INTRO 2 (อ่านฟรี)
1452 คำ
INTRO
• ROARING LION ใต้เงาราชสีห์ •
“ฉันขอโทษแทนคนของฉันด้วยค่ะ...ฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะ” เธอน้ำตาไหลออกมาทั้งที่กลัวมาก ๆ แต่เธอก็ยอมเสี่ยงเพราะเธอรู้ว่าเวลาที่เขาโกรธ เขาสามารถฆ่าคนได้ราวกับผัก ปลาจริง ๆ
“ว้าว...ละครเรื่องนี้ชักสนุกแล้วสิ เธอว่าไหม?” ไลออนกระตุกยิ้มหันไปถามสาวข้างกายของเขา ยิ่งลิเดียหวาดผวามากเท่าไร เหมือนเขาเองจะยิ่งสะใจมากเท่านั้น
“พี่ดิน...ออกไป...รีบออกไปจากที่นี่ตอนนี้ซะ!” ลิเดียหันกลับไปบอกกับลูกน้องของตัวเองทันที
“แต่คุณหนู!” ดินเป็นห่วงลิเดียมากจนไม่กล้าทิ้งเธอไว้เพียงลำพัง
“พี่ดินจะขัดคำสั่งของเดียใช่ไหม? ไป!!” เธอหันไปขึ้นเสียงอีกครั้ง เพื่อให้ดินรีบออกไปจากห้องนี้ เพราะไม่อยากให้เขาต้องเจ็บตัว ดินนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะก้มศีรษะอย่างเสียไม่ได้ แล้วเดินถอยหลังออกไป
“เธอคิดว่าฉันไม่กล้ายิงเธอรึไง?” ไลออนจ่อปืนไล่ตามหลังของดินไปติด ๆ ขณะที่ลิเดียก็เดินเอาตัวเองมายืนบังจนดินเดินหายออกไปจากห้องแล้วจริง ๆ เธอถึงจะเริ่มหายใจได้โล่งอกมากขึ้น
แกร๊ก!! ปืนกระบอกสีดำสนิท กดจ่อลงที่เนินอกด้านซ้ายของเธอแบบเน้น ๆ
“…” ลิเดียเม้มปากยืนเกร็ง ขาทั้งสองข้างไม่สามารถก้าวไปทางไหนได้เลยเมื่อถูกกระบอกปืนของจริงจ่อตรงเข้าที่อกซ้ายที่ตรงกับขั้วหัวใจของเธอพอดี หญิงสาวหลับตาปี๋ด้วยความกลัวจนแทบยืนไม่ไหว
“พลิ้ว พลิ้ว พลิ้ว!” ไลออนผิวริมฝีปากตัวเองคล้ายเสียงปืนออกมา เพื่อข่มขวัญอีกฝ่าย เขาหัวเราะอย่างสะใจให้กับคนตัวเล็กที่ยืนหน้าซีดตัวสั่นด้วยความกลัวแบบสุดขีด
ไลออนโยนปืนของเขาลงบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์แต่งหน้าแต่งผมเจ้าสาวที่วางเกลื่อนอยู่ เขาล้วงหยิบคีย์การ์ดออกมาจากกระเป๋าเสื้อตัวเองและยื่นให้กับคู่ขาที่เขาลากลงมาด้วยนั้น
“ขึ้นไปนอนรอที่ห้องเดิมนะ... เสร็จธุระแล้วฉันจะตามไป” ไลออนพูดไปก็โน้มใบหน้าเข้าไปจูบหญิงสาวในชุดคลุมอาบน้ำอย่างดูดดื่ม ต่อหน้าต่อตาเจ้าสาวของเขาที่ดูไร้ความเกรงใจใด ๆ และธุระที่เขาพูดถึงก็คือการแต่งงานนี่เอง
“แล้วถ้าอยากได้อะไรในโรงแรม ก็ลงบิลฉันไว้ได้เลย...ส่วนค่าตัวฉันวางไว้บนหัวเตียงแล้วนะ” ร่างสูงดูดปากอีกฝ่ายจนหนำใจแล้วก็ไม่ลืมลูบล้วงบีบหน้าอก ล้วงเปิดเสื้อผ้ากันอย่างไม่มีความละอายใด ๆ ต่อหน้าของลิเดียที่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วย
“ได้ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับก่อนจะเซตทรงผมและผูกเชือกมัดเอวใหม่
“….” ลิเดียยืนตัวแข็งทื่อ เธอหันหน้ามองไปทางอื่นอย่างไม่ใส่ใจ แต่ทว่า...คู่ขาคนโปรดของเขาดันตั้งใจเดินมาหยุดตรงหน้าของเธออีกครั้ง
“อ๋อ...เกือบลืมไปเลยค่ะ ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ” หญิงสาวคนนั้นตั้งใจที่จะพูดจาแดกดันใส่เธอ โดยที่ไลออนก็ยืนมองทุกอย่างด้วยสายตาที่เรียบเฉย
“ขอบอกเลยนะว่า...ห้องหอสำหรับบ่าวสาวคืนนี้ วิวสวยมาก ๆ เลยค่ะ”
“แถม...เตียงก็นุ่มมากด้วย”
“เธอน่าจะชอบเหมือนกันนะ” เธอเอ่ยและเดินไปจุ๊บแก้มไลออนทิ้งท้าย ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ช่างเป็นงานแต่งงานที่สุดแสนจะมงคลจริง ๆ เจ้าบ่าวลากสาวขายบริการขึ้นไปประเดิมห้องหอ ก่อนถึงเวลาส่งตัวเจ้าสาวเสียด้วยซ้ำ
“เธอนี่เก่งเหมือนกัน... ที่สามารถเสนอตัวมาเป็นเครื่องทำลูกให้กับตระกูลของฉันได้สำเร็จ” ไลออนพูดเสียงเรียบ ดวงตาคมกริบของเขาจับจ้องที่เธออย่างเย้ยหยัน
ลิเดียจ้องมองเขา น้ำตาเธอเอ่อล้นในดวงตา เธอกลืนก้อนสะอื้นลงในลำคอ พยายามหาคำพูดตอบ
“คุณก็น่าจะรู้ว่าฉันเอง...ก็ไม่มีทางเลือกอื่น” เธอกลั้นสะอื้น สายตาของเธอสั่นระริกไปมาราวกับเด็กหลงทาง
“ไม่มีทางเลือกงั้นเหรอ?” ไลออนหัวเราะเสียงแหบ พลางก้าวเข้ามาใกล้จนใบหน้าของเขาอยู่ห่างจากเธอไม่เท่าไร ลมหายใจร้อนของเขากระแทกใส่หน้าเธอ อบอวลไปด้วยกลิ่นเหล้าและบุหรี่ที่ยังไม่จางหายไป
ลิเดียสั่นสะท้านไปทั้งร่าง ใบหน้าของเธอซีดเผือดแทบไม่มีเลือด มือของเธอกำเข้าหากันแน่น พยายามจะไม่แสดงความกลัวออกมา แต่คำพูดในหัวของเธอไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้เลย เพราะเธอกลัวไลออนจนพูดอะไรไม่ออกเลยจริง ๆ เธอไม่กล้าสบตาเขาเลยด้วยซ้ำไป
“สิ่งที่ฉันทำในตอนนี้...ฉันก็แค่รับข้อเสนอของคุณพ่อกับคุณแม่คุณเท่านั้นเอง” ลิเดียก้มหน้าลงและอธิบายในมุมของเธอไปด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
“เธอปฏิเสธได้...แต่เธอไม่ทำต่างหาก!” เขาคำรามลั่น เพราะเขาเองก็ไม่ต้องการผูกมัดอะไรกับคนตรงหน้าเลยสักนิด ลิเดียเป็นผู้หญิงในแบบที่ไลออนไม่ชอบ ไม่มอง และไม่ใช่สเปกของเขาเลย
“เธอมันขี้ขลาด ขี้กลัว ขี้แพ้...ยิ่งมองเธอฉันก็เกลียดมากขึ้นทุกที!”
“ยิ่งเห็นหน้าก็ยิ่งรำคาญลูกตา”
“เอาเป็นว่าฉันขอโทษแล้วกันนะคะ ขอโทษที่น่ารำคาญและทำให้คุณไม่พอใจ” ลิเดียตัดบทไปด้วยคำขอโทษ เพราะเธอไม่อยากจะเถียงหรือหาเรื่องอะไรต่อจากนี้
“เธอมันเจ้าบทบาท เจ้าน้ำตา อ่อนแอ ขี้ประจบ อย่าคิดนะว่ามีแม่ฉันถือหางแล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรเธอน่ะ” ไลออนชี้หน้าว่าให้เธอด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว
“...ใกล้เวลาแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ” ลิเดียข่มความเจ็บปวดไว้ลึกสุดใจ และพยายามที่จะตัดบทเดินหนีจากมาเฟียหนุ่มสุดโหดเช่นเขาให้ได้
หมับ! ไลออนคว้าแขนเล็ก ๆ ของหญิงสาวเอาไว้แน่น
“นี่เธออยากแต่งกับฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ?” ไลออนบีบแขนของเจ้าสาวแรงจนแขนแทบจะหัก
“คุณก็น่าจะรู้เหตุผลดีอยู่แล้ว...เลิกถามฉันเถอะค่ะ” ลิเดียกัดฟันตอบกลับไปแบบส่ง ๆ และพยายามที่จะดึงแขนของเธอคืนจากฝ่ามือหนาของเขา
หมับ! เขาปล่อยมือที่บีบแขนออกและคว้าจับที่ปลายคางของหญิงสาวแทน
“เหอะ ๆ” เสียงหัวเราะที่เยือกเย็นเค้นออกมาจากลำคอของเขาอีกครั้ง
“รู้อะไรไหมว่าขนาดพวกกะหรี่ที่ขายตัวในผับของฉัน” ไลออนยิ้มเหยียด มองดูเธออย่างเหยียดหยาม
“ยังมีเกียรติ...มีคุณค่ามากกว่าเธอตอนนี้เลย!” เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิม ใช้มือหยาบกระด้างบีบใบหน้าเธอแรงมากขึ้นจนอีกฝ่ายแทบไม่สามารถจะขยับริมฝีปากพูดอะไรได้เลย
“เพราะหลังจากที่โดนเอาแล้ว...ผู้หญิงพวกนั้นยังได้ค่าตัว ค่าสึกหรอของส่วนนั้น!”
“แต่กับเธอในตอนนี้ ต่อให้เธอใส่ชุดเจ้าสาวราคาแพงแค่ไหน” ไลออนยิ้มเหยียดพลางจับคางเธอบีบแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหดเขาบังคับให้เธอมองตรงเข้ามาในดวงตาสีเทาเข้มของเขาแบบชัด ๆ
“สุดท้ายเธอมันก็แค่ของฟรี!!” พร้อมกับใช้ปลายนิ้วหนา ๆ ขยี้ลิปสติกที่ริมฝีปากสวยของเธอ และเอาขึ้นมาป้ายเขียนตัวอักษรสี่ตัวบนหน้าผากของเธอ F R E E
“ที่ไร้ค่า ไร้ราคาที่แม้แต่กะหรี่ขาย x ยังมีค่ามากกว่าเธอเลยด้วยซ้ำไป” เขาปล่อยคางของเธออย่างแรงก่อนจะตั้งใจเดินเหยียบชายกระโปรงชุดเจ้าสาวสีขาวสะอาดไปแบบเน้น ๆ
“ฉันจะทำให้เธอเข้าใจคำว่า...ตกนรกทั้งเป็น มันเป็นยังไง” ไลออนพูดทิ้งท้ายเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินออกไปจากห้องทิ้งให้เจ้าสาวยืนร้องไห้อยู่แบบนั้นเพียงลำพัง
เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังถล่มลงตรงหน้าเธอ แต่เธอทำอะไรไม่ได้ นอกจากยืนอยู่ในความสิ้นหวังและความเจ็บปวดที่ไร้ที่สิ้นสุด
‘ตราบใดที่เธอเป็นคนของ เลโอนาร์ด ทุกคนที่เธอรักจะปลอดภัย...ใต้ร่มเงานี้’
‘และแม้มันจะแลกมาด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส แลกมาด้วยการถูกเหยียบย่ำในศักดิ์ศรีมากเพียงใด เธอก็ต้องทนให้ได้’
_________ ใต้เงาราชสีห์ _________
- ผู้เขียน
