หญิงสาวรับรู้ได้ถึงสายตาที่ลอบมองอยู่ เมื่อเธอหันไปมองพวกเขาต่างหลบตาแต่ยังเห็นรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า ในขณะที่ตัวต้นเหตุอย่างหลิมโม่โฉวนั่งจิบกาแฟและอ่านหนังสือพิมพ์
“เพราะคุณแท้ๆ เลย ทำให้ฉันอับอายแบบนี้”
“อับอาย? คุณใช้คำผิดความหมายหรือเปล่า” ชายหนุ่มเงยหน้าถาม แววตายังมีประกายยั่วล้อให้เธอโมโหเล่น
“ก็ทำไมเมื่อคืนคุณไม่ปลุกฉัน ปล่อยให้คนรับใช้แล้วปลุกฉันกับต้าเหนิง”
“เห็นคุณหลับสบายและคุณเป็นนายหญิงของบ้าน ไม่จำเป็นต้องตื่นเช้ามาทำอะไรนี”"
“มันไม่ใช่เรื่องนั้น”
“แล้วมันเรื่องอะไรล่ะ”
“ก็ฉัน...” ใบหน้าหวานแดงเรื่อ “นอนเตียงเดียวกับคุณ...”
“และต้าเหมิง” เขาพูดเสริม “ก็เรานอนด้วยกันสามคนแปลกตรงไหนล่ะ อยู่ที่นี่ก็ทำตัวให้ชินหน่อย ประเดี๋ยวคุณปู่เป็นกังวลใจ”
“คุณนี่ชอบขู่คนอื่นอยู่เรื่อย” พรนับพันถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายแล้วขยับตัวยื่นหน้าไปใกล้เขา “คุณจะให้ฉันอยู่เฉยๆ แบบนี้หรือคะ
