ตอนที่ 15.ขึ้นมาบนเตียงสิ
1336 คำ
เกมวิวาห์ เดิมพันรัก Betting on Love
ตอนที่ 15.ขึ้นมาบนเตียงสิ
เพราะมีสัญญากับต้าเหนิง พรนับพันจึงเข้าไปเลือกหนังสือนิทานในห้องหนังสือสองสามเล่มแล้วเดินไปที่ห้องนอนของเด็กชายตัวน้อย แต่เมื่อยื่นหน้าเข้าไปก็พบหลิวโม่โฉวนั่งเอนหลังพิงหัวเตียงในขณะที่ต้าเหนิงนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงนอน
“ปันปันมาแล้ว”
ต้าเหนิงดีดตัวลุกขึ้นมานั่งจ้องคนที่เข้ามาพร้อมรอยยิ้มพราวระยับ หญิงสาวขมวดคิ้วแต่ฝืนยิ้มให้เด็กชายแล้วเดินไปยกเก้าอี้จะมานั่งข้างเตียงนอนของต้าเหนิง
“ปันปันขึ้นมาบนเตียงสิ” ต้าเหนิงเรียกหญิงสาวราวกับเพื่อนสนิทแม้จะต่างวัยกันก็ตาม “เมื่อคืนยังนอนด้วยกันเลย”
พรนับพันมองชายหนุ่มที่ไม่คิดจะขยับตัว แววตาเจ้าเล่ห์ของเขาจ้องมองการตัดสินใจของเธอก่อนจะยกมือตบบนเตียงเบาๆ
“เตียงกว้างที่ว่างเยอะก็ขึ้นมาบนเตียงด้วยกันสิ”
หลิวโม่โฉวรู้มาจากลูกชายว่ามีนัดกับพรนับพัน เธอสัญญาว่าจะมาอ่านหนังสือนิทานกับต้าเหนิง เขาจึงมาดักรอแบบนี้เพราะอยากรู้ว่าเธอวางแผนอะไรไว้ แต่เห็นชุดนอนเสื้อยืดคอกลมตัวยาวใหญ่รูปหมีสีชมพูก็ต้องกลั้นหัวเราะ เธอไม่คิดจะใส่ชุดนอนเซ็กซี่มายั่วยวนเขาบ้างหรือไงนะ
คนตัวเล็กได้แต่ฉีกยิ้ม จะให้เขารู้ไม่ได้ว่าทำให้เธอหวั่นไหวเพราะเสื้อนอนของเขาติดกระดุมไม่เรียบร้อยเผยเห็นแผ่นอกกำยำ นี่คงคิดจะยั่วเธอสินะ อย่าได้นึกฝันเลยว่าเธอจะหวั่นไหว พรนับพันทำให้เขารู้ว่าเธอไม่ได้คิดอะไรกับเขาเลยสักนิดโดยการขึ้นไปบนเตียงเดียวกับเขา ต้าเหนิงเห็นหญิงสาวที่เขานับเป็น ‘เพื่อนใหม่’ นั่งเรียบร้อยแล้วจึงขยับตัวมานอนหนุนตัก แล้วเลือกหนังสือนิทานเด็กที่พรนับพันถือมา
“เอาเรื่องนี้”
“พ่อไม่รู้ว่าต้าเหนิงชอบฟังนิทาน” หลิวโม่โฉวยกมือขึ้นลูบผมลูกชายอย่างเอ็นดู
“ก็...ปันปันอยากอ่านต่างหาก ผมก็แค่ทนฟัง”
จ๊ะ...พ่อลูกนี่เหมือนกันเกินไปแล้ว เรื่องโทษคนอื่นนี่ทำได้เป็นธรรมชาติเสียจริง
“นิทานภาษาอังกฤษ ถ้าเป็นภาษาจีนฉันไม่ถนัดค่ะ” พรนับพันพูดขึ้น “แล้วก็มีเป็นหนังสือในบ้านคุณ”
“อ่อ...ของวิกเตอเรียซื้อให้ต้าเหนิง แต่ไม่เห็นต้าเหนิงชอบอ่านเลยไม่ได้หยิบมาอ่าน” โม่โฉวพลิกดูและเห็นลายเซ็นที่มุมด้านในของหนังสือ วิกเตอเรียเป็นแบบนี้เสมอ เธอชอบทิ้งร่องรอยเล็กๆ น้อยๆ ไว้ให้คนคิดถึง
สำหรับต้าเหนิงแม้อายุเพียงห้าขวบแต่เข้าใจเรื่องพวกนี้ดี ทว่าเขาก็ยังเป็นเพียงแค่เด็ก ที่ไม่อยากอ่านนิทานเองเพราะคิดถึงแม่ เมื่อวานพรนับพันอยู่เป็นเพื่อนเขาและหยิบนิทานมาอ่านให้เขาฟัง ทำให้เขาคลายความคิดถึงที่มีต่อแม่ลงได้ ไม่สิ เขาไม่ได้คิดถึงแม่น้อยลง แต่รู้สึกว่าแม่อยู่กับเขาเสมอ เธอไม่เหมือนคนอื่นที่พยายามทำตัวเป็น ‘แม่’ ของเขา แต่เธออยู่กับเขาเหมือนเป็นเพื่อน และทำให้รู้สึกว่าแม่ยังอยู่กับเขาไม่จากไปไหน
“ฉัน...เอ่อ...เปลี่ยนเล่มอื่นไหมคะ”
“ไม่เป็นไร อ่านเถอะ”
หลิวโม่โฉวเห็นความสำคัญของลูกเป็นใหญ่ ถ้าลูกไม่ถือสา เขาก็ไม่เอาความ เธอหยิบหนังสือมาเปิดอ่านด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ชวนฟัง คล้ายกำลังร้องเพลงอยู่ อ่านไปได้หนึ่งส่วนสามของเล่ม เจ้าลิงน้อยต้าเหนิงก็นอนกรนไปแล้ว พรนับพันเบาเสียงตัวเองลงเมื่อมั่นใจว่าต้าเหนิงหลับแล้ว เธอปรายตามองหลิวโม่โฉวที่ผล็อยหลับไปด้วย เธอมีความสามารถขนาดกล่อมปีศาจให้หลับได้เลยหรือเนี้ย! พรนับพันส่ายหน้าไปมาแล้วค่อยๆ ขยับตัวลงจากเตียง เท้าเล็กค่อยๆ ก้าวไปทางหัวเตียงเพื่อปิดไฟโคมไฟไม่ให้แสงรบกวนดวงตาของคนเป็นพ่อ ทว่าเพียงแค่ไฟดับลงมือใหญ่เอื้อมมาคว้าเอวเธอไว้
“อ๊ะ!”
“ชู่ว์” เขาส่งเสียงเตือนไม่ให้เธอร้องเสียงดัง แล้วรั้งร่างเล็กมาแนบอก
“คุณจะทำอะไร” เธอดิ้นขลุกขลักแต่ไม่กล้าขยับตัวแรงเพราะกลัวต้าเหนิงตื่น เธอกับต้าเหนิงเพิ่งจะเข้ากันได้ดี ไม่อยากทำให้เด็กน้อยคิดว่าเธอพยายามเป็น ‘แม่ใหม่’ให้เขา
“นอน”
เสียงเขากระซิบอยู่ริมหู ลมหายใจอุ่นร้อนทำให้เธอร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้า โชคดีที่ในห้องมีเพียงแสงสลัวไม่อย่างนั้นเขาคงเห็นเธอหน้าแดงแล้ว
“คุณอยากนอนก็นอนกับต้าเหนิงสิ ฉันจะกลับไปนอนที่ห้อง”
“จะเดินไปเดินมาด้วยกันทำไม ก็นอนที่นี่แหละผมก็จะนอนด้วย” เขาพูดแล้วก็ดึงกอดรัดพลิกร่างเธอลงมานอนบนเตียงโดยไม่โดนตัวลูกชายที่หลับใหลไปก่อนแล้ว
“ฉัน...ฉันนอนแบบนี้ไม่ได้” เธอพยายามผลักเขาออก แต่ท่อนขากำยำพาดกดเรียวขาเธอไว้
“ก็ลองนอนดูก่อน จะได้ชิน”
“คุณ!” เธอแยกเขี้ยวใส่เขา ถ้าขู่ได้คงทำแล้ว “เราแต่งงานกันแค่ในนามไม่จำเป็นต้องนอนด้วยกัน ฉันจะกลับไปนอนห้องของฉัน”
“ก็ทำให้มันสมจริงสมจังหน่อยสิ คุณปู่จะได้เชื่อ” เขากอดรัดร่างนุ่มนิ่มแน่นขึ้น แรกทีเดียวแค่อยากแกล้งเธอเล่น แต่พอได้กอดแล้วกลับไม่อยากปล่อยมือ “นอนด้วยกันแบบนี้ พรุ่งนี้คนรับใช้ก็เอาไปคุยกันทั้งคฤหาสน์แล้วว่าคุณกับผมเข้ากันได้ดีขนาดไหน และยังมีต้าเหนิงเป็นพยานอีก”
“จำเป็นต้องทำถึงขั้นนี้เลยหรือคะ” เธอพูดเสียงเบาและหยุดดิ้นรนแต่เบือนหน้าหนีลมหายใจอุ่นๆ ของเขา
“ถ้าคุณคิดว่าเรื่องโรงงานของพ่อคุณไม่ต้องใช้เงินทุนจากผม ก็...ไม่จำเป็นต้องใกล้ชิดกัน”
ทำไมชอบเอาเรื่องที่บ้านมาขู่แบบนี้นะ
“ต้าเหนิงนอนอยู่ข้างๆ คุณห้ามล่วงเกินฉันเด็ดขาด”
“ได้ ผมไม่ล่วงเกินคุณ แต่ถ้าคุณอยากล่วงเกินผม ผมก็ยินดี”
“คุณ!”
“ชู่ว์ ประเดี๋ยวลูกตื่น”
น้ำเสียงเขาอ่อนโยนลงทุกครั้งที่พูดถึงต้าเหนิง พรนับพันมั่นใจแล้วว่าเขาทำเรื่องพวกนี้เพื่อลูกชายและปู่ไม่ใช่เพราะต้องการแตะต้องตัวเธอเลยสักนิด เอาเถอะ ยอมขาดทุนนิดๆหน่อยๆ เพื่อให้ทุกอย่างราบรื่นก็แล้วกัน
คล้ายกับเธอพยายามฝืนใจไม่ให้หลับ แต่ไม่นานก็ทนความง่วงงุนไม่ไหว วันนี้เธอยุ่งวุ่นวายทั้งวัน กลับมาก็อยากทิ้งตัวลงนอนแต่เพราะสัญญากับต้าเหนิงจึงต้องมาห้องนี้ ทว่าไม่นาน...พรนับพันก็พ่ายแพ้เข้าสู่ห้วงนิทราไป เหลือเพียงคนตัวโตที่เป็นฝ่ายนอนไม่หลับเพราะเขาไม่เคยมีร่างเนียนนุ่มกรุ่นหอมอยู่ในวงแขนเช่นนี้มานานแล้ว หลังจากวิกเตอเรียจากไป เขาก็ไม่ได้ยุ่งกับผู้หญิงคนไหน เพราะความรู้สึกผิดที่เป็นสามีที่ละเลยภรรยา บางที การแต่งงานครั้งนี้ก็อาจไม่เลวร้ายนัก เขาไม่อยากเชื่อเรื่องดวงชะตาที่ปู่พร่ำพูดกรอกหู แต่การมีเธอใกล้ๆ ทำให้ใจอบอุ่นขึ้นมาอีกครั้ง
- ผู้เขียน
