกแม่ว่า พ่อหนึ่งหึงนังหนึ่งจัด จนบุกมาอุ้มจากบ้านแม่ยายขึ้นสปอร์ต แล้วขับออกไปหน้าตาเฉยเลยนะ”
รัตนาทำเสียงเบาๆ แล้วเหลือบตาไปหาอีกบ้าน ทำเอาลูกเองก็อดขบคิดไม่ได้
“หึง! หึงนังหนึ่งจากใครล่ะคะคุณแม่”
“ก็เขาว่าไอ้หนุ่มที่เล่นระนาดในวงปี่พาทย์ พ่อของนังปานมันไงล่ะ เอไม่เห็นเหรอ ครั้งก่อนไปงานแล้วเห็นนังหนึ่งมันขึ้นรำน่ะ ไอ้หนุ่มที่ชื่อไวทินที่เดินไปมาผ่านบ้านเราบ่อยๆ กับนังหนึ่งตั้งแต่ตอนยังไม่แต่งงานไง”
แล้วแววตาแห่งความอิจฉาก็จุดประกายขึ้น เมื่อค่ำคืนนั้นเห็นท่าทีโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงของพลาธิป เมื่อเห็นเมียขึ้นร่ายรำต่อหน้าต่อตา เพราะมันเป็นสายตาที่ตัวเองก็ไม่เคยเห็นเขาแสดงออกมาเลยสักหน
เมื่อครั้งที่คบหาเป็นแฟนกัน
“ช่างมันเถอะค่ะคุณแม่ เอไม่สนหรอก พี่เป้ของเอก็ไม่ได้มีอะไรด้อยกว่าพี่หนึ่งสักนิด หรือจะดีกว่าด้วยซ้ำ เอไม่สนค่ะ”
นี่เป็นเพียงเหตุผลเดียวที่จะหลอกตัวเองไม่ให้คิดมาก คิดหวนคำนึงไปถึงคนรักเก่าของปิยธิดา แม้ในความเป็นจริงจะสวนทางกับที่บอกแม่ออกมาก็ตามที
“เอ่อ! คิดได้อย่างนั้นมันก็ดีแล้วล่ะ แต่ที่แม่บอกเพราะไม่อยากให้เราเผลอแสดงให้บ้านนั้นรู้ ว่าชีวิตแต่งงานของเราไปไม่สวย ลืมได้ก็ลืมไปเถอะเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ของผัวเราน่ะ ตราบใดที่พ่อเป้ไม่มีเมียน้อยมากวนใจแม่ว่าก็ดีกว่าเป็นไหนๆ แล้วล่ะ”
“เรื่องนั้นน่ะหายห่วงค่ะ แต่เอเบื่อตรงที่พี่เป้ทำงานจนลืมเมียนี่ล่ะค่ะ บอกตรงๆ ว่าเอเบื่อที่สุดค่ะคุณแม่”
คนลูกออกท่าทางหงุดหงิดขึ้นมาทันที เมื่อเอ่ยถึงผัว ส่วนคนแม่ก็ได้แต่ยิ้มให้ลูก เพราะสายตาเหลือบมองผ่านหน้าต่างกระจกเห็นรถลูกเขยแล่นเข้ามาจอดเรียบร้อยแล้ว
และอีกไม่กี่ชั่วโมง รัตนาก็มั่นใจว่าลูกสาวก็จะต้องยอมใจอ่อนกลับไปพร้อมผัวทุกครั้งไป
“แน่ใจเหรอจ๊ะแม่คุณ หรือถ้าเบื่อก็ไม่ต้องมาบอกแม่หรอก โน่นบอกผัวเราเองเถอะ แม่ไปล่ะ ไม่อยากยุ่งเรื่องผัวเมีย”
ว่าแล้วรัตนาก็เดินแกมยิ้มไปจากลูก และยกมือรับไหว้ลูกเขยอย่างปกติ ไม่คิดจะต่อว่าอะไรเลยในความผิด ที่ลูกสาวคิดอยากจะให้แม่ช่วยตักเตือนให้เขาเพลาๆ เรื่องงานแล้วหันมาสนใจเมียบ้าง
ภาธรจ้องมองท่าทีหมางเมินของเมีย แล้วก็อดยิ้มออกมาด้วยความขำไม่ได้ ก่อนจะเข้าไปทรุดกายนั่งข้างๆ แล้วโอบเอวคอดไว้ พร้อมกับหอมแก้มนุ่มละส่งประโยคอ่อนหวานไปหา
“เอจ๋า! หนีพี่อีกแล้วนะ เอก็รู้ว่าหนีไปไหนพี่ก็ต้องตามเออยู่วันยังค่ำนั่นล่ะ แล้วยังจะหนีอีก”
“อย่ามายุ่งกับเอนะคะพี่เป้ เอเบื่อพี่เป้ที่สุด”
มือบางผลักอกกว้างสามี แล้วรีบดีดตัวลุกขึ้นวิ่งไปหาบันไดทันที และนั่นทำให้ภาธรอดยิ้มออกมาไม่ได้อีกครั้ง เพราะรู้ดีว่าเมียจะหนีเข้าห้องและแน่นอนว่าเขาจะต้องตามให้ทัน
แล้วจัดการปราบพยศด้วยบทรักอันหอมหวาน แล้วรุ่งขึ้น เมียก็จะยอมตามไปด้วยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“เอรอพี่ก่อนสิจ๊ะ”
ร่างสูงรีบวิ่งไปให้ทันก่อนจะถูกเมียปิดประตูใส่หน้า แล้วล็อคห้องเสีย จนต้องเดือดร้อนวิ่งหากุญแจมาเปิดเหมือนทุกครั้ง
“พี่เป้พาเอมาบ้านนี้ทำไมคะ อย่าบอกนะ ว่างานของพี่เป้ก็คืองานที่ทำกับเพื่อนๆ นี่น่ะค่ะ”
ปิยธิดาหันไปเอาเรื่องกับสามี เมื่อรถจอดอยู่หน้าประตูรั้วที่ตัวเองคุ้นเคยเป็นอย่างดี เพราะมาไม่น้อยกว่าสามครั้งแล้ว นับตั้งแต่คบหากับ พลาธิป
“ใช่สิจ๊ะ พี่บอกเอแล้วนี่ ว่าจะมาประชุมกับพวกมันที่นี่ เอไม่ยอมฟังพี่เอง”
ภาธรหันไปมองเมีย ขณะหักพวงมาลัยรถเข้าประตู เมื่อมีคนมาเปิดให้ และรถอีกคันของเพื่อนก็แล่นตามมาไม่ห่าง เจ้าของบ้านหนุ่มเดินออกมาต้อนรับเพื่อนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แถมโอบเอวเมียมาอวดด้วย
และนั่นยิ่งทำให้ปิยธิดาต้องขุ่นเคืองผู้เป็นสามีอีกนับล้านเท่า ที่ไม่ยอมบอกว่าแม่ลูกบ้านน้อยอยู่ที่นี่ด้วย
แต่ไม่ว่าจะโกรธยังไง หญิงสาวก็ไม่ยอมปล่อยให้ภาพพจน์ของตัวเองกับสามีเสียอย่างแน่นอน ลงรถได้มือบางจึงรีบเกาะแขนสามีอย่างเร่งด่วน พร้อมกับส่งยิ้มให้แฟนเก่าอย่างไม่สะทกสะท้ายใดๆ
แม้ในใจจะอดหวั่นไหวกับความเสียดายชายตรงหน้าขึ้นมาไม่ได้ก็ตามที
- ผู้เขียน
