6 เขตหวงห้าม (อ่านฟรี)
1291 คำ
6
เขตหวงห้าม
ลิเดียเผลอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เมื่อได้ยินน้ำเสียงดุดันของชายหนุ่มตรงหน้า ใจของเธอเต้นระรัวราวกับจะหลุดออกจากอก เธอขยับตัวถอยหลังเล็กน้อย
“ฉันคะ...แค่ จะมาตามหา คนของฉันน่ะค่ะ” ลิเดียพยายามจะอธิบายไปตรง ๆ แต่เธอก็ยังคงไม่กล้าจะเงยหน้าสบสายตาของคนตรงหน้าอยู่ดี
“แต่เธอควรจะรู้ไว้ด้วยนะ...ว่าที่นี่เธอไม่ใช่แขกของเลโอนาร์ด แต่เป็นเพียงแค่ผู้ขอลี้ภัย ที่มาขอที่ซุกหัวนอนและอาหารไปฟรี ๆ” น้ำเสียงที่เย็นยะเยือกของเขา แววตาของเขา แม้แต่กลิ่นน้ำหอมจากตัวเขามันเป็นอะไรที่ทำให้เธอรู้สึกวูบวาบและใจสั่นอย่างอธิบายไม่ถูกเลยจริง ๆ
“…” เธอรีบพยักหน้ารับไปทันทีอย่างไม่กล้าจะโต้แย้งใด ๆ
“ดังนั้นเธอควรจะอยู่ในห้องที่ฉันจัดเตรียมให้ ไม่ใช่เสนอหน้ามาเดินไปทั่วประหนึ่งเป็นบ้านของตัวเอง” ชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยเสียงเข้ม
“ฉันขอโทษค่ะ”
((สวบ ตับ ๆ ๆ อ็อก ๆ ๆ ๆ จ๊วบ แจ๊บ แจะ ๆ))
“ซี้ด อื้อ อ๊ะ ๆ โอ่ว พระเจ้า ๆ ๆ ๆ” เสียงครางในห้องเริ่มดังมากขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่ร่างสูงยังคงยืนฟังอย่างเรียบเฉยไม่ได้มีท่าทีตื่นตระหนกใด ๆ
ต่างจากลิเดียที่เอาแต่ก้มหน้าลงเพราะแค่ได้ยินเสียงการกระทำที่ประเจิดประเจ้อนั้นเธอก็ไปไม่เป็นแล้วจริง ๆ
“คะคือฉะ...ฉัน...จะรีบกลับห้องเดี๋ยวนี้” ลิเดียตอบกลับไปอย่างตะกุกตะกักพร้อมกับรีบหันหลังเดินกลับห้องทันที แต่ทว่า...
ฟุ่บ! มือหนาใครบางคนคว้าที่ต้นแขนเล็ก ๆ ของเธอเอาไว้เสียก่อน
“ถ้าเธอ...คิดอยากจะสนุกกับพวกเรา สองสามคน ฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ” เจ้าของสายตาคมกริบโน้มตัวลงกระซิบข้างหูของเธอด้วยเสียงที่แหบพร่า
พร้อมกับเอามือดันประตูบานใหญ่ให้เปิดออก ควันสีเทา ๆ ฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง หญิงสาวนอนหงายหน้าลงจากเตียง น้ำกามสีขาวไหลอาบใบหน้าสวย พร้อมกับชายชุดดำอีกคนที่ขึ้นคร่อมและขย่มเธอต่อ
“มะ...มะ...ไม่ ไม่ค่ะ” ลิเดียตอบกลับไปเสียงแข็ง ๆ พร้อมกับยกมือปิดตาตัวเองและรีบเดินออกไปให้ไกลจากตรงนั้นทันที
ชายหนุ่มมองตามแผ่นหลังบอบบางที่รีบสับเท้ากลับไปที่ห้องด้วยความร้อนรน ใบหน้าเจ้าเล่ห์ร้ายกระตุกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ความไร้เดียงสาและความอ่อนแอที่หญิงสาวพยายามซ่อนอยู่ใต้ท่าทางสั่นเทาไม่ได้หลุดรอดสายตาคมของเขาไปเลย
“ยัยเด็กนี้มันอ่อนแอ...อ้อนแอ้น...จนน่ารำคาญลูกตาฉันจริง ๆ” เขาพึมพำเบา ๆ สายตาคมดุค่อย ๆ ไล่ตามแผ่นหลังของลิเดียอย่างช้า ๆ ราวกับนักล่าที่กำลังจ้องเหยื่อ
เช้าวันต่อมา
ตลอดทั้งคืนที่ผ่านมาเธอไม่สามารถนอนหลับได้เลยจริง ๆ เธอไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของเธอกันแน่ และตอนนี้ทั้งพี่ลีออง และลูกน้องคนอื่น ๆ หายไปไหนกันหมด ลิเดียนั่งกอดตัวเองแน่น เธอภาวนาต่อพระเจ้าซ้ำ ๆ ให้ช่วงเวลาเลวร้ายนี้มันผ่านไปพ้นไปสักที
“ถ้าพี่ลีอองยังอยู่ พี่ลีอองก็ต้องรีบมาช่วยเราสิ”
“ไม่ ๆ ๆ พี่ลีอองไม่เป็นอะไรทั้งนั้น เขาแค่บาดเจ็บ”
“ถ้าเขาพักรักษาตัวอีกสักสองสามวัน เขาก็ต้องมาพาเราออกไปจากที่นี่”
ก๊อก ๆ ๆ ทันทีที่เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“ใครเหรอคะ?” เธอเอ่ยถามอย่างหวาดระแวง แต่ก็จำต้องเดินไปเปิดประตูอยู่ดี
“นายท่าน...เรียกพบ” ชายในสูทสีดำพูดกับเธอเสียงเรียบ เธอก็เพียงพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ และรีบก้าวออกไปจากห้อง และเดินตามเขาไปอย่างไม่กล้าปริปากถามหรือพูดอะไรทั้งนั้นจนมาถึงห้องห้องหนึ่งที่น่าจะเป็นห้องทำงานของผู้ชายที่ช่วยชีวิตเธอเอาไว้เมื่อวานก่อน
ภายในห้องทำงานกว้างห้องหนึ่งที่มีห้องโถงโซฟาหรูแยกออกมาเป็นสัดเป็นส่วนอีกทาง ควันบุหรี่สีขาวลอยกระจัดกระจายไปหมด เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาดุจเทวดา แววตาดุดันราวซาตานค่อย ๆ เหลือบมองมาทางเธอพลางสูบบุหรี่และพ่นควันออกมาอย่างช้า ๆ ขณะที่มีสองสาวในชุดนุ่งผ้าเช็ดตัว กำลังนวดน้ำมันให้เขาอย่างผ่อนคลาย
“คุณหนู” เสียงเรียกที่คุ้นเคยของใครอีกคน ทำให้ลิเดียยิ้มออกมาได้เล็กน้อย
“พี่ดิน” เธอรู้สึกอุ่นใจขึ้นนิดหน่อยเมื่อเห็นดิน ลูกน้องคนสนิทของพี่ชายเธอนั่งอยู่ในห้องด้วย
“ออกไปก่อน! เสร็จแล้วฉันจะตามนวดต่อ!” น้ำเสียงแข็งกร้าวเอ่ยสั่งสองสาว ที่กำลังถูไถน้ำมันร้อน ๆ ลงบนผิวกายขาวซีดของเขา
“ค่ะ นายท่าน” สาวสวยขานรับเสียงหวานก่อนจะลูบไล้กล้ามแขนของเขาทิ้งท้ายและค่อย ๆ ถือกระเช้าน้ำมันนวด และลูกประคบต่าง ๆ เดินสวนออกไป
“…” ลิเดียรีบหันไปมองทางอื่นในทันที เพราะเขาคนนั้นเหมือนจะไม่ได้สวมใส่อะไรเลยในตอนที่นวดอยู่ ซึ่งมันก็เป็นภาพที่ไม่ค่อยน่ามองเลยสักนิด
‘คนอะไรแก้ผ้าได้อย่างหน้าไม่อายเลยจริง ๆ’ หญิงสาวทำได้แค่เพียงพูดภายในใจตัวเอง เธอพยายามหันเหสายตาไปทิศทางอื่นแทน ก่อนจะเหลือบไปเห็นสัญลักษณ์สิงโตตัวใหญ่ทำจากทองคำตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลางห้อง ส่วนด้านหลังนั้นมีแผ่นทองคำสลักคำว่า “เลโอนาร์ด” อย่างสง่างามนั้น
“เลโอนาร์ด” ลิเดียอ่านออกเสียงเบา ๆ อีกครั้ง เธอเหมือนจะคุ้นกับชื่อนี้ แต่ก็จำไม่ได้ว่าเคยได้ยินจากที่ไหนกัน
บนโต๊ะกระจกที่อยู่ตรงหน้า มีขวดเหล้าราคาแพงที่ทั้งเต็มขวดและหมดไปแล้ว รวมไปถึงพวกปืนและมีดต่าง ๆ วางระเกะระกะเต็มไปหมด ราวกับว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องทำงานธรรมดา ๆ แต่เป็นสนามรบอย่างไรอย่างนั้น
ร่างสูงจะลุกจากเตียงนวดและสวมใส่ชุดคลุมสีดำสนิททับ ก่อนจะเดินกลับมานั่งลงที่โซฟาตรงที่ลิเดียกับดินยืนอยู่
“ไง?” เขาทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟานั้นก่อนจะยักคิ้วมองทั้งสองอีกครั้ง
“ขอบคุณนายท่านที่ช่วยผมกับคุณหนูเอาไว้” ดินคุกเข่าลงต่อหน้าเขาพร้อมกับยกมือไหว้ด้วยความเคารพอย่างลึกซึ้ง
“ถ้าไม่ได้นายท่านเมตตา เราสองคนคงจะไม่รอด” น้ำเสียงของดินเต็มไปด้วยความยำเกรง
ลิเดียมองดูการกระทำของดินอย่างสับสนไปหมด แต่แล้วเธอก็ค่อย ๆ ย่อตัวลงคุกเข่าข้าง ๆ กับเขา แม้ในใจของเธอจะมีคำถามอยู่เป็นร้อยเป็นพัน ว่าเขาคือใครกันแน่ และเขาคือคนที่ช่วยเหลือ หรือคนที่จะฆ่าเธอกันแน่
“เมตตางั้นเหรอ?” ร่างสูงหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะหยิบสร้อยเงินรูปสิงโตขึ้นมาถือเอาไว้
ฟุ่บ!
“นายมึงมันคงลืมไปแล้วสินะ...ว่าพ่อของมันไม่ใช่คนของเลโอนาร์ด มานานแล้ว!” ร่างสูงขึ้นเสียงพร้อมกับปาสร้อยนั้นใส่หน้าของดินอย่างเต็มแรง
🦌________🦁
- ผู้เขียน
