ตาบ้านั่นขโมยจูบแรกของเธอไป พรนับพันไม่อยากจะคิดถึงเรื่องนั้น แต่สมองก็ยังทำให้ภาพในเหตุการณ์นั้นวนเวียนซ้ำๆ อยูเรื่อย
“หนูปันปันไม่สบายหรือเปล่า” ปู่หลิวเอ่ยถามหลังจากกินยาหลังอาหารแล้ว ช่วงนี้พรนับพันเข้ามาดูแลเรื่องอาหารการกินและยาต่างๆ เตรียมร่างกายเพื่อรับการผ่าตัด
“เปล่าค่ะ หนูไม่ได้เป็นอะไร” เธอส่ายหน้าไปมา
“ปันปันหน้าแดง” ต้าเหนิงใช้นิ้วจิ้มที่แก้มของหญิงสาว “คนหน้าแดงล้วนเป็นไข้”
พรนับพันยกหลังมือแตะหน้าผากตัวเอง “ตัวไม่ร้อน คงไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ คุณพยาบาลคะช่วยวัดไขฉันให้หน่อยค่ะ ”
เธอต้องดูแลคนป่วยตัวเองจะเป็นพาหนะทำให้คนป่วยไม่สบายหนักขึ้นไม่ได้ ต้าเหนิงแย่งที่วัดไข้ที่เป็นรูปปืนมาจากพยาบาลแล้วยื่นไปทางพรนับพัน หญิงสาวหัวเราะแล้วก้มตัวลงให้เด็กน้อยวัดไข้ให้
“36.5 ถือว่าปกติ” ต้าเหนิงพยักหน้าด้วยท่าทีจริงจังเหมือนผู้ใหญ่ “แต่ทำไมหน้าแดง”
“ก็...เลือดไหลเวียนดีไงคะ” เธอ
