รถตู้ประจำตระกูลเข้ามาจอดที่หน้าคฤหาสน์ บรรดาคนรับใช้ต่างออกมารอรับ รวมทั้งพรนับพันและต้าเหนิง ทันที่รถจอดนิ่งสนิท หัวหน้าแม่บ้านเจียงเป็นคนเปิดประตูรถด้สวยตัวเอง หลิวป๋อเหวินรีบลงมาตามด้วยหลิวโม่โฉวช่วยประคองปู่หลิวลงจากรถมานั่งที่วีลแชร์ทันสมัย
“คุณปู่ทวด” ต้าเหนิงยิ้มกว้างแล้วกระโดดไปหาปู่หลิวแต่หลิวโม่โฉวคว้าตัวลูกชายไว้ได้ก่อนที่จะโผไปถึง
“คุณปู่ยังไม่แข็งแรงจะกระโดดใส่อีกไม่ได้นะ”
“อ่า...” ต้าเหนิงถูกหิ้วเอวไว้แหงนหน้ามองพ่อแล้วรับคำเสียงเบา “ครับ”
“มานี่ๆ ปู่ไม่อ่อนแอขนาดนั้น”
ปู่หลิวจิ้นอันหัวเราะเสียงแหบแห้ง ยื่นมือไปหาเหลนชายคนเดียวของตระกูล หลิวโม่โฉวเห็นปู่นั่งบนวีลแชร์ดีแล้วจึงอุ้มลูกชายไปนั่งบนตักของปู่หลิว วีลแชร์รุ่นใหม่ทันสมัยด้วยระบบไฟฟ้าและรับน้ำหนักได้มากจึงสามารถรับน้ำหนักคนสองคนได้ในเวลานี้
“ต้าเหนิงคิดถึงปู่ทวด”
“ปู่ก็คิดถึงต้าเหนิง”
“คุณปู่ทวดจะไม่ไปนอนที
