ROARING LION | ใต้เงาราชสีห์

INTRO • ROARING LION ใต้เงาราชสีห์ • ณ โรงแรมหรูใจกลางฮ่องกง เสียงดนตรีคลาสสิกบรรเลงแผ่วเบาออกมาจากห้องโถงใหญ่ของโรงแรมหรูใจกลางฮ่องกง เสียงพูดคุยหัวเราะของแขกผู้มีเกียรติที่เดินสวนไปมา ปะปนกับเสียงแก้วแชมเปญที่ชนกัน สร้างบรรยากาศที่ดูเหมือนจะสุขสันต์... แต่ภายในห้องแต่งตัวด้านหลังกลับเป็นอีกโลกหนึ่งโดยสิ้นเชิง หลังจากที่ช่างแต่งหน้าและทำผมเดินออกไปจนหมด เหลือเพียงแค่ลิเดียคนเดียวที่ยืนอยู่หน้ากระจกเงา เธอจ้องมองตัวเองในชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ ทั้งน้ำตาคลอเบ้า แต่ก็ไม่กล้าจะร้องไห้ออกมาในตอนนี้ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกหวาดกลัว กังวล และทุกข์ใจ เกินกว่าจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ มือเล็ก ๆ ของเธอสั่นเทาเล็กน้อย ก๊อก ก๊อก…ก๊อก เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู ลิเดียก็รีบเช็ดน้ำตาที่คลอเบ้าอยู่ทันที “เข้ามาได้เลยค่ะ” เธอขานตอบไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ แอ๊ด ~ เสียงประตูบานใหญ่เปิดออกอย่างช้า ๆ “ผมเองนะครับ คุณหนู” เสียงนั้นทำให้ลิเดียยิ้มออกมาได้เล็กน้อย เธอรีบเดินตรงเข้าไปหาเขาทันที เพราะเขาเป็นเพียงคนเดียวที่เธอไว้ใจ และเชื่อใจที่สุดในที่แห่งนี้ “พี่ดิน ~” “ได้ข่าวพี่ลีอองรึยังคะ?” ลิเดียเอ่ยถามด้วยความหวัง “.... ยังไม่ได้ข่าวอะไรเลยครับคุณหนู” ร่างสูงในชุดสีดำสนิทส่ายหน้าเบา ๆ ใบหน้าของเขาฟกช้ำ ตาบวมโปน และเดินกะเผลกอย่างเห็นได้ชัด “..” ลิเดียเม้มปากอีกครั้งอย่างสุดจะกลั้น เธอไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าตอนนี้โชคชะตาชีวิตกำลังเล่นตลกอะไรกับเธออยู่กันแน่น “ผมขอโทษนะ... ขอโทษที่ช่วยเหลืออะไรคุณหนูไม่ได้เลย” ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและสิ้นหวัง เขาคุกเข่าลงตรงหน้าเธอและโค้งคำนับสุดหัวใจ “ขอโทษที่ปกป้องคุณหนูไม่ได้เลย...” “ไม่ต้องขอโทษเลยค่ะ พี่ดินทำดีที่สุดแล้วนะ!” ลิเดียพยายามยิ้มบาง ๆ ทั้งที่น้ำตาคลอเบ้าตา “ถ้าไม่ได้พี่ดิน ป่านนี้เดียก็คงไม่มีลมหายใจไปนานแล้ว” ดวงตาของเธอฉายแววแห่งความปวดร้าว แต่ก็ยังพยายามปลอบอีกฝ่ายว่าไม่เป็นไร และยิ้มตอบรับไปทั้งน้ำตา “คุณหนู...” ดินเงยหน้ามองคุณหนูของเขาในชุดเจ้าสาวและขบกรามแน่น ทั้งสองคนเงียบกันไปสักพักใหญ่ ๆ จนท้ายที่สุดแล้ว ดินกำหมัดแน่นและพยายามลุกขึ้นทั้งที่ขาของเขาแทบไม่มีแรงใด ๆ “คุณหนูอยากหนีไปไหม?” เขาพูดออกมาทั้งที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว “ผมพาคุณหนูหนีไปได้นะ ตอนนี้เรายังหนีทันนะครับ” เขาย้ำอีกครั้งและมองไปที่นาฬิกาเรือนใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้องพักสุดหรู “ไม่ค่ะ...เดียจะไม่หนีไปไหนทั้งนั้น” “เพราะที่นี่คือที่ที่ปลอดภัยที่สุดแล้ว พี่ดินบอกเดียเองไม่ใช่เหรอว่า ใต้ร่มเงาเลโอนาร์ด จะไม่มีใครกล้าทำร้ายเราทั้งนั้น” “และการแต่งงานครั้งนี้...คือทางเลือกเดียวที่จะทำให้พี่ลีออง และทุก ๆ คนปลอดภัย” น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ เธอเหลือบมองบาดแผลและร่องรอยการต่อสู้ต่าง ๆ บนตัวของคนตรงหน้า ทำให้เธอเจ็บปวดไม่แพ้กัน “ดังนั้นเดียจะไม่มีวันเปลี่ยนใจค่ะ” เธอยังคงยืนยันคำเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ทางด้านคนฟังเองก็กัดฟันแน่น เขารู้ดีว่าทางเลือกนี้มันไม่ยุติธรรมเลยสำหรับเธอสักนิด แต่ตอนนี้มันเหมือนทั้งสองคนเดินทางมาถึงทางตันแล้วจริง ๆ มันไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีไปกว่าร่มเงาแห่งนี้แล้วจริง ๆ ปัง!! ประตูบานใหญ่ของห้องพักหรูถูกเปิดออกอย่างแรงจนเกือบกระแทกผนังดังสนั่น “อาลัยอาวรณ์เสร็จรึยัง?” ร่างสูงในชุดสูทเจ้าบ่าวเดินถือขวดเหล้าตรงเข้ามาทักทายทั้งคู่ มืออีกข้างโอบเอวสาวลูกครึ่งหน้าสวยที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำสุดแสนจะบาง ที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทั้งคู่เพิ่งทำอะไรกันมา เพราะนอกจากผมเผ้าเธอจะยุ่งเหยิงแล้ว แม้แต่รองเท้าที่จะสวมใส่ออกมาจากห้องยังไม่มีเลย “คุณ...” เมื่อเห็นว่าเขาคือใคร เธอก็รีบหลบสายตาและมองไปทางอื่นในทันที “…คุณไลออน” ดินโค้งคำนับเขาตามระเบียบที่ควรเป็น เพราะเขาเป็นเพียงแค่ลูกน้องคนสนิทของพี่ชายลิเดีย ส่วนผู้ชายที่เพิ่งเดินเข้ามาเขาเป็นถึงหัวหน้าแก๊งมาเฟีย เลโอนาร์ด แห่งฮ่องกง รวมถึงยังเป็นว่าที่เจ้าบ่าวของคุณหนูของเขาอีกด้วย “ถ้ามึงรักกันมาก ๆ ทำไมไม่ลองยิงตัวตายไปพร้อมกันดูล่ะ” ใบหน้าของเขาบ่งบอกถึงความไม่ยินดียินร้ายใด ๆ ดวงตาดุดันจ้องมองเจ้าสาวตรงหน้าแบบหัวจรดเท้า และกระตุกยิ้มเล็กน้อย รังสีความอำมหิตแผ่ซ่านมาถึงตรงที่ลิเดียยืนอยู่จนเธอผวาก้าวถอยหลังอย่างลืมตัว “กูว่ามันโรแมนติกดีนะ” ไลออนเอ่ยทักทายว่าที่เจ้าสาวของเขากับลูกน้องคนสนิทของเธอ แต่มืออีกข้างก็ยังคงลูบเอวสาวในอ้อมแขนไปด้วยไม่ห่าง ลิเดียไม่กล้าพูดคุย มองหน้า หรือแม้แต่อยู่ใกล้เขาเลย แม้ว่าวันนี้จะเป็นวันแต่งงานของทั้งคู่ก็ตาม “นี่คุณไลออนกำลังพูดเรื่องอะไรเหรอครับ?” ดินรีบเอ่ยอธิบายปกป้องคุณหนูของเขาทันที “ระหว่างผมกับคุณหนูไม่เคยมีอะไรเกินเลยกว่าเจ้านายกับลูกน้องอย่างแน่นอนครับ!” ดินยืนยันความบริสุทธิ์ของคุณหนูไปด้วยเกียรติทั้งหมดที่เขามี “และที่ผมมาพบคุณหนู ก็เพื่อจะ... (ดิน) / แสดงความยินดีงั้นสิ? (ไลออน)” ไลออนหัวเราะลั่นและพูดแทรกขึ้นในระหว่างที่ดินกำลังเอ่ยอธิบาย “คิดว่ากูโง่เหรอที่ดูไม่ออกว่า...มึงกับคุณหนูของมึงเอากันจนหน่ำใจไปกี่น้ำต่อกี่น้ำแล้วกว่าจะถึงวันนี้” ร่างสูงใช้สายตามองทั้งคู่สลับกันไปมาอย่างจงใจหมิ่นเกียรติของเธอ “กูต้องยินดีที่ได้ของเหลือเดนจากมึง มาเป็นภรรยาแต่งงั้นสิ?” ไลออนมองลิเดียแบบหัวจรดเท้าและพูดใส่หน้าเธอด้วยถ้อยคำที่หยาบคายและไม่ไว้หน้าซึ่งกันและกันแม้แต่นิด “นี่คุณไลออน!! ช่วยพูดจาให้เกียรติเจ้าสาวของคุณด้วยนะ” ดินโมโหที่อีกฝ่ายดูหมิ่นคุณหนูของเขาจึงพลั้งปากพูดกระแทกเสียงกลับไปอย่างเอาเรื่อง “ให้เกียรติงั้นเหรอ?” ไลออนหัวเราะลั่นมองทางลิเดียอีกครั้ง “กะหรี่ที่ยืนข้างกูตอนนี้ยังมีคุณค่า ยังมีราคามากกว่าคุณหนูของมึงเลย” ไลออนโอบไหล่สาวข้างกายของเขาและกัดที่หัวไหล่ของเธอเบา ๆ ลิเดียกัดริมฝีปากตัวเองแน่น เธอรู้ว่าเขากำลังดูถูกและเหยียดหยามเธอสารพัด แต่จะทำอย่างไรได้เมื่อเธอไม่กล้าจะเอ่ยอธิบายหรือเถียงอะไรเลย เพราะเธอเองก็รู้ดีว่าสถานะของตัวเองตอนนี้คืออะไร “นี่มันจะมากไปแล้วนะครับ!” ดินพลั้งปากตะคอกกลับไปอย่างหมดความอดทนกับคำพูดและการกระทำของคนตรงหน้า แต่ยังไม่ทันที่เขาจะถึงตัวอีกฝ่าย หมัดหนักที่สวมด้วยแหวนเงินรูปหัวสิงโตกระแทกเข้าที่ใบหน้าของดินจนเขาหน้าหงาย ปากแตกเป็นรอยแผลเห็นลึกไปถึงเนื้อด้านใน ตุ๊บ!! “พะ...พี่ดิน!” ลิเดียอุทานขึ้นมาอย่างตกใจ พร้อมทั้งรีบเข้าไปพยุงคนของตัวเอง แต่กลับมีกระบอกปืนที่จ่ออยู่ตรงหน้าของดินพอดี แกร๊ก! “กูเป็นคนช่วยชีวิตมึงไว้... กูก็เอาชีวิตมึงคืนได้เหมือนกัน!” ปลายนิ้วเรียวยาวสอดเข้าที่ตำแหน่งเตรียมลั่นไก “ยะ...อย่านะคะ...อย่าฆ่าเขานะ” ลิเดียรีบเอาตัวไปขวางทางปืนทันที เธอยกมือไหว้ขอชีวิตให้ดินด้วยน้ำตาเอ่อล้น